Polecenia proste¶

Polecenie proste jest sekwencją opcjonalnych przypisań zmiennych, po której następują rozdzielane przez odstęp słowa i przekierowania, a zakończoną operatorem sterującym. Pierwsze słowo określa polecenie, jakie ma zostać wykonane i jest przekazywane jako argument numer zero. Pozostałe słowa są przekazywane jako argumenty wywoływanego polecenia.

Wartością zwracaną polecenia prostego jest jego kod zakończenia lub 128+n jeżeli polecenie przerwane jest sygnałem n.

Potoki¶

Potok jest sekwencją jednego lub więcej poleceń rozdzielonych jednym z operatorów kontrolnych | lub |&. Formatem potoku jest:

Standardowe wyjście z polecenia połączone jest za pośrednictwem potoku ze standardowym wejściem polecenia2. Połączenie to wykonywane jest przed możliwymi przekierowaniami podanymi dla polecenia (zobacz poniżej PRZEKIEROWANIE. Jeśli użyte jest |&, to standardowe wyjście błędów polecenia razem z jego standardowym wyjściem jest połączone ze standardowym wejściem polecenia2 za pomocą potoku; jest to skrócona forma 2>&1 |. To bezpośrednie przekierowanie standardowego wyjścia błędów jest przeprowadzane po wszystkich przekierowaniach określonych przez polecenie.

Zwracanym kodem zakończenia potoku jest kod zakończenia ostatniego polecenia, chyba że włączono opcję pipefail. W takim przypadku kod zakończenia potoku jest wartością ostatniego (po prawej) polecenia, które zakończyło się kodem niezerowym lub zero, jeśli wszystkie polecenia zakończyły się powodzeniem. Jeżeli potok poprzedza zastrzeżone słowo !, to kod zakończenia takiego potoku jest negacją (NOT) kodu zakończenia ostatniego polecenia, zgodnie z powyższym opisem. Powłoka oczekuje na zakończenie (terminate) wszystkich poleceń w potoku przed zwróceniem wartości.

Jeżeli potok jest poprzedzony słowem zastrzeżonym time, to po jego zakończeniu podawany jest czas wykonywania, jak również czas użytkownika i czas systemu zużyty na wykonanie. Opcja -p zmienia format tworzonych wyników na określony przez POSIX. Jeśli powłoka znajduje się w trybie posix, to nie rozpoznaje time jako słowa zastrzeżonego, jeśli kolejny token rozpoczyna się znakiem "-". Do sformatowania łańcucha określającego, jak powinna być wyświetlana informacja o czasach, można ustawić zmienną TIMEFORMAT; zobacz opis TIMEFORMAT w Zmienne powłoki poniżej.

Jeśli powłoka znajduje się w trybie posix, to po time może wystąpić znak nowego wiersza. W takim przypadku, powłoka wyświetla całkowity czas użytkownika i systemu, skonsumowany przez powłokę i jej potomków. Zmienną TIMEFORMAT można określić format informacji o czasie.

Każde polecenie w potoku uruchamiane jest jako odrębny proces (tj. w podpowłoce).

Listy¶

Lista jest potokiem lub sekwencją kilku potoków rozdzielonych jednym z operatorów ;, &, && lub ⎪⎪, i opcjonalnie zakończoną jednym ze znaków ;, & lub <nowy-wiersz>.

Spośród tych operatorów listowych, && i ⎪⎪ mają ten sam priorytet, następujące po nich ; i &, również mają równy między sobą priorytet.

W zastępstwie średnika, w liście może pojawić się sekwencja jednego lub więcej znaków nowego wiersza.

Jeśli polecenie zakończone jest operatorem sterującym &, to powłoka wykonuje je w tle (background) w podpowłoce. Powłoka macierzysta nie oczekuje na zakończenie polecenia, a zwracany kod wynosi 0. Polecenia oddzielane znakiem średnika ; wykonywane są sekwencyjnie; powłoka oczekuje na zakończenie pracy przez każde z nich po kolei. Zwracany kod jest kodem zakończenia ostatniego wykonanego polecenia.

Listy AND i OR są sekwencjami jednego lub więcej potoków oddzielonych odpowiednio operatorami sterującymi && i ||. Listy AND i OR są wykonywane z pozostawioną łącznością. Lista AND ma postać

polecenie2 wykonywane jest wtedy, i tylko wtedy, gdy polecenie1 zwraca zerowy kod zakończenia.

Lista OR ma postać

polecenie2 jest wykonywane wtedy, i tylko wtedy, gdy polecenie1 zwraca niezerowy kod zakończenia. Kod zwracany przez listy AND i OR jest kodem zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy.

Polecenia złożone¶

Polecenie złożone jest jednym z poniższych. W większości przypadków lista w opisie polecenia może być oddzielona od reszty polecenie jedną lub więcej znakami nowego wiersza, a po niej zamiast średnika może wystąpić znak nowego wiersza.

(lista)

Lista wykonywana jest w podpowłoce (patrz ŚRODOWISKO WYKONYWANIA POLECEŃ poniżej). Przypisania zmiennych i polecenia wbudowane wpływające na środowisko powłoki nie zachowują swoich skutków po zakończeniu polecenia. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy.

{ lista; }

Lista jest po prostu wykonywana w bieżącym środowisku powłoki. Lista musi być zakończona znakiem nowej linii lub średnika. Nazywane jest to poleceniem grupowania. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy. Należy pamiętać, że w przeciwieństwie do metaznaków ( i ), { i } są słowami zastrzeżonymi i aby zostały rozpoznane muszą się pojawić tam, gdzie dozwolone jest użycie słów zastrzeżonych. Ponieważ nie powodują podziału na słowa, muszą być oddzielone od listy za pomocą białego znaku lub innego metaznaku powłoki.

((wyrażenie))

Wyrażenie interpretowane jest zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w sekcji OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH. Jeśli wartość wyrażenia jest niezerowa, to kodem zwracanym jest 0; w przeciwnym razie kodem zwracanym jest 1. Jest to ściśle równoważne konstrukcji let "wyrażenie".

[[ wyrażenie ]]

Zwraca kod 0 lub 1 w zależności od interpretacji wyrażenia warunkowego wyrażenie. Wyrażenia złożone są ze składowych (primaries) opisanych poniżej w opcji WYRAŻENIA WARUNKOWE. Na słowach pomiędzy [[ a ]] nie są wykonywane rozwinięcia nazw plików ani podział na słowa; są natomiast wykonywane: interpretacja tyld, parametrów i zmiennych, interpretacja wyrażeń arytmetycznych, podstawianie wyników poleceń, podstawianie wyników procesów i usunięcia cytowań. Operatory warunkowe, takie jak -f, nie mogą być cytowane, jeśli mają zostać rozpoznane jako składowe.

Operatory < i >, gdy są używane z [[, sortują zgodnie z porządkiem leksykograficznym, używając bieżącego ustawienia locale.

Proszę zapoznać się z wbudowanym poleceniem test (rozdział WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej), aby dowiedzieć się jak obsługiwane są parametry (np. sytuacja gdy ich nie podano).

Jeśli używane są operatory == i !=, to łańcuch po prawej stronie operatora jest wzorcem i jest dopasowany zgodnie z opisanymi poniżej regułami Dopasowania wzorca, jakby włączono opcję powłoki extglob. Operator = jest równoważny ==. Jeśli włączono opcję powłoki nocasematch, to przy dopasowaniu ignorowana jest wielkość liter. Zwracaną wartością jest 0 gdy łańcuch pasuje (==) lub nie pasuje (!=) i 1 w przeciwnym wypadku. Każda część wzorca może być cytowana, aby wymusić jej dopasowanie jako łańcuch.

Dostępny jest dodatkowy operator dwuargumentowy =~, który ma ten sam priorytet co == i !=. Gdy zostanie użyty, łańcuch po prawej stronie operatora jest rozszerzonym wyrażeniem regularnym i jest odpowiednio dopasowywany (jak przez regex(3)). Zwracaną wartością jest 0 gdy łańcuch pasuje do wzorca i 1 w przeciwnym wypadku. Jeśli wyrażenie regularne ma nieprawidłową składnię, zwracane jest 2. Jeśli włączono opcję powłoki nocasematch, to przy dopasowaniu ignorowana jest wielkość liter. Każda część wzorca może być cytowana, aby wymusić jej dopasowanie jako łańcuch. Wyrażenia w nawiasach będące częścią wyrażeń regularnych muszą być traktowane z dużą ostrożnością, ponieważ zwykłe znaki cytowania trasą swe znaczenie między nawiasami. Jeśli wzorzec jest przechowywany w zmiennej powłoki, zacytowanie go wymusza dopasowanie całego wzorca jako łańcucha. Podłańcuch dopasowany przez podwyrażenie ujęte w nawiasy wewnątrz wyrażenia regularnego, jest zapisywany w zmiennej tablicowej BASH_REMATCH. Element BASH_REMATCH z indeksem 0 jest częścią łańcucha pasującą do całego wyrażenia regularnego. Element tej zmiennej z indeksem n jest częścią łańcucha pasującą do n-tego podwyrażenia ujętego w nawiasy.

Wyrażenia można łączyć przy pomocy następujących operatorów, wymienionych w kolejności malejącego priorytetu:

for nazwa [ [ in [ słowo ... ] ] ; ] do lista ; done

Interpretowane są słowa następujące po in, tworząc listę elementów. Zmiennej nazwa nadawana jest kolejno wartość każdego elementu tej listy i każdorazowo wykonywana jest lista poleceń. Jeżeli pominięto in słowo, to polecenie for wykonuje listę po jednym razie dla każdego ustawionego parametru pozycyjnego (zobacz PARAMETRY poniżej). Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia. Jeśli interpretacja elementów następujących po in daje w wyniku pustą listę, to nie są wykonywane żadne polecenia i zwracany jest kod 0.

for (( wyr1 ; wyr2 ; wyr3 )) ; do lista ; done

Na początku obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr1, zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH. Następnie wielokrotnie obliczane jest wyr2, aż do osiągnięcia przez nie wartości zero. Każdorazowo gdy obliczone wyr2 jest niezerowe, wykonywana jest lista i obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr3. Jeśli pominięto któreś z wyrażeń, to zachowuje się ono tak, jakby przyjmowało wartość 1. Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy, lub fałsz jeśli któreś z wyrażeń jest niepoprawne.

select nazwa [ in słowo ] ; do lista ; done

Interpretowana jest lista słów następujących po in, tworząc listę elementów. Zestaw zinterpretowanych słów wypisywany jest na standardowym wyjściu, każde poprzedzone liczbą kolejną. Jeśli pominięto in słowo, to wypisywane są parametry pozycyjne (zobacz PARAMETRY poniżej). Następnie wyświetlany jest znak zachęty PS3 i czytany jest wiersz ze standardowego wejścia. Jeżeli wiersz składa się z liczby odpowiadającej jednemu z wyświetlonych słów, to zmiennej nazwa przypisywana jest wartość tego słowa. Jeśli wiersz jest pusty, słowa i zachęta wyświetlane są ponownie. Jeżeli odczytano EOF, to polecenie kończy pracę. Każda inna wartość powoduje, że nazwie zostanie przypisany łańcuch pusty. Odczytany wiersz zachowywany jest w zmiennej REPLY. lista wykonywana jest po każdym wyborze, dopóki nie zostanie wykonane polecenie break. Kodem zakończenia select jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli nie wykonano żadnych poleceń.

case słowo in [ [(] wzorzec [ | wzorzec ] ... ) lista ;; ] ... esac

Polecenie case najpierw interpretuje słowo i próbuje dopasować uzyskany wynik każdego z wzorców po kolei, posługując się tymi samymi regułami dopasowywania, co dla rozwijania nazw ścieżkowych (zobacz Rozwijanie nazw ścieżkowych poniżej). Słowo jest interpretowane zgodnie z interpretacją tyldy, podstawianiem parametrów i zmiennych, interpretacji wyrażeń arytmetycznych, wyników poleceń i wyników procesów oraz usunięciem cytowań. Każdy sprawdzany wzorzec podlega interpretacji tyldy, podstawianiu parametrów i zmiennych, interpretacji wyrażeń arytmetycznych, wyników poleceń i wyników procesów. Jeśli włączono opcję powłoki nocasematch, to dopasowanie jest przeprowadzane bez uwzględniania wielkości liter. Gdy znalezione zostanie dopasowanie, wykonywana jest odpowiadająca mu lista. Jeśli użyto operatora ;;, nie przeprowadza się próby kolejnego dopasowania po znalezieniu pierwszego pasującego wzorca. Użycie ;& w miejsce ;; powoduje kontynuowanie wykonywania z powiązaną listą, z następnym zestawem wzorców. Jeśli użyje się w zamian ;;&, to powłoka sprawdza następną listę wzorców twierdzenia (jeśli istnieje) i wykonuje każdą powiązaną listę w przypadku pomyślnego dopasowania. Jeżeli żaden ze wzorców nie pasuje, to kodem zakończenia jest zero. W przeciwnym razie jest on równy kodowi zakończenia ostatniego z wykonanych poleceń listy.

if lista; then lista; [ elif lista; then lista; ] ... [ else lista; ] fi

Wykonywana jest lista występująca po if. Jeżeli jej kod zakończenia jest zerowy, to wykonywana jest lista klauzuli then. W przeciwnym wypadku, wykonywana jest lista każdego elif po kolei; jeśli kod zakończenia którejś wynosi 0, to wykonywana jest lista then i polecenie jest kończone. Jeżeli nie wystąpił żaden z powyższych przypadków, to wykonywana jest lista występująca po klauzuli else, jeśli takowa istnieje. Kodem zakończenia jest kod ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli żaden z warunków nie okazał się prawdziwy.

while lista-1; do lista-2; done

until lista-1; do lista-2; done

Polecenie while wykonuje listę lista-2 w sposób ciągły dopóty, dopóki ostatnie polecenie listy lista-1 nie zwróci kodu zakończenia równego zero. Polecenie until działa podobnie do polecenia while, a jedyną różnicą jest to, że test jest zanegowany: lista-2 jest wykonywana tak długo, aż ostatnie polecenie listy-1 nie zwróci kodu zakończenia różnego od zera. Kod wyjścia poleceń while i until jest kodem zakończenia ostatniego polecenia wykonanego z listy-2 lub zerem, jeśli żadne z nich nie zostało wykonane.

Koprocesy (współprocesy)¶

Koproces jest poleceniem powłoki poprzedzonym słowem zastrzeżonym coproc. Jest on wykonywany w podpowłoce w sposób asynchroniczny, jeśli polecenie zostało zakończone operatorem kontrolnym &, z ustawionym dwustronnym potokiem pomiędzy wykonującą go powłoką a koprocesem.

Format koprocesu jest następujący:

W ten sposób tworzy jest koproces o nazwie NAZWA. Jeśli nie podano NAZWY, domyślną jest COPROC. NAZWA nie może zostać podana, jeśli polecenie jest poleceniem prostym (patrz powyżej), w przeciwnym wypadku jest interpretowane jako pierwsze słowo polecenia prostego. Gdy koproces jest wykonywany, powłoka tworzy zmienną tablicową (patrz Tablice poniżej) o nazwie NAZWA w kontekście wykonywanej powłoki. Standardowe wyjście polecenia jest połączone potokiem z deskryptorem pliku wykonywanej powłoki, a ten jest przypisany do NAZWA[0]. Standardowe wejście polecenia jest połączone potokiem z deskryptorem pliku wykonywanej powłoki, a ten jest przypisany do NAZWA[1]. Ten potok jest ustawiany przed wszystkimi przekierowaniami podanymi z poleceniem (patrz PRZEKIEROWANIE poniżej). Deskryptory pliku mogą zostać użyte jako argumenty do poleceń powłoki i przekierowań, korzystając ze standardowych interpretacji słów. Deskryptory plików nie są dostępne w podpowłokach. Identyfikator procesu powłoki utworzonej do wykonania koprocesu jest dostępny jako wartość zmiennej NAZWA_PID. Do czekania na zakończenie koprocesu można użyć wbudowanego polecenia wait.

Ponieważ koproces jest tworzony jako polecenie asynchroniczne, polecenie coproc zawsze zwróci powodzenie. Zwracanym statusem koprocesu jest kod zakończenia polecenia.

Definiowanie funkcji powłoki¶

Funkcja powłoki jest obiektem wywoływanym podobnie jako polecenie proste i wykonującym polecenie złożone z nowym zestawem parametrów pozycyjnych. Funkcje powłoki deklaruje się w następujący sposób:

nazwa () polecenie-złożone [przekierowanie]

function nazwa [()] polecenie-złożone [przekierowanie]

W ten sposób definiowana jest funkcja o nazwie nazwa. Słowo zastrzeżone function jest opcjonalne. Jeśli je podano, to nawiasy są opcjonalne. Ciałem funkcji jest polecenie złożone polecenie-złożone (patrz Polecenia złożone powyżej). Polecenie jest zwykle listą poleceń objętych nawiasami klamrowymi { i }, ale może to być dowolne z poleceń wypisanych powyżej w rozdziale Polecenia złożone, z jednym wyjątkiem: jeśli użyje się słowa kluczowego function bez nawiasów, nawiasy klamrowe są obowiązkowe. Polecenie-złożone jest wykonywane ilekroć podano nazwę jako nazwę polecenia prostego. W trybie_posix nazwa nie może być taka sama, jak jedno ze specjalnych słów wbudowanych POSIX. Wszystkie przekierowania (patrz PRZEKIEROWANIE poniżej) podane podczas definiowania funkcji są wykonywane gdy funkcja jest wykonywana. Kod zakończenia definicji funkcji wynosi zero, chyba że wystąpił błąd składni, lub istnieje już funkcja tylko do odczytu o tej samej nazwie. Podczas wykonywania, kodem wyjścia funkcji jest kod zakończenia ostatniego polecenia wykonanego w jej ciele. Patrz również FUNKCJE poniżej.

Parametry pozycyjne¶

Parametr pozycyjny to parametr określany cyfrą lub cyframi, innymi niż pojedyncza cyfra 0. Parametrom pozycyjnym nadawane są wartości argumentów powłoki (w czasie jej wywołania). Wartości te mogą być ponownie nadawane przy pomocy wbudowanego polecenia set. Do parametrów pozycyjnych nie można wykonać przypisania przy pomocy instrukcji przypisania. Parametry pozycyjne są tymczasowo zastępowane podczas wykonywania funkcji powłoki (zobacz poniżej FUNKCJE).

Jeżeli interpretowany jest parametr pozycyjny określany więcej niż jedną cyfrą, to musi być ujęty w nawiasy (zobacz poniżej INTERPRETACJA).

Parametry specjalne¶

Powłoka kilka parametrów traktuje specjalnie. Do parametrów tych można się wyłącznie odwoływać; nie jest dozwolone przypisywanie im wartości.

*

Interpretowane jest jako parametry pozycyjne, począwszy od pierwszego. Gdy interpretacja nie pojawia się wewnątrz cudzysłowów, każdy parametr pozycyjny jest interpretowany jako oddzielne słowo. W kontekście w jakim występują, te słowa ulegają kolejnemu podziałowi na słowa i rozwijaniu ścieżek. Gdy interpretacja pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to parametr ten interpretowany jest jako pojedyncze słowo z wartościami każdego z parametrów rozdzielonymi pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS. To znaczy, "$*" jest równoważne "$1c$2c...", gdzie c jest pierwszym znakiem wartości zmiennej IFS. Jeżeli IFS nie jest ustawione, to parametry oddzielane są spacjami. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to parametry są ze sobą połączone bez rozdzielających je separatorów.

@

Interpretowane jako parametry pozycyjne, począwszy od pierwszego. Gdy interpretacja pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to każdy parametr interpretowany jest jako odrębne słowo. To znaczy, "$@" jest równoważne "$1" "$2" ... Jeśli wewnątrz słowa zachodzi interpretacja (ujęta w cudzysłowy), to pierwszy zinterpretowany parametr jest łączony z początkiem oryginalnego słowa, a interpretacja ostatniego parametru jest łączona z końcem oryginalnego słowa. Jeśli nie ma żadnych parametrów pozycyjnych, "$@" i $@ interpretowane są jako nic (tj. są usuwane).

#

Interpretowane jako liczba parametrów pozycyjnych, podana dziesiętnie.

?

Interpretowane jako kod zakończenia ostatnio wykonanego potoku pierwszoplanowego.

-

Interpretowane jako bieżące flagi opcji, takie jakie zostały podane podczas wywołania, ustawione przy pomocy wbudowanego polecenia set lub ustawione przez samą powłokę (tak jak opcja -i).

$

Interpretowany jest jako identyfikator procesu powłoki. W podpowłoce (), interpretowany jest jako ID procesu bieżącej powłoki, nie zaś podpowłoki.

!

Interpretowany jako ID procesu ostatnio wykonywanego polecenia tła, gdy jest wykonywane jako polecenie asynchroniczne lub używając słowa wbudowanego bg (zob. niżej KONTROLA ZADAŃ).

0

Interpretowany jako nazwa powłoki lub skryptu powłoki. Ustawiane jest to na etapie inicjowania powłoki. Jeżeli bash wywoływany został z plikiem poleceń, to $0 ustawiane jest na nazwę tego pliku. Jeśli bash został uruchomiony z opcją -c, to $0 jest ustawiane na pierwszy argument po łańcuchu, jaki ma zostać wywołany, jeśli taki występuje. W przeciwnym wypadku, ustawiany jest na nazwę pliku użytą do wywołania bash, jaką podaje argument zerowy.

_

Podczas uruchamiania powłoki, ustawiany na bezwzględną nazwę powłoki lub wykonywanego skryptu powłoki przekazanego w liście argumentów. Następnie, interpretowany jest jako ostatni argument poprzedniego polecenia, po interpretacji. Ustawiany również na pełną nazwę pliku każdego polecenia wykonanego i umieszczonego w środowisku eksportowanym do tego polecenia. Podczas sprawdzania poczty parametr ten przechowuje nazwę aktualnie sprawdzanego pliku poczty.

Zmienne powłoki¶

Powłoka ustawia następujące zmienne:

BASH

Interpretowane jako pełna nazwa pliku użyta do wywołania tego przebiegu bash.

BASHOPTS

Oddzielana dwukropkiem lista włączonych opcji powłoki. Każde słowo na liście jest poprawnym argumentem do opcji -s wbudowanego polecenia shopt (patrz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Opcje pojawiające się w BASHOPTS są tymi, które są raportowane jako włączone (on) przez shopt. Jeśli ta zmienna występuje w środowisku podczas uruchamiania bash, to każda opcja powłoki z listy będzie włączona przed odczytaniem plików startowych. Ta zmienna jest tylko do odczytu.

BASHPID

Zmienna przechowuje identyfikator bieżącego procesu bash. W określonych przypadkach, takich jak sytuacja, gdy podpowłoki nie wymagają ponownej inicjalizacji bash, różni się od $$.

BASH_ALIASES

Zmienna tablicy asocjacyjnej, której wpisy odpowiadają wewnętrznej liście aliasów zarządzanych przez wbudowane polecenie alias. Elementy dodawane do tablicy pojawiają się na liście aliasów, jednak usunięcie elementów tablicy obecnie nie powoduje usunięcie aliasów z listy aliasów. Jeśli BASH_ALIASES zostanie skasowana, traci swoje specjalne właściwości, nawet jeśli zostanie później zresetowana.

BASH_ARGC

Zmienna tablicowa, której wartościami są liczby parametrów każdej ramki w bieżącym stosie wywołania bash. Liczba parametrów bieżącego podprogramu (funkcji powłoki lub skryptu wykonywanego przez . lub source) znajduje się na górze stosu. Gdy podprogram jest wykonywany, liczba przekazanych parametrów jest przypisywana do BASH_ARGC. Powłoka ustawia BASH_ARGC wyłącznie w rozszerzonym trybie debugowania (patrz opis opcji extdebug wbudowanego polecenie shopt poniżej).

BASH_ARGV

Zmienna tablicowa zawierająca wszystkie parametry bieżącego stosu wywołania bash. Ostatni parametr ostatniego wywołania podprogramu jest umieszczony na wierzchołku stosu, natomiast pierwszy parametr pierwszego wywołania na spodzie. Gdy podprogram jest wykonywany, liczba przekazanych parametrów jest przypisywana do BASH_ARGV. Powłoka ustawia BASH_ARGV wyłącznie w rozszerzonym trybie debugowania (patrz opis opcji extdebug wbudowanego polecenie shopt poniżej).

BASH_CMDS

Zmienna tablicy asocjacyjnej, której wpisy odpowiadają wewnętrznej liście skrótów poleceń, zarządzanej przez wbudowane polecenie hash. Elementy dodawane do tablicy pojawiają się na liście skrótów, jednak usunięcie elementów tablicy obecnie nie powoduje powoduje usunięcia ich z tablicy skrótów. Jeśli BASH_CMDS zostanie skasowana, traci swoje specjalne właściwości, nawet jeśli zostanie później zresetowana.

BASH_COMMAND

Aktualnie wykonywane polecenie lub polecenie przeznaczone do wykonania, chyba że powłoka wykonuje aktualnie polecenie będące wynikiem zadziałania pułapki - wówczas jest to polecenie wykonywane w czasie zadziałania pułapki.

BASH_EXECUTION_STRING

Argument polecenia do opcji wywołania -c.

BASH_LINENO

Zmienna tablicowa, której wartościami są numery wierszy plików źródłowych, w których przywołano każdy odpowiednik ze zmiennej FUNCNAME. ${BASH_LINENO[$i]} jest numerem wiersza w pliku źródłowym (${BASH_SOURCE[$i+1]}), gdzie przywołano ${FUNCNAME[$i]} (lub ${BASH_LINENO[$i-1]}, jeśli odnosi się do innej funkcji powłoki). Proszę użyć LINENO, aby pobrać bieżący numer wiersza.

BASH_LOADABLES_PATH

Lista rozdzielonych dwukropkami katalogów, w których powłoka szuka dynamicznie ładowalnych poleceń wbudowanych podanych przez polecenie enable.

BASH_REMATCH

Zmienna tablicowa, której wartości są przypisywane operatorem dwuargumentowym =~ do polecenia warunkowego [[. Element o indeksie 0 jest częścią łańcucha pasującego do całego wyrażenia regularnego. Element o indeksie n jest częścią łańcucha pasującego do n-tego podwyrażenia ujętego w nawiasy. Zmienna jest tylko do odczytu.

BASH_SOURCE

Zmienna tablicowa, której wartościami są nazwy plików źródłowych, w których zdefiniowano odpowiadające nazwy funkcji powłoki w zmiennej tablicowej FUNCNAME. Funkcja powłoki ${FUNCNAME[$i]} jest zdefiniowana w pliku ${BASH_SOURCE[$i]} i wywoływana z ${BASH_SOURCE[$i+1]}..

BASH_SUBSHELL

Zwiększana o jeden, wewnątrz każdej powłoki lub środowiska podpowłoki, gdy powłoka rozpoczyna wykonywanie w tym środowisku. Wartością początkową jest 0.

BASH_VERSINFO

Zmienna tablicowa tylko do odczytu, której elementy zawierają informacje o wersji uruchomionego bash. Wartości przypisane elementom tablicy są następujące:

BASH_VERSION

Interpretowane jako łańcuch opisujący wersję uruchomionego bash.

COMP_CWORD

Indeks w ${COMP_WORDS} słowa zawierającego bieżącą pozycję kursora. Zmienna ta jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_KEY

Klawisz (lub ostatni klawisz w sekwencji klawiszy) użyty do wywołania bieżącej funkcji uzupełniania.

COMP_LINE

Bieżący wiersz poleceń. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_POINT

Indeks bieżącej pozycji kursora względem początku bieżącego polecenia. Jeżeli kursor jest na końcu bieżącego polecenia, to wartość tej zmiennej jest równa ${#COMP_LINE}. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_TYPE

Ustawiana na wartość całkowitą odpowiadającą typowi uzupełnienia, którego próbę przeprowadzono, które spowodowało wywołanie funkcji uzupełnienia: TAB, do normalnego uzupełnienia, ?, do wypisywania uzupełnień po udanej tabulacji, !, do wypisywania alternatyw częściowego uzupełnienia słowa, @, do wypisania uzupełnień, jeśli słowo nie zostało zmodyfikowane lub %, do uzupełnienia menu. Zmienna ta jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i zewnętrznych poleceniach wywołanych przez narzędzia programowalnego uzupełnienia powłoki (patrz poniżej Programowalne uzupełnienie).

COMP_WORDBREAKS

Zestaw znaków traktowanych przez bibliotekę readline jako separatory słów, podczas przeprowadzania uzupełnień słów. Jeśli unieważniono COMP_WORDBREAKS, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawiona.

COMP_WORDS

Zmienna tablicowa (patrz Tablice poniżej) składająca się z pojedynczych słów z aktualnego wiersza poleceń. Wiersz jest dzielony na słowa tak, jak podzieliłby go readline, używając COMP_WORDBREAKS, zgodnie z opisem powyżej. Zmienna ta jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COPROC

Zmienna tablicowa (patrz poniżej Tablice) tworzona do zatrzymania deskryptorów plików z wyjścia lub wejścia nienazwanych koprocesów (zobacz Koprocesy (współprocesy) powyżej).

DIRSTACK

Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zawierająca bieżącą zawartość stosu katalogów. Katalogi pojawiają się na stosie w kolejności, w jakiej są wyświetlane przez wbudowane dirs. Przypisanie do elementów tej zmiennej tablicowej może posłużyć do zmiany katalogów już występujących na stosie, ale do dodania i usunięcia katalogów muszą być użyte wbudowane pushd i popd. Przypisanie wartości tej zmiennej nie zmieni bieżącego katalogu. Jeśli DIRSTACK jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

EUID

Interpretowane jako efektywny identyfikator bieżącego użytkownika, inicjowane przy uruchamianiu powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

FUNCNAME

Zmienna tablicowa zawierająca nazwy wszystkich funkcji powłoki obecnych w stosie wywołań. Element z indeksem 0 jest nazwą aktualnie wykonywanej funkcji powłoki. Najniższy element (tzn. z najwyższym numerem indeksu) to "main". Zmienna istnieje tylko gdy wykonywana jest funkcja powłoki. Przypisania do FUNCNAME nie odnoszą skutku. Jeśli FUNCNAME jest unieważniona, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeśli jest następnie ponownie ustawiona.

Zmienna ta może zostać użyta razem z BASH_LINENO i BASH_SOURCE. Każdy element FUNCNAME ma swój odpowiednik w BASH_LINENO i BASH_SOURCE opisujący stos wywołania. Na przykład, ${FUNCNAME[$i]} została wywołana z pliku ${BASH_SOURCE[$i+1]} w wierszu o numerze ${BASH_LINENO[$i]}. Wbudowane polecenie caller wyświetla bieżący stos wywołania używając tej informacji.

GROUPS

Zmienna tablicowa zawierająca listę grup, których członkiem jest bieżący użytkownik. Próby przypisywania wartości do GROUPS nie odnoszą efektu. Jeżeli GROUPS jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

HISTCMD

Licznik historii (indeks na liście historii poleceń) bieżącego polecenia. Jeżeli HISTCMD jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

HOSTNAME

Automatycznie ustawiane na nazwę aktualnego hosta.

HOSTTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch unikalnie opisujący typ maszyny, na której jest wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.

LINENO

Przy każdym odwołaniu do tego parametru powłoka zastępuje jego wartość liczbą dziesiętną reprezentującą aktualny kolejny numer wiersza (poczynając od 1) skryptu lub funkcji. Nie zapewnia się, by wartość ta miała znaczenie poza skryptem bądź funkcją. Jeśli LINENO jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

MACHTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch w pełni opisujący typ systemu, na którym jest wykonywany bash, w standardowym formacie GNU cpu-firma-system. Wartość domyślna zależy od systemu.

MAPFILE

Zmienna tablicowa (patrz Tablice poniżej) tworzona do zatrzymania tekstu odczytywanego przez wbudowane polecenie mapfile, gdy nie podano nazwy zmiennej.

OLDPWD

Poprzedni katalog roboczy ustawiony poleceniem cd.

OPTARG

Wartość ostatniego, będącego opcją, argumentu przetworzonego przez wbudowane polecenie getopts (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).

OPTIND

Numer (indeks) następnego argumentu, jaki ma zostać przetworzony przez wbudowane polecenie getopts (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).

OSTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch opisujący system operacyjny, w którym jest wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.

PIPESTATUS

Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zwierająca listę kodów zakończenia z procesów w ostatnio wykonywanym potoku pierwszoplanowym (który może zawierać pojedyncze polecenie).

PPID

Identyfikator procesu macierzystego powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

PWD

Bieżący katalog roboczy, ustawiony poleceniem cd.

RANDOM

Za każdym razem, gdy następuje odwołanie do tego parametru, generowana jest całkowita liczba losowa z zakresu od 0 do 32767. Sekwencję liczb losowych można zainicjować przypisując wartość do RANDOM. Jeżeli RANDOM jest unieważniona, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawiona.

READLINE_LINE

Zawartość bufora wiersza realine, do użycia z "bind -x" (patrz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

READLINE_POINT

Pozycja punktu wprowadzania w buforze wiersza readline, do użycia z "bind -x" (patrz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

REPLY

Ustawiona na wiersz wejścia odczytany wbudowanym poleceniem read jeśli nie podano żadnych jego argumentów.

SECONDS

Każdorazowo, gdy występuje odwołanie do tego parametru, zwracana jest liczba sekund, jakie upłynęły od wywołania powłoki. Jeżeli do SECONDS zostanie przypisana wartość, to wartość zwracana przez kolejne odwołania jest równa liczbie sekund od czasu przypisania plus przypisana wartość. Jeżeli SECONDS jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

SHELLOPTS

Lista, rozdzielonych dwukropkami, włączonych opcji powłoki. Każde słowo listy jest poprawnym argumentem opcji -o wbudowanego polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Opcje pojawiające się w SHELLOPTS to te, które są zgłaszane jako włączone (on) przez set -o. Jeśli zmienna ta istnieje w środowisku podczas uruchamiania bash, to każda z opcji powłoki występująca na tej liście zostanie włączona przed odczytem jakichkolwiek plików startowych. Jest to zmienna tylko do odczytu.

SHLVL

Inkrementowana każdorazowo, gdy uruchamiane jest kolejne wystąpienie bash.

UID

Interpretowane jako identyfikator bieżącego użytkownika, inicjowane przy uruchamianiu powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

Poniższe zmienne są używane przez powłokę. W niektórych przypadkach bash przypisuje im domyślne wartości; przypadki te są odnotowane niżej.

BASH_COMPAT

Wartość używana do ustawienia poziomu kompatybilności powłoki. Opis różnych poziomów kompatybilności i ich skutki znajduje się przy poleceniu wbudowanym shopt w rozdziale WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI. Wartość może być liczbą dziesiętną (np. 4.2) lub całkowitą (np. 42) określającą dany poziom kompatybilności. Jeśli BASH_COMPAT jest nieustawione, lub przypisano mu łańcuch pusty, to poziom kompatybilności jest ustawiony na domyślny dla bieżącej wersji. Jeśli BASH_COMPAT ustawiono na wartość niebędącą poprawnym poziomem kompatybilności, to powłoka wypisze komunikat o błędzie i ustawi poziom kompatybilności na domyślny dla bieżącej wersji. Poprawne poziomy kompatybilności są takie jak opcje kompatybilności akceptowane przez polecenie wbudowane shopt opisane poniżej (np. compat42 oznacza, że poprawnymi wersjami są 4.2 i 42). Bieżąca wersja również jest poprawną wartością.

BASH_ENV

Jeżeli parametr ten jest ustawiony podczas wykonywania przez bash skryptu, to jego wartość interpretowana jest jako nazwa pliku zawierającego polecenia do zainicjowania powłoki, jak w ~/.bashrc. Wartość BASH_ENV podlega interpretacji parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacjom wyrażeń arytmetycznych przed interpretacją jej jako nazwy pliku. Zmienna PATH nie jest używana do znalezienia pliku o powstałej w ten sposób nazwie.

BASH_XTRACEFD

Jeśli ustawiono liczbę całkowitą odpowiadającą poprawnemu deskryptorowi pliku, to bash zapisze wyjście stosu wygenerowane gdy set -x jest włączone do tego deskryptora pliku. Deskryptor pliku jest zamykany gdy BASH_XTRACEFD jest usuwana lub przy przypisaniu nowej wartości. Usunięcie BASH_XTRACEFD lub przypisanie jej łańcucha pustego powoduje wysłanie stosu na standardowe wyjście błędów. Proszę zauważyć, że ustawienie BASH_XTRACEFD na 2 (deskryptor pliku wyjścia błędów), a następnie usunięcie jej spowoduje zamknięcie standardowego wyjścia błędów.

CDPATH

Ścieżka wyszukiwania dla polecenia cd. Jest to lista rozdzielonych dwukropkami katalogów, w których powłoka szuka katalogów docelowych podanych przez polecenie cd. Przykładową wartością jest ".:~:/usr".

CHILD_MAX

Ustawia liczbę wartości kodów wyjścia zakończonych procesów potomnych, które ma zapamiętać powłoka. Bash nie pozwoli na zmniejszenie tej wartości poniżej minimum określonego normą POSIX, istnieje również wartość maksymalna (obecnie 8192), której nie można przekroczyć. Minimalna wartość jest zależna od systemu.

COLUMNS

Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia szerokości terminala przy wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie, gdy włączono opcję checkwinsize oraz w powłoce interaktywnej po otrzymaniu SIGWINCH.

COMPREPLY

Zmienna tablicowa, z której bash czyta możliwe uzupełnienia tworzone przez funkcję powłoki wywołaną przez usługę programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie). Każdy element tablicy zawiera jedno możliwe uzupełnienie.

EMACS

Gdy bash znajdzie opisywaną zmienną w środowisku podczas uruchamiania powłoki, z wartością ustawioną na "t", to przyjmuje, że powłoka działa w buforze powłoki Emacsa i wyłącza edycję wiersza.

ENV

Podobnie jak BASH_ENV; używana gdy powłoka jest wywołana w trybie POSIX.

EXECIGNORE

Lista oddzielonych dwukropkami wzorców powłoki (zob. Dopasowanie wzorca) definiujących listę nazw plików ignorowanych przy szukaniu poleceń za pomocą PATH. Pliki których pełna ścieżka pasuje do jednego z tych wzorców nie są traktowane jako pliki wykonywalne dla dopełniania i wykonywania poleceń przez PATH. Nie wpływa to na zachowanie poleceń [, test oraz [[. Pełne ścieżki w liście skrótów poleceń nie są przedmiotem EXECIGNORE. Tę zmienną należy używać do ignorowania plików bibliotek współdzielonych, które mają ustawione prawo wykonywania, ale nie są plikami wykonywalnymi. Dopasowanie wzorców przestrzega ustawień opcji powłoki extglob.

FCEDIT

Domyślny edytor dla wbudowanego polecenia fc.

FIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami przyrostków, jakie mają być ignorowane podczas uzupełniania nazw plików (zobacz READLINE poniżej). Nazwa pliku o przyrostku pasującym do jednej z pozycji FIGNORE wyłączana jest z listy dopasowanych nazw plików. Przykładową wartością jest ".o:~" (cytowanie jest niezbędne przy przypisywaniu do tej zmiennej wartości zawierającej tyldy).

FUNCNEST

Gdy jest ustawiona na wartość numeryczną większą od zera, definiuje maksymalny poziom zagnieżdżenia funkcji. Wywołania funkcji przekraczające określony poziom będą powodowały przerwanie bieżącego polecenia.

GLOBIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców definiujących zestaw nazw plików, jakie mają być ignorowane podczas rozwijania nazw plików. Jeżeli plik pasujący do wzorca rozwijającego nazwę ścieżkową pasuje również do któregoś z wzorców w GLOBIGNORE, to jest on usuwany z listy dopasowanych.

HISTCONTROL

Lista rozdzielonych dwukropkami wartości, określającymi sposób zapisywania w liście historii. Jeżeli posiada wartość ignorespace, to wiersze rozpoczynające się od znaku spacji nie są wprowadzane do listy historii. Jeśli posiada wartość ignoredups, to wiersze pasujące do ostatniego wiersza historii nie są wprowadzane. Wartość ignoreboth łączy obie te możliwości. Wartość erasedups powoduje usunięcie z historii wszystkich wcześniejszych wierszy, pasujących do bieżącego, przed zapisaniem listy. Wszystkie wartości poza wymienionymi powyżej są ignorowane. Jeśli zmienna ta nie jest zdefiniowana lub ma wartość inną od powyższych, to wszystkie wiersze przeczytane przez analizator składni zachowywane są w liście historii, stosownie do wartości HISTIGNORE. Drugi i kolejne wiersze złożonego polecenia wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość HISTCONTROL.

HISTFILE

Nazwa pliku, w którym zachowywana jest historia poleceń (zobacz HISTORIA poniżej). Wartością domyślną jest ~/.bash_history. Jeśli ustawienie tej zmiennej zostanie skasowane, to historia poleceń nie będzie zachowana po zakończeniu pracy powłoki.

HISTFILESIZE

Maksymalna liczba wierszy zawartych w pliku historii. Podczas przypisywania wartości tej zmiennej, jeżeli jest to niezbędne, plik historii jest obcinany tak, by nie zawierał więcej wierszy, przez usunięcie najstarszych wpisów. Plik historii jest także obcinany do tego rozmiaru po zapisaniu go w czasie kończenia pracy przez powłokę. Jeśli wartość wynosi 0, plik historii jest obcinany do zera. Wartości nienumeryczne i wartości numeryczne mniejsze niż zero wstrzymują obcinanie. Powłoka ustawia wartość domyślną do wartości HISTSIZE po odczytaniu plików początkowych powłoki.

HISTIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców służących do decydowania, jakie wiersze poleceń powinny być zachowane w liście historii. Każdy z wzorców zakotwiczony jest na początku wiersza i musi pasować do całego wiersza (nie jest dodawane żadne niejawne `*'). Każdy z wzorców sprawdzany jest z bieżącym wierszem po wykonaniu kontroli określonych przez HISTCONTROL. Oprócz zwykłych znaków dopasowywania wzorców używanych przez powłokę, `&' dopasowuje poprzedni wiersz historii. Literał `&' można uzyskać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik jest usuwany przed próbą dopasowania. Druga i kolejne wiersze złożonego polecenia wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość HISTIGNORE. Dopasowanie wzorców honoruje ustawienia opcji powłoki extglob.

HISTSIZE

Liczba poleceń do zapamiętania w historii poleceń (zob. HISTORIA poniżej). Jeśli wartość wynosi 0, polecenia nie są zachowywane w historii. Wartości numeryczne mniejsze niż zero powodują, że każde polecenie jest zapamiętywane w historii (znosi limit). Powłoka ustawia wartość domyślną 500 po odczytaniu plików początkowych powłoki.

HISTTIMEFORMAT

Gdy ta zmienna jest ustawiona i nie jest pusta, jej wartość jest użyta jak format łańcucha do strftime(3), w celu wyświetlenia pieczątki czasowej związanej z każdym wpisem historii, wyświetlanym przez wbudowane polecenie history. Gdy zmienna jest ustawiona, pieczątki czasowe są zapisywane do pliku historii, dzięki czemu mogą być zachowywane między sesjami powłoki. Używany jest wówczas znak komentarza historii, aby odróżnić pieczątki czasowe od pozostałych wierszy historii.

HOME

Katalog domowy bieżącego użytkownika; domyślny argument wbudowanego polecenia cd. Wartość tej zmiennej wykorzystywana jest też przy wykonywaniu interpretacji tyld.

HOSTFILE

Zawiera nazwę pliku o tym samym formacie co /etc/hosts który powinien być czytany, gdy powłoka potrzebuje uzupełnić nazwę hosta. Listę możliwych uzupełnień można zmieniać podczas pracy powłoki. Następnym razem, gdy wykonywana jest próba uzupełnienia nazwy hosta bash dodaje zawartość nowego pliku do już istniejącej listy. Jeżeli HOSTFILE jest ustawione, ale nie posiada wartości, bash usiłuje uzyskać listę możliwych uzupełnień nazw hostów czytając /etc/hosts Gdy HOSTFILE jest unieważniane, lista hostów jest czyszczona.

IFS

Wewnętrzny Separator Pól (Internal Field Separator) używany do podziału na słowa po interpretacjach i dzieleniu wierszy na słowa we wbudowanym poleceniu read. Jego domyślną wartością jest ,,<spacja><tabulacja><nowalinia>”.

IGNOREEOF

Steruje działaniem powłoki interaktywnej przy otrzymaniu przez nią znaku EOF jako jedynego znaku wejścia. Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest liczbą kolejnych znaków EOF jakie muszą być wpisane jako pierwsze znaki wiersza wprowadzania przed zakończeniem pracy przez bash. Jeśli zmienna ta istnieje, ale nie zawiera wartości numerycznej lub nie ma wartości, to wartością domyślną jest 10. Jeżeli nie istnieje, to EOF wskazuje powłoce koniec wprowadzanych danych.

INPUTRC

Nazwa pliku startowego dla readline, unieważniająca domyślny plik ~/.inputrc (zobacz READLINE poniżej).

LANG

Służy do wyznaczania kategorii locale dla wszystkich kategorii nie wyszczególnionych przez zmienne rozpoczynające się od znaków LC_.

LC_ALL

Zmienna ta unieważnia wartość LANG i wszelkich innych zmiennych LC_ określających kategorie locale.

LC_COLLATE

Ta zmienna wyznacza kolejność (collation order) używaną przy sortowaniu wyników rozwijania nazw plików, decyduje też o zachowaniu wielu wyrażeń, klas równoważnych i sekwencje sortowania (collating sequences) w rozwijaniu nazw plików i dopasowywaniu wzorców.

LC_CTYPE

Ta zmienna decyduje o interpretacji znaków i zachowaniu się klas znaków wewnątrz rozwijania nazw plików i dopasowywania wzorców.

LC_MESSAGES

Ta zmienna decyduje o ustawieniu locale używanym do tłumaczenia ujętych w cudzysłowy łańcuchów poprzedzonych znakiem $.

LC_NUMERIC

Ta zmienna określa kategorię locale używaną do formatowania liczb.

LC_TIME

Ta zmienna określa kategorię locale używaną do formatowania daty i czasu.

LINES

Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia długości kolumn przy wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie gdy włączono opcję checkwinsize oraz w powłoce interaktywnej po otrzymaniu po otrzymaniu SIGWINCH.

MAIL

Jeżeli parametrowi temu jest przypisana nazwa pliku, a nie jest ustawiona zmienna MAILPATH, to bash informuje użytkownika o nadejściu poczty do podanego pliku lub katalogu w formacie Maildir.

MAILCHECK

Określa jak często (w sekundach) bash sprawdza pocztę. Domyślnie jest to 60 sekund. Gdy nadchodzi pora sprawdzenia poczty, powłoka wykonuje to przed wyświetleniem głównej zachęty. Jeśli zmienna ta nie jest ustawiona lub jest ustawiona na wartość nie większą od zera lub zero, to powłoka wyłącza sprawdzanie poczty.

MAILPATH

Lista rozdzielonych dwukropkami nazw plików, w jakich ma być sprawdzana poczta. Można podać komunikat, jaki ma zostać wyświetlony, gdy do danego pliku przybędzie wiadomość pocztowa, przez oddzielenie nazwy pliku od komunikatu znakiem '?'. Użyte w tekście komunikatu, $_ interpretowane jest jako nazwa bieżącego pliku pocztowego. Przykład:

OPTERR

Jeżeli ustawiono na wartość 1, bash wyświetla komunikaty o błędach generowanych przez wbudowane polecenie getopts (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). OPTERR inicjowane jest na 1 każdorazowo, gdy wywoływana jest powłoka lub wykonywany jest skrypt powłoki.

PATH

Ścieżka wyszukiwania poleceń. Jest to lista rozdzielanych dwukropkami katalogów, w których powłoka szuka poleceń (zobacz WYKONYWANIE POLECEŃ poniżej). Nazwa katalogu zerowej długości (pusta) oznacza katalog bieżący. Pusty katalog można podać jako dwa złączone dwukropki lub początkowy albo końcowy dwukropek. Domyślna ścieżka zależy od systemu i ustawiana jest przez administratora instalującego bash. Powszechną wartością jest ``/usr/local/bin:/usr/local/sbin:/usr/bin:/usr/sbin:/bin:/sbin''.

POSIXLY_CORRECT

Jeśli podczas uruchamiania bash w środowisku istnieje ta zmienna, to powłoka przed odczytem plików startowych wchodzi w tryb posix, tak jakby przy jej wywołaniu podano opcję --posix. Jeśli zmienna ta zostanie ustawiona podczas pracy powłoki, to bash włącza tryb posix, tak jakby zostało wykonane polecenie set -o posix

PROMPT_COMMAND

Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest wykonywana jako polecenie przed każdym wysłaniem zachęty głównej.

PROMPT_DIRTRIM

Gdy jest ustawiona na liczbę większa od zera, jej wartość jest używana jako liczba początkowych składowych katalogów do usunięcia podczas interpretowania sekwencji specjalnych łańcucha zachęty \w i \W (patrz poniżej ZACHĘTA POWŁOKI). Usuwane znaki są zastępowane wielokropkiem.

PS0

Wartość tego parametru jest interpretowana (zobacz poniżej ZACHĘTA) i wyświetlana przez powłokę interaktywną po odczytaniu polecenia, a przed jego wykonaniem.

PS1

Wartość tego parametru jest interpretowana (zobacz poniżej ZACHĘTA) i używana jako główny łańcuch zachęty. Jego wartością domyślną jest "\s-\v\$ ".

PS2

Wartość tego parametru jest interpretowana jak PS1 i używana jako wtórny (secondary) łańcuch zachęty. Domyślnie jest to "> ".

PS3

Wartość tego parametru służy jako zachęta w poleceniu select (zobacz powyżej GRAMATYKA POWŁOKI).

PS4

Wartość tego parametru interpretowana jest jak PS1 i wypisywana przed każdym poleceniem wyświetlanym przez bash podczas śledzenia wykonywania. Pierwszy znak PS4, w razie potrzeby, powtarzany jest wielokrotnie, by wskazać wiele poziomów zagnieżdżenia. Domyślnie jest to "+ ".

SHELL

Pełna ścieżka powłoki jest przechowywana w tej zmiennej środowiskowej. Jeśli nie jest ustawiona podczas uruchamiania powłoki, bash przypisuje jej wartość pełnej ścieżki powłoki zgłoszeniowej bieżącego użytkownika.

TIMEFORMAT

Wartość tego parametru służy jako łańcuch formatu określającego, jak powinna być wyświetlana informacja o czasach dla potoków poprzedzonych słowem zastrzeżonym time. Znak % rozpoczyna sekwencję specjalną, która jest interpretowana jako wartość czasu lub inna informacja. Sekwencje specjalne i ich znaczenie są następujące; nawiasy kwadratowe opisują części opcjonalne.

Opcjonalne p jest cyfrą określającą dokładność (precision), liczbę cyfr ułamkowych po kropce dziesiętnej. Wartość zero powoduje, że nie będzie wyświetlana ani kropka dziesiętna ani część ułamkowa. Mogą być podane co najwyżej trzy miejsca po kropce dziesiętnej; wartości p większe od 3 zmieniane są na 3. Jeżeli nie podano p, to używana jest wartość 3.

Opcjonalne l określa dłuższy (longer) format wyników, zawierający minuty, w postaci MMmSS.FFs. O tym, czy występuje ułamkowa część sekund decyduje wartość p.

Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, to bash działa tak, jakby miała ona wartość $'\nreal\t%3lR\nuser\t%3lU\nsys\t%3lS'. Jeżeli jej wartością jest pusty łańcuch, to nie jest wyświetlana żadna informacja o czasach (timing). Podczas wyświetlania łańcucha formatu dodawany jest kończący znak nowej linii.

TMOUT

Jeśli ustawione na wartość większą od zera, to TMOUT jest interpretowane jako domyślny czas oczekiwania wbudowanego read. Polecenie select kończy się, jeśli dane nie zostaną wprowadzone po liczbie TMOUT sekund, jeżeli wejście pochodzi z terminala. W przypadku powłok interaktywnych, wartość jest interpretowana jako liczba sekund określającą czas, przez jaki powłoka ma czekać na wprowadzenie wiersza danych po wyświetleniu głównej zachęty. Bash kończy pracę po odczekaniu tego czasu jeśli pełen wiersz danych nie pojawił się.

TMPDIR

Jeśli jest ustawiona, bash używa jej wartości jako nazwy katalogu w którym tworzy pliki tymczasowe do użytku powłoki.

auto_resume

Zmienna ta steruje sposobem interakcji powłoki z użytkownikiem i sposobem kontroli zadań. Jeżeli jest ustawiona, to jednowyrazowe polecenia proste bez przekierowań traktowane są jako aspirujące do wznowienia istniejącego zatrzymanego zadania. Nie pozwala się na żadną dwuznaczność; jeśli jest więcej niż jedno zadanie rozpoczynające się od wpisanego łańcucha, wybierane jest zadanie, do którego ostatnio sięgano. Nazwa zatrzymanego zadania, w tym kontekście, jest wierszem poleceń użytym do jego uruchomienia. Jeśli posiada wartość exact, to podany łańcuch musi pasować dokładnie do nazwy zatrzymanego zadania; Jeśli jest ustawione na substring, to podany łańcuch powinien pasować do podłańcucha nazwy zatrzymanego zadania. Wartość substring zapewnia funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %? (zobacz STEROWANIE ZADANIAMI poniżej). Jeśli ustawiono inną wartość, to podany łańcuch musi być przedrostkiem nazwy zatrzymanego zadania; zapewnia to funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %.

histchars

Dwa lub trzy znaki sterujące interpretacją historii i podziałem na leksemy (zobacz poniżej INTERPRETACJA HISTORII). Pierwszy znak jest znakiem interpretacji historii, sygnalizującym początek interpretacji historii, zwykle `!'. Drugi znak jest znakiem szybkiego podstawiania, ("quick substitution"), służącym jako skrót do powtórnego uruchamiania poprzednio wprowadzonego polecenia, podstawiającym w poleceniu jeden łańcuch za inny. Domyślnym znakiem szybkiego podstawiania jest `^'. Opcjonalny, trzeci znak jest znakiem wskazującym, że pozostała część wiersza, w którym występuje on jako pierwszy znak słowa, jest komentarzem. Zwykle znakiem tym jest `#'. Znak komentarza historii powoduje, że dla pozostałych słów wiersza podstawianie historii jest pomijane. Niekoniecznie powoduje to traktowanie reszty wiersza jako komentarza przez analizator składni powłoki.

Tablice¶

Bash udostępnia indeksowane i asocjacyjne zmienne tablicowe jednowymiarowe. Jako tablica może zostać użyta dowolna zmienna; wbudowane declare jawnie zadeklaruje tablicę. Nie ma maksymalnego rozmiaru tablic, ani wymagania, by wszystkie jej elementy były indeksowane czy przypisywane w sposób ciągły. Do tablic indeksowanych można się odwołać przy pomocy liczb całkowitych (w tym wyrażeń arytmetycznych), począwszy od zera; natomiast tablice asocjacyjne używają konkretnych łańcuchów. Jeśli nie zaznaczono inaczej, indeksy tablic indeksowanych muszą być nieujemnymi liczbami całkowitymi.

Tablica indeksowana tworzona jest automatycznie jeśli wykonywane jest przypisanie do jakiejś zmiennej przy pomocy składni nazwa[wskaźnik]=wartość. Wskaźnik tablicy traktowany jest jako wyrażenie arytmetyczne, które musi po interpretacji dać liczbę. Chcąc jawnie zadeklarować tablicę indeksowaną, użyj declare -a nazwa (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). declare -a nazwa[wskaźnik] jest również akceptowane; wskaźnik jest wówczas ignorowany.

Tablice asocjacyjne są tworzone za pomocą konstrukcji declare -A nazwa.

Atrybuty mogą być podane do zmiennej tablicy przy użyciu declare i readonly. Każdy z atrybutów stosowany jest do wszystkich elementów tablicy.

Przypisania do tablic wykonywane są przy pomocy przypisań złożonych postaci nazwa=(wartość1 ... wartośćn), gdzie każda wartość ma postać [wskaźnik]=łańcuch. Przypisania tablic indeksowanych nie wymagają niczego oprócz łańcucha. Jeżeli podano opcjonalne nawiasy i wskaźnik, to wartość jest przypisywana wskazanemu elementowi tablicy indeksowanej; w przeciwnym wypadku wartość przypisywana jest elementowi o indeksie o jeden większym od ostatniego elementu z przypisaną wartością. Indeks jest liczony od zera.

Przy przypisywaniu do tablicy asocjacyjnej konieczne jest podanie wskaźnika.

Składnia ta jest akceptowana także przy poleceniu wbudowanym declare. Pojedyncze elementy tablicy można przypisać za pomocą składni nazwa[wskaźnik]=wartość wprowadzonej powyżej. Jeśli wskaźnik da po interpretacji liczbę mniejszą od zera, to jest używany jako przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus jeden (wskaźnik -1 odnosi się więc do ostatniego elementu tablicy).

Do elementu tablicy można odwoływać się używając ${nazwa[wskaźnik]}. Nawiasy są wymagane, by uniknąć konfliktów z rozwijaniem nazw plików. Jeśli wskaźnikiem jest @ lub *, to powyższe słowo interpretowane jest jako wszystkie elementy nazwy. Wskaźniki te różnią się tylko wtedy, gdy słowo pojawia się w cudzysłowach. Jeśli słowo ujęto w cudzysłowy, to ${nazwa[*]} interpretowane jest jako pojedyncze słowo o wartości wszystkich elementów tablicy rozdzielonych pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS, zaś ${nazwa[@]} interpretuje każdy z elementów nazwa jako odrębne słowo. Jeśli brak jest elementów tablicy, to ${nazwa[@]} interpretowane jest jako nic. Jeśli wewnątrz słowa zachodzi interpretacja (ujęta w cudzysłowy), to pierwszy zinterpretowany parametr jest łączony z początkiem oryginalnego słowa, a interpretacja ostatniego parametru jest łączona z końcem oryginalnego słowa. Jest to zachowanie analogiczne do interpretacji parametrów specjalnych * i @ (zobacz powyżej Parametry specjalne). ${#nazwa[wskaźnik]} interpretowane jest jako długość ${nazwa[wskaźnik]}. Jeśli wskaźnikiem jest * lub @, to interpretacją jest liczba elementów w tablicy. Jeśli wskaźnik da po interpretacji liczbę mniejszą od zera, to jest używany jako przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus jeden (wskaźnik -1 odnosi się więc do ostatniego elementu tablicy).

Odwoływanie się do zmiennej tablicowej bez podania wskaźnika jest równoważne odwołaniu do elementu numer zero. Każde odwołanie do zmiennej przy podaniu prawidłowego wskaźnika jest poprawne; bash utworzy tablicę jeśli będzie to konieczne.

Zmienna tablicowa jest ustawiona, jeśli do wskaźnika przypisano wartość. Łańcuch pusty jest poprawną wartością.

Można pozyskać zarówno Klucze (wskaźniki) tablicy jak i wartości. ${!nazwa[@]} i ${!nazwa[*]} są interpretowane jako wskaźniki przypisane do zmiennej nazwa tablicy. expand to the indices assigned in array variable name. Gdy zastosowany jest cudzysłów, powłoka zachowuje się podobnie jak w przypadku interpretacji specjalnych parametrów @ i * w cudzysłowach.

Do niszczenia tablic służy wbudowane polecenie unset. unset nazwa[wskaźnik] niszczy element tablicy o indeksie wskaźnik. Ujemne wskaźniki tablic indeksowany są interpretowane zgodnie z opisem powyżej. Konieczne jest zachowanie wzmożonej uwagi, aby zapobiec niechcianym skutkom rozwijania nazw plików. Polecenie unset nazwa, gdzie nazwa jest tablicą, lub unset nazwa[wskaźnik], gdzie wskaźnikiem jest * lub @, usuwa całą tablicę.

Każde z wbudowanych declare, local i readonly akceptuje opcję -a do określania tablic indeksowanych i opcję -A do określania tablic asocjacyjnych. Jeśli podano obie opcje, to pierwszeństwo ma -A. Polecenie read akceptuje opcję -a do przypisywania tablicy listy słów przeczytanych ze standardowego wejścia. set i declare wyświetlają wartości tablicowe w sposób umożliwiający ponowne ich użycie w przypisaniach.

Interpretacja nawiasów¶

Interpretacja nawiasów jest mechanizmem, przez który mogą być generowane dowolne łańcuchy. Mechanizm ten przypomina rozwinięcia nazw plików, ale generowane nazwy plików nie muszą określać plików istniejących. Wzorce, mające podlegać interpretacji nawiasów mają postać opcjonalnej preambuły, po której występują serie separowanych przecinkami łańcuchów pomiędzy parą nawiasów klamrowych, po których następuje opcjonalny dopisek (postscript). Preambuła stanowi przedrostek dla każdego z łańcuchów zawartych w nawiasach, a dopisek dodawany jest do każdego łańcucha wynikowego, przy interpretacji od lewej do prawej.

Interpretacja nawiasów może być zagnieżdżana. Wyniki każdego zinterpretowanego łańcucha nie są sortowane; zachowywana jest kolejność od lewej do prawej. Na przykład, a{d,c,b}e interpretowane jest jako "ade ace abe".

Sekwencja wyrażeń przyjmuje postać {x..y[..krok]}, gdzie x i y są albo liczbami całkowitymi, albo pojedynczymi znakami, a opcjonalny krok jest liczbą całkowitą. Gdy podane są liczby całkowite, to wyrażenie jest rozwijane do wszystkich liczb pomiędzy x i y (włącznie). Podane liczby mogą być poprzedzone 0, które wymusza identyczną szerokość każdej z wynikowych liczb. Gdy x lub y zaczynają się zerem, to powłoka próbuje wymusić utworzenie liczb zawierających tę samą liczbę cyfr, uzupełniając je zerami tam, gdzie zachodzi taka potrzeba. Gdy podano znaki, wyrażenie jest rozwijane do wszystkich znaków, znajdujących się leksykalnie (w domyślnych locale C) pomiędzy x a y (włącznie). Proszę odnotować, że x i y muszą być tego samego typu. Gdy podano krok, to jest on używany jako różnica pomiędzy poszczególnymi wynikami. W zależności od podanych wartości, domyślnym krokiem jest 1 lub -1.

Interpretacja nawiasów wykonywana jest przed innymi rodzajami interpretacji, a znaki o specjalnym znaczeniu dla innych interpretacji są zachowywane w wyniku. Jest ściśle tekstowa. Bash nie stosuje żadnej interpretacji składniowej do kontekstu interpretacji czy tekstu pomiędzy nawiasami.

Poprawnie zbudowana interpretacja nawiasów musi zawierać niecytowany nawias otwierający i zamykający i co najmniej jeden niecytowany przecinek. Wszelkie niepoprawnie skonstruowane interpretacje nawiasów są pozostawiane bez zmian. { lub , można cytować przy pomocy odwrotnego ukośnika, co chroni je przed przyjmowaniem za część wyrażenia nawiasowego. Dla uniknięcia konfliktu z interpretacją parametrów, łańcuch ${ nie jest traktowany jako spełniający warunki interpretacji nawiasów.

Typowym zastosowaniem tej konstrukcji jest skrót, wtedy gdy wspólny przedrostek łańcuchów do utworzenia jest dłuższy niż w powyżej podanym przykładzie, np.:

Interpretacja nawiasów wprowadza niewielką niezgodność z historycznymi wersjami sh. sh nie traktuje nawiasów otwierających i zamykających w specjalny sposób gdy pojawiają się one jako część słowa, i zachowuje je w wyniku. W bash konsekwencją interpretacji nawiasów jest usuwanie nawiasów ze słów. Na przykład, słowo wprowadzone do sh jako plik{1,2} pojawi się w identycznej postaci na wyjściu. To samo słowo po interpretacji przez bash daje plik1 plik2. Jeżeli pożądana jest ścisła zgodność z sh, uruchom bash z opcją +B lub wyłącz interpretację nawiasów przy pomocy opcji +B polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

Interpretacja tyldy¶

Jeżeli słowo rozpoczyna się niecytowanym znakiem tyldy (`~'), to wszystkie znaki poprzedzające pierwszy niecytowany ukośnik (lub wszystkie znaki, gdy nie ma ukośnika) uważane są za przedrostek tyldy (tilde-prefix). Jeżeli żaden ze znaków w przedrostku tyldy nie jest cytowany, to jego znaki następujące po znaku tyldy traktowane są jako możliwa nazwa logowania (login name). Jeśli ta nazwa logowania jest łańcuchem pustym, to tylda zastępowana jest wartością parametru powłoki HOME. Jeżeli HOME nie jest ustawione, to podstawiany jest za nie katalog domowy użytkownika uruchamiającego powłokę. W przeciwnym wypadku, przedrostek tyldy zastępowany jest katalogiem domowym skojarzonym z określoną nazwą logowania.

Jeśli przedrostkiem tyldy jest `~+', to jest on zastępowany wartością zmiennej PWDpowłoki. Jeśli przedrostkiem tyldy jest `~-', to jest on zastępowany wartością zmiennej powłoki OLDPWD, jeśli jest ona ustawiona. Jeżeli występujące w przedrostku po tyldzie znaki składają się z liczby N, opcjonalnie poprzedzonej przez `+' lub `-', to przedrostek tyldy zastępowany jest odpowiednim elementem stosu katalogów, jaki zostałby wyświetlony przez wbudowane dirs, wywołane z przedrostkiem tyldy jako argumentem. Jeżeli w przedrostku tyldy znaki występujące po tyldzie składają się z liczby bez początkowego `+' lub `-', to przyjmowane jest `+'.

Jeśli nazwa logowania jest nieprawidłowa lub interpretacja tyldy nie powiodła się, to słowo z tyldą pozostaje niezmienione.

Każde z przypisań do zmiennej sprawdzane jest na obecność niecytowanych przedrostków tyldy występujących bezpośrednio po : lub =. W tych przypadkach również jest wykonywana jest interpretacja tyldy. Na skutek tego, można posługiwać się nazwami plików z tyldami w przypisaniach do PATH, MAILPATH i CDPATH, a powłoka przypisze zinterpretowaną wartość.

Podstawianie parametrów¶

Znak `$' wprowadza podstawianie parametrów, podstawianie wyników poleceń i interpretację wyrażeń arytmetycznych. Podlegająca interpretacji nazwa parametru lub symbol mogą być ujęte w nawiasy klamrowe, które są opcjonalne, ale służą do ochrony interpretowanej zmiennej przed znakami, jakie występują bezpośrednio po niej, a które mogłyby zostać zinterpretowane jako część nazwy.

Gdy używane są nawiasy, pasującym nawiasem kończącym jest pierwszy `}', nie chroniony przez odwrotny ukośnik, nie znajdujący się wewnątrz cytowanego łańcucha ani nie osadzony w wyrażeniu arytmetycznym, podstawieniu wyniku polecenia czy podstawieniu parametru.

${parametr}

Podstawiana jest wartość parametru. Nawiasy wymagane są gdy parametr jest parametrem pozycyjnym o więcej niż jednej cyfrze, lub gdy po parametrze występuje znak, który nie powinien być interpretowany jako część jego nazwy. Parametr jest parametrem powłoki opisanych powyżej PARAMETRY lub odniesieniem do tablicy (Tablice).

Jeżeli pierwszym znakiem parametru jest wykrzyknik i parametr nie jest nazwą referencyjną, to rozpoczyna on poziom zagnieżdżenia zmiennej pośredniej. Bash posługuje się wartością zmiennej utworzonej z reszty parametru jako nazwą zmiennej; zmienna ta jest następnie interpretowana a w dalszym podstawianiu używana jest otrzymana wartość zamiast wartości samego parametru. Znane jest to jako interpretacja pośrednia (indirect expansion). Jeśli parametrem jest nazwa referencyjna, to jest to interpretowane jako nazwa zmiennej do której odnosi się parametr, zamiast dokonywania pełnej interpretacji pośredniej. Wyjątkami są interpretacja ${!przedrostek*} i ${!nazwa[@]} opisane poniżej. Aby wprowadzić interpretację pośrednią, wykrzyknik musi występować bezpośrednio po lewym nawiasie klamrowym.

W każdym z poniższych przypadków, słowo podlega interpretacji tyldy, podstawianiu parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych.

Gdy nie przeprowadza interpretacji podłańcuchów, za pomocą opisanych poniżej formuł (np. :-) bash sprawdza czy parametr nie jest pusty lub nieustawiony. Pominięcie dwukropka skutkuje sprawdzeniem jedynie tego, czy parametr nie jest nieustawiony.

${parametr:-słowo}

Używa wartości domyślnych. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to podstawiane jest zinterpretowane słowo. W przeciwnym razie, podstawiana jest wartość parametru.

${parametr:=słowo}

Przypisuje wartości domyślne. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to jest mu przypisywane zinterpretowane słowo. Następnie podstawiana jest wartość parametru. Nie można w ten sposób przypisywać wartości parametrom pozycyjnym ani parametrom specjalnym.

${parametr:?słowo}

Wyświetla błąd jeśli pusty lub nieustawiony. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to na standardowe wyjście błędów zapisywane jest zinterpretowane słowo (lub komunikat o takim wyniku, jeśli brak słowa). Jeśli powłoka nie jest interaktywna, to kończy pracę. W przeciwnym wypadku, podstawiana jest wartość parametru.

${parametr:+słowo}

Używa wartości alternatywnej. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to nic nie jest podstawiane, w przeciwnym razie podstawiane jest zinterpretowane słowo.

${parametr:przesunięcie}

${parametr:przesunięcie:długość}

Interpretacja podłańcuchów. Interpretuje do długości znaków wartości parametru, poczynając od znaku określonego przesunięciem. Jeśli parametrem jest @, tablica indeksowana ze wskaźnikiem @ lub * lub nazwa tablicy asocjacyjnej, wynik różni się, zgodnie z poniższym opisem. Jeśli nie poda się długości, to interpretuje podłańcuch wartości parametru poczynając od znaku określonego przesunięciem i kończąc z końcem wartości. Długość i przesunięcie są wyrażeniami arytmetycznymi (zob. OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH poniżej).

Jeśli przesunięcie wyniesie mniej niż zero, wartość jest używana jako przesunięcie w znakach od końca wartości parametru. Jeśli długość wyniesie mniej niż zero, jest interpretowana jako przesunięcie w znakach od końca wartości parametru, a nie jako liczba znaków, a interpretacja będzie dotyczyć znaków pomiędzy przesunięciem i tym wynikiem. Proszę zauważyć, że ujemne przesunięcie musi być oddzielone od dwukropka przynajmniej jedną spacją aby zapobiec pomyleniu z wyrażeniem :-.

Jeśli parametrem jest @, to wynikiem jest długość parametrów pozycyjnych poczynając od przesunięcia. Ujemne przesunięcie jest liczone w odniesieniu do parametru o jeden więcej niż największy parametr pozycyjny, więc przesunięcie -1 jest interpretowane jako ostatni parametr pozycyjny. Jeśli długość będzie mniejsza od zera wystąpi błąd interpretacji.

Jeśli parametr jest nazwą tablicy indeksowanej z wskaźnikiem @ lub *, to wynikiem jest długość elementów tablicy poczynając od ${parametr[przesunięcie]}. Jeśli wskaźnik da po interpretacji liczbę mniejszą od zera, to jest używany jako przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus jeden. Jeśli długość będzie mniejsza od zera wystąpi błąd interpretacji.

Interpretacja podłańcucha zastosowana do tablicy asocjacyjnej da w wyniku niezdefiniowany rezultat.

Indeksowanie podłańcuchów zaczyna się od zera, chyba że używane są parametry pozycyjne, wówczas indeksy liczy się domyślnie od 1. Jeśli przesunięcie wyniesie 0 i użyje się parametrów pozycyjnych, do listy włącza się na początku $0.

${!przedrostek*}

${!przedrostek@}

Nazywa pasujący przedrostek. Rozwija się w listę nazw tych zmiennych, których nazwy rozpoczynają się od przedrostka, rozdzielonych od siebie pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS. Jeśli używane jest @, a interpretacja jest ujęta w cudzysłowy, to każda nazwa zmiennej jest interpretowana jako oddzielne słowo.

${!nazwa[@]}

${!nazwa[*]}

Lista kluczy z tablicy. Jeśli nazwa jest zmienną tablicową, jest rozwijana do listy wskaźników (kluczy) tablicowych przypisanych do nazwy. Jeśli nazwa nie jest tablicą, interpretowana jest do 0, jeśli nazwa jest ustawiona lub pozostaje pusta w przeciwnym wypadku. Gdy używane jest !, a interpretacja jest ujęta w cudzysłowy, każdy klucz jest rozwijany do oddzielnego słowa.

${#parametr}

Długość parametru. Podstawiana jest długość, w znakach, wartości parametru. Jeżeli parametrem jest * lub @, wartość podstawiana jest liczbą parametrów pozycyjnych. Jeżeli parametr jest nazwą tablicy o indeksowanej przez * lub @, wartość podstawiana jest liczbą elementów tablicy.

${parametr#słowo}

${parametr##słowo}

Usuwanie pasującego wzorca przedrostka. Słowo jest interpretowane tworząc wzorzec, tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Jeżeli wzorzec pasuje do początku wartości parametru, to wynikiem interpretacji jest zinterpretowana wartość parametru z usuniętym najkrótszym (przypadek ,,#”) lub najdłuższym (przypadek ,,##”) pasującym wzorcem. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja usunięcia wzorca stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, to operacja usuwania wzorca jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

${parametr%słowo}

${parametr%%słowo}

Usuwanie pasującego wzorca przyrostka. Słowo jest interpretowane tworząc wzorzec, tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Jeżeli wzorzec pasuje do końcowej części zinterpretowanego parametru, wynikiem interpretacji jest zinterpretowana wartość parametru z usuniętym najkrótszym (przypadek ,,%”) lub najdłuższym (przypadek ,,%%”) pasującym wzorcem. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja usunięcia wzorca stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja usuwania wzorca jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

${parametr/wzorzec/łańcuch}

Zastępowanie wzorca. Wzorzec jest interpretowany w identyczny sposób jak to ma miejsce przy rozwijaniu nazw plików. Parametr jest rozwijany, a najdłuższe dopasowanie wzorca do jego wartości jest zastępowane łańcuchem. Jeśli wzorzec rozpoczyna się /, to wszystkie dopasowania wzorca są zastępowane łańcuchem. Normalnie, zastępowane jest tylko pierwsze dopasowanie. Jeśli wzorzec rozpoczyna się #, to musi pasować do początku zinterpretowanej wartości parametru. Jeśli zaczyna się %, musi natomiast pasować do końca tej wartości. Jeśli łańcuch jest pusty, wszystkie dopasowania wzorca są usuwane, a początkowy / wzorca może zostać pominięty. Jeśli włączona jest opcja powłoki nocasematch, to dopasowanie jest wykonywane bez uwzględniania wielkości liter. Jeśli parametrem jest @ lub *, to operacja podstawiania jest przeprowadzana na każdym parametrze pozycyjnym z kolei, a zinterpretowanym wynikiem jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową, w której jako indeks podano @ lub *, to operacja podstawiania jest przeprowadzana na każdym jej wpisie po kolei, a zinterpretowanym wynikiem jest powstała lista.

${parametr^wzorzec}

${parametr^^wzorzec}

${parametr,wzorzec}

${parametr,,wzorzec}

Modyfikacja wielkości znaków. Ta interpretacja modyfikuje wielkość zawartych liter zgodnie z parametrem. Wzorzec jest interpretowany w taki sposób, jak czyni to rozwijanie nazw plików. Każdy znak w interpretowanej wartości parametru jest sprawdzany ze wzorcem i jeśli do niego pasuje, wielkość litery jest zmieniana. Wzorzec nie powinien dopasowywać więcej niż jednego znaku. Operator ^ konwertuje małe litery pasujące do wzorca na wielkie, operator , działa odwrotnie. ^^ i ,, konwertują każdy dopasowany znak interpretowanej wartości, natomiast ^ i , konwertują jedynie jej pierwszy znak. Jeśli nie podano wzorca, to przyjmuje się za niego ?, co powoduje dopasowanie każdego znaku. Jeśli parametrem jest @ lub *, to operacja podstawiania stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja podstawiania jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

${parametr@operator}

Przekształcenie parametrów. Ta interpretacja jest albo przekształceniem wartości parametrów, albo informacji o samych parametrach, w zależności od wartości operatora. Każdy operator jest pojedynczą literą:

Podstawianie wyników poleceń¶

Podstawianie wyników poleceń (command substitution) pozwala na zastępowanie nazwy polecenia wyjściem (wynikiem) z jego działania. Posiada dwie postaci:

Bash wykonuje interpretację wykonując polecenie w środowisku podpowłoki i zastępując podstawiane polecenie jego utworzonym standardowym wyjściem, z usuniętymi końcowymi znakami nowej linii. Zawarte wewnątrz wyniku znaki nowej linii nie są usuwane, ale mogą być usunięte podczas podziału na słowa. Podstawienie wyniku polecenia $(cat plik) można zastąpić równoważnym, ale szybszym $(< plik).

Gdy używane jest podstawianie w starym stylu, z użyciem odwrotnych apostrofów, odwrotny ukośnik zachowuje swe znaczenie dosłowne, z wyjątkiem przypadków, gdy jest poprzedzony przez $, ` lub \. Pierwszy odwrotny apostrof (`) nie poprzedzony odwrotnym ukośnikiem kończy podstawianie wyniku polecenia. Podczas posługiwania się postacią $(polecenie), polecenie tworzą wszystkie znaki pomiędzy nawiasami; żaden nie jest traktowany specjalnie.

Podstawianie wyników poleceń może być zagnieżdżane. W celu zagnieżdżenia postaci z odwrotnymi apostrofami zabezpiecz wewnętrzne przed interpretacją używając odwrotnych ukośników.

Jeżeli podstawianie pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to na wynikach nie jest przeprowadzany podział na słowa ani rozwinięcie nazw plików.

Interpretacja wyrażeń arytmetycznych¶

Interpretacja wyrażeń arytmetycznych pozwala na obliczanie wyrażeń arytmetycznych i podstawianie wyniku. Format interpretacji arytmetycznej:

Stary format $[wyrażenie] jest przestarzały i zostanie usunięty w przyszłych wersjach basha.

wyrażenie traktowane jest tak, jakby było ujęte w cudzysłowy, ale cudzysłów wewnątrz nawiasów nie jest traktowany specjalnie. Wszystkie tokeny w wyrażeniu podlegają interpretacji parametrów i zmiennych, podstawianiu wyników poleceń i usuwaniu cudzysłowów. Wynik jest traktowany jako wyrażenie arytmetyczne do obliczenia. Wyrażenia arytmetyczne mogą być zagnieżdżane.

Interpretacja przeprowadzana jest zgodnie z zasadami podanymi poniżej w sekcji OBLICZENIA ARYTMETYCZNE. Jeżeli wyrażenie jest nieprawidłowe, bash wypisuje komunikat o niepowodzeniu i nie występuje żadne podstawienie.

Podstawianie wyników procesów (Process substitution)¶

Podstawianie wyników procesów pozwala na odnoszenie się do wejścia lub wyjścia procesu za pomocą nazwy pliku. Przybiera ono postać <(lista) lub >(lista). Proces lista uruchamiany asynchronicznie, a jego wejście i wyjście pojawia się jako nazwa pliku. W wyniku interpretacji nazwa tego pliku przesyłana jest jako argument bieżącego polecenia. Jeżeli posłużono się postacią >(lista), zapis do pliku będzie stanowić wejście dla listy. Jeżeli posłużono się postacią <(lista), plik przekazany jako argument powinien zostać odczytany w celu uzyskania wyjścia listy. Podstawianie wyników procesów jest obsługiwane w systemach wspierających potoki nazwane (FIFO) lub metodę nazywania otwartych plików /dev/fd.

Gdy jest to możliwe, podstawianie wyników procesu wykonywane jest równocześnie z interpretacją parametrów i zmiennych, podstawianiem wyników poleceń i interpretacją wyrażeń arytmetycznych.

Podział na słowa¶

Powłoka przeszukuje wyniki interpretacji parametrów, podstawiania poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych, które nie pojawiają się wewnątrz cudzysłowów, w celu przeprowadzenia podziału na słowa.

Powłoka traktuje każdy znak IFS jak separator i dzieli na słowa wyniki innych interpretacji, używając ich jako separatorów pól. Jeżeli IFS nie jest ustawione lub jego wartością jest dokładnie <spacja><tab><nowalinia>, wartość domyślna, to sekwencje składające się ze <spacji>, <tabulatora> i <nowejlinii> na początku i końcu wyników poprzednich interpretacji są ignorowane, a do podziału na słowa służy dowolna sekwencja znaków IFS, jeżeli nie znajduje się na początku lub końcu. Jeżeli IFS posiada wartość inną niż domyślna, to sekwencje białych znaków spacji i tabulacji i znaku nowego wiersza są ignorowane na początku i końcu słowa, dopóki biały znak występuje w wartości IFS (biały znak IFS). Inne znaki w IFS nie będące białymi znakami IFS, łącznie z dowolnymi przyległymi białymi znakami IFS, ograniczają pole. Sekwencja białych znaków IFS jest również traktowana jako ogranicznik. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to nie występuje podział na słowa.

Jawnie puste argumenty ("" lub '') są pozostawiane i przekazywane do poleceń jako łańcuchy puste. Niecytowane argumenty puste niejawnie, wynikające z interpretacji parametrów nie posiadających wartości, są usuwane. Jeśli parametr bez wartości interpretowany jest wewnątrz cudzysłowów, to wynikiem jest argument pusty i jest on zachowywany i przekazywany do poleceń jako łańcuchy puste. Gdy cytowany pusty argument pojawi się jako część słowa, którego interpretacja jest niepusta, pusty argument jest usuwany tj. słowo -d'' staje się -d po przeprowadzeniu podziału na słowa i usunięciu pustych argumentów.

Zauważ, że jeśli nie występuje interpretacja, to nie jest również wykonywany podział.

Rozwijanie nazw plików (Pathname Expansion)¶

Po podziale na słowa, jeżeli nie ustawiona została opcja -f, przegląda każde słowo w poszukiwaniu znaków *, ? i [. Jeśli pojawia się jeden z nich, to słowo uważane jest za wzorzec i zastępowane jest posortowaną alfabetycznie listą nazw plików pasujących do wzorca (zob. Dopasowanie wzorca. Jeżeli nie znaleziono pasujących nazw a wyłączona jest opcja nullglob powłoki, słowo pozostawiane jest bez zmian. Jeżeli nullglob jest włączone, a nie znaleziono dopasowań, to słowo jest usuwane. Jeśli ustawiona jest opcja failglob powłoki i nie znaleziono dopasowań, to wyświetlany jest komunikat o błędzie, a polecenie nie jest wykonywane. Jeżeli włączona jest opcja nocaseglob powłoki, to dopasowywanie wzorca wykonywane jest bez zwracania uwagi na wielkość liter. Proszę zwrócić uwagę, ze gdy użyte są wyrażenia zakresowe, takie jak [a-z] (patrz niżej), mogą również zostać uwzględnione litery innej wielkości, w zależności od ustawienia LC_COLLATE. Gdy do rozwinięcia nazw plików używa się wzorca, to znak "." na początku nazwy lub bezpośrednio po ukośniku musi zostać dopasowany dosłownie, chyba że ustawiono opcję dotglob powłoki. Podczas dopasowywania nazwy pliku znak ukośnika musi zawsze zostać dopasowany dosłownie. W pozostałych przypadkach, kropka ". nie jest traktowana specjalnie. Zobacz poniżej opis shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI, gdzie znajdziesz omówienie opcji powłoki nocaseglob, nullglob, failglob i dotglob.

Do ograniczenia zestawu nazw plików pasujących do wzorca można wykorzystać zmienną powłoki GLOBIGNORE. Jeżeli GLOBIGNORE jest ustawione, każda z pasujących nazw plików pasująca również do jednego ze wzorców w GLOBIGNORE jest usuwana z listy dopasowań. Jeśli ustawiona jest opcja nocaseglob, to dopasowanie do wzorców w GLOBIGNORE jest dokonywane bez względu na wielkość znaków. Nazwy plików "." i ".." są zawsze ignorowane, nawet gdy GLOBIGNORE jest ustawione. Jednakże, ustawienie GLOBIGNORE skutkuje włączeniem opcji dotglob, tak że będą dopasowywane wszystkie inne nazwy plików rozpoczynające się od kropki. W celu uzyskania starego zachowania, ignorującego nazwy zaczynające się ".", jednym ze wzorców w GLOBIGNORE należy zrobić ".*". Opcja dotglob jest wyłączana, gdy kasowane jest GLOBIGNORE. Dopasowanie wzorców honoruje ustawienia opcji powłoki extglob.

Dopasowanie wzorca

Każdy znak pojawiający się we wzorcu, różny od specjalnych znaków wzorca opisanych poniżej, dopasowuje sam siebie. Znak NUL nie może wystąpić we wzorcu. Odwrotny ukośnik cytuje następujący po nim znak; sam ukośnik jest pomijany podczas dopasowania. Specjalne znaki wzorca muszą być cytowane, jeżeli mają być dopasowane dosłownie.

Specjalne znaki wzorca mają następujące znaczenie:

Jeżeli przy pomocy wbudowanego shopt włączono opcję extglob, to rozpoznawane jest kilka rozszerzonych operatorów dopasowania wzorców. W poniższym opisie, lista-wzorców jest listą złożoną z jednego lub więcej wzorców rozdzielonych znakiem |. Wzorce złożone można konstruować przy pomocy jednego lub więcej poniższych pod-wzorców:

Usunięcie cytowań¶

Po poprzednich interpretacjach, wszystkie niecytowane wystąpienia znaków \, ' i ", które nie wynikły z jednej z powyższych interpretacji, są usuwane.

Przekierowanie wejścia¶

Przekierowanie wejścia powoduje otwarcie do odczytu pliku, którego nazwa wynika z interpretacji słowa. Odczyt będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia (zerowy deskryptor pliku) jeśli nie podano n.

Ogólny format przekierowania wejścia:

Przekierowanie wyjścia¶

Przekierowanie wyjścia powoduje otwarcie do zapisu pliku, którego nazwa wynika z interpretacji słowa. Zapis będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony; jeżeli istnieje obcinany jest do rozmiaru zerowego.

Ogólny format przekierowania wyjścia:

Jeżeli operatorem przekierowania jest >, a została włączona opcja noclobber wbudowanego polecenia set, to przekierowanie nie powiedzie się jeżeli plik o nazwie wynikającej z interpretacji słowa istnieje i jest zwykłym plikiem. Jeżeli operatorem przekierowania jest >|, albo operatorem jest > przy niewłączonej opcji noclobber, to wykonywana jest próba przekierowania, nawet jeśli plik słowo istnieje.

Dołączanie przekierowanego wyjścia¶

Przekierowanie wyjścia w ten sposób powoduje, że plik o nazwie wynikającej z interpretacji słowa zostanie otwarty do dołączania (append). Dołączanie będzie wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony.

Ogólny format dołączania wyjścia:

Przekierowanie standardowego wyjścia i wyjścia błędów¶

Bash pozwala, przy pomocy tej konstrukcji, przekierować standardowe wyjście (deskryptor pliku 1) i standardowe wyjście błędów (deskryptor plików 2) do pliku, którego nazwą jest zinterpretowane słowo.

Istnieją dwie postaci takiego przekierowania:

Spośród nich, zalecaną jest pierwsza forma. Jest ona semantycznie równoważna

Przy używaniu drugiej postaci, słowo nie może zostać zinterpretowane jako liczba ani -. Jeśli tak się stanie, zadziała inny operator przekierowania (zob. Powielanie deskryptorów plików poniżej) z powodu kompatybilności wstecznej.

Dołączanie standardowego wyjścia i wyjścia błędów¶

Ta konstrukcja pozwala na dołączanie, standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) i standardowego wyjścia błędów (deskryptor plików 2) do pliku, którego nazwą jest zinterpretowane słowo.

Format dołączania standardowego wyjścia i wyjścia błędów:

Jest to semantycznie równoważne

(zob. Powielanie deskryptorów plików poniżej).

Dokumenty włączone (Here Documents)¶

Ten typ przekierowania instruuje powłokę, by czytała wejście z bieżącego źródła aż do napotkania wiersza zawierającego tylko słowo (bez żadnych kończących odstępów). Wszystkie wiersze przeczytane do tego momentu są następnie używane jako standardowe wejście (lub deskryptor pliku n, jeśli podano n) polecenia.

Format dokumentów włączonych jest następujący:

[n]<<[-]słowo


        dokument włączony
ogranicznik

Na słowie nie jest wykonywana interpretacja parametrów ani zmiennych, podstawiania wyników poleceń, rozwijanie nazw plików ani interpretacja wyrażeń arytmetycznych. Jeżeli cytowana jest część słowa, to ogranicznik jest wynikiem usunięcia cytowań ze słowa, a wiersze w dokumencie włączonym nie są interpretowane. Jeżeli słowo nie jest cytowane, wszystkie wiersze dokumentu włączonego podlegają interpretacji parametrów, podstawianiu poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych. Sekwencja \<nowalinia> jest ignorowana, a do cytowania znaków \, $ i ` musi być użyte \.

Jeżeli operatorem przekierowania jest <<-, to wszystkie początkowe znaki tabulacji są obcinane z wierszy wejściowych i wiersza zawierającego ogranicznik. Pozwala to na ustawienie naturalnych wcięć dla dokumentów włączonych w skryptach powłoki.

Łańcuchy włączone (Here Strings)¶

Wariant dokumentów włączonych, którego format jest następujący:

[n]<<<słowo

Słowo podlega interpretacji nawiasów, interpretacji tyldy, interpretacji parametrów i zmiennych, podstawianiu wyników poleceń, interpretacji wyrażeń arytmetycznych i usuwaniu cytowań. Rozwijanie nazw plików i podział na słowa nie jest przeprowadzane. Wynik jest przekazywany poleceniu jako pojedynczy łańcuch z dołączonym znakiem nowego wiersza na jego standardowe wejście (lub deskryptor pliku n, jeśli podano n).

Powielanie deskryptorów plików¶

Operator przekierowania

służy do powielania deskryptorów plików wejściowych. Jeżeli słowo zinterpretowane zostanie jako jedna lub więcej cyfr, to deskryptor pliku oznaczony przez n czyniony jest kopią tego deskryptora. Jeżeli cyfry w słowie nie określają otwartego dla wejścia deskryptora, pojawia się błąd przekierowania. Jeżeli słowo zinterpretowane jest jako -, deskryptor pliku n jest zamykany. Jeżeli n nie zostało określone, to stosowane jest standardowe wejście (deskryptor pliku 0).

Operator

podobnie, służy do powielania deskryptorów standardowego wyjścia. Jeżeli nie określono n, stosowane jest standardowe wyjście (deskryptor pliku 1). Jeżeli cyfry w słowie nie określają deskryptora pliku otwartego do wyjścia, pojawia się błąd przekierowania. Jeżeli słowo zostanie zinterpretowane jako -, deskryptor pliku n jest zamykany. W przypadku specjalnym, jeżeli pominięto n, a słowo nie jest interpretowane jako jedna lub więcej cyfr lub -, to przekierowywane są standardowe wyjście i standardowe wyjście błędów, jak opisano poprzednio.

Przenoszenie deskryptorów plików¶

Operator przekierowania

przenosi deskryptor pliku słowo do deskryptora pliku n lub, jeśli nie podano n, na standardowe wejście (deskryptor pliku 0). Słowo jest zamykane po zduplikowaniu do n.

Podobnie, operator przekierowania

przenosi deskryptor pliku słowo do deskryptora pliku n lub, jeśli nie podano n, na standardowe wyjście (deskryptor pliku 1).

Otwieranie deskryptorów plików do odczytu i zapisu¶

Operator przekierowania

powoduje, że plik o nazwie wynikłej z interpretacji słowa zostanie otwarty do odczytu i zapisu. Odczyt i zapis będą wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia (deskryptor pliku 0) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje, to jest tworzony.

Notacja Readline¶

W tej sekcji, do zapisu naciśnięć klawiszy używana jest notacja w stylu emacsa. Klawisze Control zapisywane są jako C-klawisz, np., C-n oznacza Control-N. Podobnie, meta klawisze zapisywane są jako M-klawisz, zatem M-x oznacza Meta-X. (Na klawiaturach bez klawisza meta M-x oznacza ESC x, tj. naciśnij klawisz Escape a następnie klawisz x. Czyni to ESC przedrostkiem meta (meta prefix). Kombinacja M-C-x oznacza ESC-Control-x, lub naciśnij klawisz Escape, następnie przytrzymaj klawisz Control podczas naciskania klawisza x.)

Poleceniom readline można podawać numeryczne argumenty, które normalnie działają jako licznik powtórzeń. Czasami jednak, znaczący jest znak argumentu. Przekazanie ujemnego argumentu poleceniu, które działa w przód (np. kill-line) powoduje, że będzie ono działać odwrotnym kierunku (wstecz). Polecenia, których zachowanie z argumentami odbiega od podanego odnotowano poniżej.

Gdy polecenie opisano jako usuwające (killing) tekst, tekst ten jest zachowywany to ewentualnego późniejszego odzyskania (przywołania yanking). Kolejne usunięcia powodują, że tekst jest zbierany w jedną całość, którą można odzyskać naraz. Polecenia nie usuwające tekstu oddzielają kawałki tekstu w stosie usuwania (killing ring).

Inicjalizacja Readline¶

Readline dostosowywane jest przy pomocy poleceń umieszczanych w pliku inicjującym (plik inputrc). Nazwa tego pliku brana jest z wartości zmiennej INPUTRC. Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, domyślną nazwą jest ~/.inputrc. Gdy startuje program używający biblioteki readline, odczytywany jest plik inicjujący, po czym ustawiane są przypisania klawiszy i zmienne. Istnieje tylko kilka podstawowych konstrukcji dozwolonych w pliku inicjacji readline. Puste wiersze są ignorowane. Wiersze rozpoczynające się od # są komentarzami. Wiersze rozpoczynające się od $ wskazują konstrukcje warunkowe. Inne wiersze wyznaczają przypisania klawiszy i ustawienia zmiennych.

Domyślne przypisania klawiszy można zmienić przy pomocy pliku inputrc. Inne programy posługujące się tą biblioteką mogą dodawać własne polecenia i przypisania.

Na przykład, umieszczenie

Rozpoznawane są następujące symboliczne nazwy znaków: RUBOUT, DEL, ESC, LFD, NEWLINE, RET, RETURN, SPC, SPACE i TAB.

Oprócz nazw poleceń readline pozwala przypisywać klawisze do łańcucha. Łańcuch ten zostanie wstawiony po naciśnięciu klawisza (makro).

Przypisania klawiszy Readline¶

Składnia przypisań klawiszy sterujących w pliku inputrc jest prosta. Wymagana jest wyłącznie nazwa polecenia lub tekst makra i sekwencja klawiszy, do której powinno być przypisane. Klawisze mogą być podane na dwa sposoby: jako symboliczna nazwa klawisza, może być z przedrostkami Meta- lub Control-, lub jako sekwencja klawiszy.

Przy użyciu postaci nazwa-klaw:nazwa-funkcji lub makro, nazwa-klaw jest nazwą klawisza zapisaną w jęz.angielskim. Na przykład:

W powyższym przykładzie, C-u przypisane jest do funkcji universal-argument, M-DEL przypisane jest do funkcji backward-kill-word a C-o przypisane do uruchamiania makra wyrażonego po prawej (to jest, wstawiania tekstu ``> output'' w wiersz).

W drugiej postaci, "sekw-klaw":nazwa-funkcji lub makro, sekw-klaw różni się od nazwa-klaw powyżej tym, że przez umieszczenie sekwencji w cudzysłowach można podać łańcuchy oznaczające całą sekwencję klawiszy. Można posłużyć się niektórymi kombinacjami klawiszy w stylu GNU Emacs-a, jak w poniższym przykładzie, nie są jednak rozpoznawane symboliczne nazwy znaków:

W tym przykładzie, C-u jest ponownie przypisane do funkcji universal-argument. C-x C-r przypisane jest do funkcji re-read-init-file, zaś ESC [ 1 1 ~ przypisane jest do wstawienia tekstu ``Function Key 1''.

Oto pełny zestaw sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacs

Oprócz sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacsa, dostępny jest drugi zestaw sekwencji z użyciem odwrotnego ukośnika:

Podczas wprowadzania tekstu makra, do wskazania jego definicji muszą być użyte pojedyncze lub podwójne cudzysłowy. Zakłada się, że tekst niecytowany jest nazwą funkcji. W ciele makra interpretowane są sekwencje specjalne z użyciem odwrotnego ukośnika opisane powyżej. odwrotny ukośnik cytuje dowolny inny znak w tekście makra, łącznie z " i '.

Bash umożliwia wyświetlanie i zmianę bieżących przypisań klawiszy readline za pomocą wbudowanego polecenia bind. Tryb edycji można przełączać podczas używania interaktywnego przez posłużenie się opcją -o wbudowanego polecenia set (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).

Zmienne Readline¶

Readline posiada zmienne, których można używać do dodatkowego dostosowania jej zachowania. Zmienna może być ustawiana w pliku inputrc przy pomocy instrukcji postaci

Z wymienionymi niżej wyjątkami, zmienne readline mogą przyjmować wartości On lub Off (wielkość znaków nie ma znaczenia). Nierozpoznane nazwy zmiennych są ignorowane. Gdy odczytywana jest wartość zmiennej, puste lub wyzerowane wartości, "on" (bez względu na wielkość liter) i "1" są równoważne On. Wszystkie pozostałe wartości są równoważne Off. A oto zmienne i ich wartości domyślne:

bell-style (audible)

Kontroluje, co dzieje się gdy readline chce użyć sygnału dźwiękowego terminala. Jeśli ustawiona na none, readline nigdy nie emituje sygnału. Jeśli ustawiona na visible, readline posługuje się "widzialnym dzwonkiem" (visible bell), jeśli jest dostępny. Jeżeli ustawiona na audible, readline usiłuje uzyskać sygnał dźwiękowy z terminala.

bind-tty-special-chars (On)

Jeśli ustawiona na On, readline będzie próbował przypiąć znaki kontrolne traktowane w sposób specjalny przez sterownik terminala jądra do ich odpowiedników readline.

blink-matching-paren (Off)

Jeśli ustawiona na On, readline spróbuje na krótko przesunąć kursor do nawiasu otwierającego przy wstawieniu nawiasu zamykającego.

colored-completion-prefix (Off)

Jeśli ustawiona na On, przy wypisywaniu dopasowań, readline wyświetli wspólny przedrostek dla zestawu możliwych dopasowań za pomocą różnych kolorów. Wzory kolorów są brane z wartości zmiennej środowiskowej LS_COLORS.

colored-stats (Off)

Jeśli ustawiona na On, readline wyświetli możliwe dopasowania za pomocą używając kolorów wskazujących na ich typ pliku. Wzory kolorów są brane z wartości zmiennej środowiskowej LS_COLORS.

comment-begin (,,#”)

Łańcuch wstawiany, gdy wykonywane jest polecenie insert-comment readline. Polecenie to jest przypisane do M-# w trybie emacs, zaś do # w trybie vi.

completion-display-width (-1)

Liczba kolumn ekranowych używanych do wyświetlenia możliwych dopasowań przy przeprowadzaniu dopasowań. Wartość jest ignorowana, jeśli jest mniejsza niż 0 lub większa niż szerokość ekranu terminala. Wartość 0 spowoduje, że dopasowania będą wyświetlane po jednym na wiersz. Domyślna wartość to -1.

completion-ignore-case (Off)

Jeżeli ustawiona na On, readline wykonuje dopasowywanie i uzupełnianie nazw plików bez rozróżniania wielkości liter.

completion-map-case (Off)

Jeśli ustawiona na On i włączona jest completion-ignore-case readline traktuje znaki minusa -) i podkreślnika (_) jako równoważne przy dokonywaniu dopasowania i uzupełniania nazw plików gdy ma to czynić bez względu na wielkość znaków.

completion-prefix-display-length (0)

Długość (w znakach) wspólnego przedrostka listy możliwych uzupełnień, które są wyświetlane bez modyfikacji. Gdy jest ustawiona na wartość większą od zera, wspólne przedrostki dłuższe od tej wartości są zastępowane wielokropkiem podczas wyświetlania dostępnych uzupełnień.

completion-query-items (100)

Określa, kiedy użytkownik jest pytany o oglądanie takiej liczby możliwych uzupełnień tworzonych przez polecenie possible-completions. Może być ustawiona na dowolną liczbę całkowitą większą lub równą zero. Jeżeli liczba możliwych uzupełnień jest większa bądź równa wartości tej zmiennej, to użytkownik jest pytany czy chce je oglądnąć; w przeciwnym razie są one po prostu pokazywane na terminalu.

convert-meta (On)

Jeśli ustawione na On, readline będzie zamieniał znaki z ustawionym ósmym bitem na sekwencje klawiszy ASCII przez obcięcie ósmego bitu i poprzedzenie znakiem escape (w efekcie, używając escape jako przedrostka meta). Domyślnie ustawione na On, ale readline zmieni ustawienie na Off jeśli locale zawierają znaki ośmiobitowe.

disable-completion (Off)

Jeśli ustawione na On, readline zabroni uzupełniania słów. Znaki uzupełniania zostaną wstawione w wiersz tak, jakby zostały przypisane do self-insert.

echo-control-characters (On)

Jeśli ustawione na On, readline wyświetla znak odpowiadający sygnałowi otrzymanemu z klawiatury, w systemach które informują o obsługiwaniu tej właściwości.

editing-mode (emacs)

Kontroluje czy readline rozpoczyna pracę z zestawem przypisań klawiszy podobnym do emacs czy do vi. editing-mode może być ustawiane albo na emacs albo na vi.

enable-bracketed-paste (Off)

Gdy ustawione na On, readline skonfiguruje terminal w sposób który pozwoli wstawiać wklejenia do bufora edycji jako pojedynczy łańcuch znaków, zamiast traktować każdy znak z osobna, jak byłby wprowadzany z klawiatury. W ten sposób unika się interpretacji wklejanych znaków jako poleceń edycji.

enable-keypad (Off)

Gdy jest ustawione na On, readline będzie usiłować włączyć numeryczny blok klawiatury (application keypad) przy wywołaniu. Niektóre systemy potrzebują tego do włączenia klawiszy strzałek.

enable-meta-key (On)

Gdy jest ustawiona na On, readline próbuje włączyć dostępne modyfikujące klawisze meta, o których obsługiwaniu zapewnia terminal, gdy są wywoływane. Na wielu terminalach meta klawisz jest używany do wysyłania znaków ośmiobitowych.

expand-tilde (Off)

Jeżeli ustawione na On, podczas próby uzupełniania słów readline wykonuje interpretację tyldy.

history-preserve-point (Off)

Ustawione na on powoduje, że kod obsługi historii poleceń usiłuje w każdym wierszu poleceń odzyskanym za pomocą previous-history lub next-history umieścić punkt (bieżącą pozycję kursora) w tym samym miejscu.

history-size (unset)

Ustawia maksymalną liczbę wpisów historii zapisywanych w liście historii. Gdy jest ustawiona na zero, istniejące wpisy są usuwane, a nowe nie są zapisywane. Gdy wartość jest mniejsza od zera, liczba wpisów w liście historii jest nieograniczona. Domyślnie liczba wpisów w liście historii jest ustawiana na wartość zmiennej powłoki HISTSIZE. Jeśli spróbuje się ustawić history-size na wartość nienumeryczną, maksymalna liczba wpisów historii zostanie ustawiona na 500.

horizontal-scroll-mode (Off)

Ustawione na On powoduje, że readline do wyświetlania posługuje się pojedynczym wierszem. Jeśli wejście jest dłuższe niż szerokość ekranu, to jego zawartość jest wówczas przewijana w poziomie w pojedynczym wierszu ekranu, zamiast zawijania do następnego wiersza.

input-meta (Off)

Jeśli ustawiona na On, readline dopuści ośmiobitowe wejście (to znaczy, nie będzie obcinać ósmego bitu z odczytywanych znaków), bez względu na to, co twierdzi terminal o możliwości obsługi. Nazwa meta-flag jest synonimem tej zmiennej. Domyślnie ustawiona na Off, ale readline zmieni ustawienie na On, jeśli locale zawierają znaki ośmiobitowe.

isearch-terminators (,,C-[C-J”)

Łańcuch znaków, który powinien przerywać wyszukiwanie krokowe (incremental search) bez późniejszego wykonywania znaku jako polecenia. Jeżeli zmiennej tej nie nadano wartości, to wyszukiwanie krokowe będą przerywać ESC i C-J.

keymap (emacs)

Ustawia bieżące mapowanie klawiatury readline. Zestawami poprawnych mapowań są emacs, emacs-standard, emacs-meta, emacs-ctlx, vi, vi-command i vi-insert. vi jest równoważnikiem dla vi-command; emacs jest równoważne emacs-standard. Domyślną wartością jest emacs; wartość editing-mode również wpływa na domyślne mapowanie.

emacs-mode-string (@)

Ten łańcuch jest wyświetlany zaraz po ostatnim wierszu pierwszej zachęty, gdy aktywny jest tryb edycji emacsa. Wartość jest interpretowana jak przypisania klawiszy, tak więc dostępne są standardowe przedrostki meta- i control oraz sekwencje ucieczki korzystające z ukośnika. Sekwencje ucieczki \1 i \2 odpowiednio zaczynają i kończą znaki niedrukowalne, co można wykorzystać do osadzenia sekwencji kontrolnych terminala w tym łańcuchu.

keyseq-timeout (500)

Określa czas, jaki readline poczeka na znak, gdy odczytuje wieloznaczną sekwencję klawiszy (taką, która z dotychczasowego wejścia może utworzyć kompletną sekwencję klawiszy lub może otrzymać dodatkowe wejście, aby utworzyć kompletną, dłuższą sekwencję klawiszy). Jeżeli wejście nie zostanie wprowadzone w trakcie czasu oczekiwania, readline użyje krótszej kompletnej sekwencji klawiszy. Wartość jest określona w milisekundach, dlatego 1000 oznacza, że readline poczeka sekundę na dodatkowe wejście. Jeśli ta zmienna jest ustawiona na wartość mniejszą lub równą zero, lub na wartość nienumeryczną, readline poczeka na wciśnięcie dodatkowego klawisza, aby zdecydować którą sekwencję klawiszy uzupełnić.

mark-directories (On)

Jeżeli ustawione na On, to uzupełniane nazwy katalogów mają dołączany końcowy ukośnik.

mark-modified-lines (Off)

Jeżeli ustawione na On, wiersze historii, które zostały zmienione wyświetlane są z poprzedzającą je gwiazdką (*).

mark-symlinked-directories (Off)

Gdy ustawiona na On, uzupełniane nazwy będące dowiązaniami symbolicznymi do katalogów, mają dodany znak ukośnika (przedmiot wartości mark-directories).

match-hidden-files (On)

Ta zmienna, gdy jest ustawiona na On, powoduje, że readline wykonując uzupełnianie nazw plików dopasowuje pliki, których nazwy zaczynają się od kropki `.' (pliki ukryte). Gdy ustawiona na Off, początkowa kropka w nazwie jaka ma być uzupełniona, musi być wpisana przez użytkownika.

menu-complete-display-prefix (Off)

Gdy ustawiona na On, uzupełnianie menu wyświetla wspólny przedrostek listy możliwych uzupełnień (który może być pusty) przed cyklicznym przełączaniem się między pozycjami z listy.

output-meta (Off)

Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla znaki z ustawionym ósmym bitem wprost zamiast jako sekwencje specjalne z meta-przedrostkiem. Domyślnie ustawione na Off, ale readline zmieni ustawienie na On jeśli locale zawiera znaki ośmiobitowe.

page-completions (On)

Gdy ustawione na On, readline używa wewnętrznego programu wyświetlającego podobnego do more, do wyświetlania pełnego ekranu możliwych uzupełnień na raz.

print-completions-horizontally (Off)

Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla dopasowane uzupełnienia w kolejności alfabetycznej poziomo, zamiast w dół ekranu.

revert-all-at-newline (Off)

Gdy ustawione na On, readline anuluje wszystkie zmiany w wierszach historii przed powrotem, gdy wykonywane jest accept-line. Domyślnie, wiersze historii mogą zostać zmodyfikowane i zachować swe listy anulowań poprzez odwołania do readline.

show-all-if-ambiguous (Off)

Zmienia to domyślne zachowanie funkcji uzupełniania. Jeżeli jest ustawione na on, to słowa mające więcej niż jedno możliwe uzupełnienie powodują, że natychmiast zostaną podane dopasowania zamiast wyemitowania sygnału dźwiękowego.

show-all-if-unmodified (Off)

Zmienna modyfikuje domyślne zachowanie funkcji uzupełnienia w sposób podobny do show-all-if-ambiguous. Gdy jest ustawiona na On, słowa które mają więcej niż jedno możliwe uzupełnienie bez możliwych uzupełnień częściowych (możliwe uzupełnienia nie posiadają wspólnego przedrostka), są wypisywane natychmiast, bez wcześniejszego używania brzęczyka.

show-mode-in-prompt (Off)

Jeśli jest ustawiona na On, dodaje znak na początku znaku zachęty wskazujący tryb edycji: emacs (@), wiersz polecenia vi (:) lub tryb wstawiania vi (+).

skip-completed-text (Off)

Gdy jest ustawiona na On, modyfikuje domyślne zachowanie uzupełniania gdy do wiersza wstawiane jest pojedyncze dopasowanie. Jest to aktywne tylko podczas przeprowadzania uzupełnienia w środku słowa. Gdy jest włączona, readline nie wstawia znaków z uzupełniania, które pasują do znaków w miejscu wprowadzania w uzupełnianym słowie, dzięki czemu części słowa za kursorem, nie są duplikowane.

vi-cmd-mode-string ((cmd))

Ten łańcuch jest wyświetlany zaraz po ostatnim wierszu pierwszej zachęty, gdy aktywny jest tryb edycji vi w trybie poleceń. Wartość jest interpretowana jak przypisania klawiszy, tak więc dostępne są standardowe przedrostki meta- i control oraz sekwencje ucieczki korzystające z ukośnika. Sekwencje ucieczki \1 i \2 odpowiednio zaczynają i kończą znaki niedrukowalne, co można wykorzystać do osadzenia sekwencji kontrolnych terminala w tym łańcuchu.

vi-ins-mode-string ((ins))

Ten łańcuch jest wyświetlany zaraz po ostatnim wierszu pierwszej zachęty, gdy aktywny jest tryb edycji vi w trybie wstawiania. Wartość jest interpretowana jak przypisania klawiszy, tak więc dostępne są standardowe przedrostki meta- i control oraz sekwencje ucieczki korzystające z ukośnika. Sekwencje ucieczki \1 i \2 odpowiednio zaczynają i kończą znaki niedrukowalne, co można wykorzystać do osadzenia sekwencji kontrolnych terminala w tym łańcuchu.

visible-stats (Off)

Jeżeli ustawione na On, to przy wyświetlaniu możliwych uzupełnień do nazwy pliku zostanie dołączony znak określający typ pliku wskazywany przez stat(2).

Konstrukcje warunkowe Readline¶

Readline implementuje udogodnienie podobne duchem do funkcji kompilacji warunkowej preprocesora C, pozwalające na wykonywanie przypisań klawiszy i ustawień zmiennych w zależności od wyniku testów. Używane są cztery dyrektywy analizatora składni.

$if

Konstrukcja $if pozwala na wykonanie przypisań klawiszy w oparciu o tryb edycji, używany terminal lub aplikację korzystającą z readline. Tekst testu rozciąga się do końca wiersza; do jego wydzielenia nie są wymagane żadne znaki.

$if Bash
# Cytuj bieżące lub poprzednie słowo
"\C-xq": "\eb\"\ef\""
$endif

$endif

Polecenie to, jak widać w poprzednim przykładzie, kończy wykonywanie polecenia $if.

$else

Polecenia w tej gałęzi dyrektywy $if wykonywane są gdy nie powiedzie się sprawdzenie warunku.

$include

Dyrektywa ta pobiera jako argument pojedynczą nazwę pliku i odczytuje polecenia i przypisania z tego pliku. Na przykład, poniższa dyrektywa odczytałaby /etc/inputrc:

$include  /etc/inputrc

Wyszukiwanie¶

Readline zapewnia polecenia do wyszukiwania w historii poleceń (zobacz poniżej HISTORIA) wierszy zawierających zadany łańcuch. Istnieją dwa tryby wyszukiwania: krokowy (incremental) i nie-niekrokowy (non-incremental).

Wyszukiwania krokowe rozpoczynają się przed zakończeniem wpisywania przez użytkownika szukanego tekstu. Po wpisaniu każdego znaków szukanego łańcucha readline wyświetla następną pozycję historii pasującą do wpisanego do tej pory łańcucha. Wyszukiwanie krokowe wymaga tylko tylu znaków ile potrzebne jest do znalezienia pożądanej pozycji historii. Znaki występujące w wartości zmiennej isearch-terminators służą do przerwania wyszukiwania krokowego. Jeżeli zmienna ta nie ma przypisanej wartości, to wyszukiwanie przerywają znaki Escape i Control-J. Control-G porzuca wyszukiwanie krokowe i przywraca pierwotny wiersz. Gdy przerwie się wyszukiwanie, pozycja historii zawierająca poszukiwany łańcuch staje się bieżącym wierszem.

W celu odnalezienia innych pasujących pozycji, należy nacisnąć odpowiednio Control-S lub Control-R. Wyszukuje to wstecz lub w przód kolejną pasującą do dotychczas wpisanego łańcucha pozycję historii. Wszystkie inne sekwencje klawiszy przypisane do polecenia readline przerywają wyszukiwanie i wykonują zadane polecenie. Na przykład, znak nowej linii przerywa wyszukiwanie i akceptuje wiersz, wykonując skutkiem tego polecenie z listy historii.

Readline pamięta łańcuch użyty w ostatnim wyszukiwaniu krokowym. Jeżeli Control-R zostanie naciśnięte dwa razy, bez wprowadzenia pomiędzy naciśnięciami innych znaków definiujących nowy łańcuch szukania, to wykorzystywany jest uprzednio zapamiętany łańcuch.

Wyszukiwania nie-krokowe czytają cały szukany łańcuch przed rozpoczęciem wyszukiwania pasujących wierszy historii. Łańcuch może być wpisany przez użytkownika lub być częścią zawartości bieżącego wiersza.

Nazwy poleceń Readline¶

Poniżej podano listę nazw poleceń i domyślnych sekwencji klawiszy, do których są one przypisane. Nazwy poleceń bez towarzyszącej sekwencji klawiszy są domyślnie nieprzypisane. W poniższych opisach, punkt oznacza bieżącą pozycję kursora, zaś zaznaczenie do pozycji kursora zapamiętanej przez polecenie set-mark. Tekst pomiędzy punktem a zaznaczeniem nazywany jest obszarem.

Polecenia ruchu¶

beginning-of-line (C-a)

Przesuwa na początek bieżącego wiersza.

end-of-line (C-e)

Przesuwa na koniec wiersza.

forward-char (C-f)

Przesuwa o znak w przód.

backward-char (C-b)

Przesuwa o znak wstecz.

forward-word (M-f)

Przesuwa na koniec następnego słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych (liter i cyfr).

backward-word (M-b)

Przesuwa na początek bieżącego, lub poprzedniego, słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych (liter i cyfr).

shell-forward-word

Przesuwa na koniec następnego słowa w przód. Słowa są oddzielone niecytowanymi metaznakami powłoki.

shell-backward-word

Przesuwa na początek bieżącego lub poprzedniego słowa w tył. Słowa są oddzielone niecytowanymi metaznakami powłoki.

clear-screen (C-l)

Czyści ekran pozostawiając bieżący wiersz na górze ekranu. Z argumentem, odświeża bieżący wiersz bez czyszczenia ekranu.

redraw-current-line

Odświeża bieżący wiersz.

Polecenia operujące na historii¶

accept-line (Newline, Return)

Akceptuje wiersz bez względu na to, gdzie znajduje się kursor. Jeżeli wiersz ten nie jest pusty, to dodaje go do listy historii stosownie do stanu zmiennej HISTCONTROL. Jeżeli wiersz jest zmienionym wierszem historii, to odtwarza wiersz historii do stanu pierwotnego.

previous-history (C-p)

Sprowadza poprzednie polecenie z listy historii, przesuwając się wstecz listy.

next-history (C-n)

Ściąga następne polecenie z listy historii, przesuwając się do przodu na liście.

beginning-of-history (M-<)

Przesuwa na pierwszy wiersz w historii.

end-of-history (M->)

Przesuwa na koniec historii wprowadzania, tj. obecnie wprowadzanego wiersza.

reverse-search-history (C-r)

Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie potrzeby, 'w górę' historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.

forward-search-history (C-s)

Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie potrzeby, 'w dół' historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.

non-incremental-reverse-search-history (M-p)

Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.

non-incremental-forward-search-history (M-n)

Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.

history-search-forward

Wyszukuje w przód w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a punktem. Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.

history-search-backward

Wyszukuje wstecz w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a bieżącą pozycją kursora (punkt). Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.

yank-nth-arg (M-C-y)

Wstawia pierwszy argument poprzedniego polecenia (zwykle drugie słowo z poprzedniego wiersza) w punkt (bieżącą pozycję kursora). Z argumentem n, wstawia n-te słowo poprzedniego polecenia (słowa w poprzednim poleceniu zaczynają się od słowa 0). Argument ujemny wstawia n-te słowo od końca poprzedniego polecenia. Po obliczeniu argumentu n, jest on wyodrębniany w taki sposób, jak gdyby podano opcję interpretowania historii "!n".

yank-last-arg (M-., M-_)

Wstawia ostatni argument poprzedniego polecenia (ostatnie słowo poprzedniej pozycji historii). Z argumentem numerycznym, zachowuje się dokładnie tak, jak yank-nth-arg. Kolejne wywołania yank-last-arg przesuwają wstecz listy historii, wstawiając po kolei ostatni argument (lub słowo określone przez argument do pierwszego wywołania) każdego wiersza. Każdy argument numeryczny podany do pomyślnego wywołania określa kierunek ruchu w historii. Argument ujemny zmienia kierunek poruszania się (w tył lub w przód). Możliwości interpretacji historii są używane do wyodrębnienia ostatniego słowa, podobnie jak gdyby wybrano interpretację historii za pomocą "!$".

shell-expand-line (M-C-e)

Interpretuj wiersz, jak czyni to powłoka. Wykonuje to aliasy i interpretację historii, jak również interpretację słów powłoki. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

history-expand-line (M-^)

Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

magic-space

Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza i wstawia spację. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

alias-expand-line

Wykonuje interpretację aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz ALIASY powyżej.

history-and-alias-expand-line

Wykonuje interpretację historii i aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza.

insert-last-argument (M-., M-_)

Synonim yank-last-arg.

operate-and-get-next (C-o)

Akceptuje do wykonania bieżący wiersz i ściąga do edycji następny względem bieżącego wiersz z historii. Argumenty są ignorowane.

edit-and-execute-command (C-xC-e)

Przywołuje edytor w bieżącym wierszu poleceń i wykonuje wynik jako polecenie powłoki. Bash stara się wywołać $VISUAL, $EDITOR i emacs jako edytor, w tej kolejności.

Polecenia zmiany tekstu¶

koniec-pliku (zwykle C-d)

Znak wskazujący koniec pliku, jak ustawiony np. przez ``stty''. Jeśli znak tej jest odczytany, gdy nie ma żadnych innych znaków w wierszu, a punkt jest początkiem wiersza, Readline interpretuje to jako koniec wejścia i zwraca EOF.

delete-char (C-d)

Usuwa znak w tym punkcie. Jeżeli funkcja jest przypisana do tego samego znaku, jak znak EOF tty, jak często bywa z C-d, efekt jest opisany powyżej.

backward-delete-char (Rubout)

Usuwa znak przed kursorem. Jeżeli podano argument numeryczny, zachowuje usunięty tekst na stosie usunięć.

forward-backward-delete-char

Usuwa znak pod kursorem, chyba że kursor znajduje się na końcu wiersza, wówczas usuwany jest znak przed kursorem.

quoted-insert (C-q, C-v)

Dodaje następny znak do wiersza dosłownie. W ten sposób wstawiane są znaki takie, jak na przykład C-q.

tab-insert (C-v TAB)

Wstawia znak tabulacji.

self-insert (a, b, A, 1, !, ...)

Wstawia wpisany znak.

transpose-chars (C-t)

Zamienia miejscami znak sprzed punktu ze znakiem w punkcie, równocześnie przesuwając punkt w przód. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to miejscami dwa znaki przed punktem. Argumenty ujemne nie skutkują.

transpose-words (M-t)

Zamienia miejscami słowo sprzed punktu ze słowem za punktem, przesuwając równocześnie punkt za przesunięte sprzed niego słowo. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to miejscami dwa ostanie słowa wiersza.

upcase-word (M-u)

Zamienia na wielkie litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na wielkie litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

downcase-word (M-l)

Zamienia na małe litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na małe litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

capitalize-word (M-c)

Zamienia na kapitaliki (pierwsza litera wielka, pozostałe małe) bieżące (następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na kapitaliki poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

overwrite-mode

Przełącza tryb nadpisywania. Z jawnym, dodatnim argumentem liczbowym, przełącza do trybu nadpisywania. Z jawnym, niedodatnim argumentem liczbowym, przełącza do trybu wstawiania. Polecenie dotyczy jedynie trybu emacs, tryb vi nadpisuje w inny sposób. Każde odwołania do readline() jest uruchamiane w trybie wstawiania. W trybie nadpisywania, znaki przypisane do self-insert zastępują tekst pod kursorem, zamiast przesuwać go w prawą stronę. Znaki przypisane do backward-delete-char zastępują znak przed kursorem spacją. Domyślnie, to polecenie nie jest przypisane.

Usuwanie i wklejanie¶

kill-line (C-k)

Usuwa tekst od punktu do końca wiersza.

backward-kill-line (C-x Rubout)

Usuwa wstecz do początku wiersza.

unix-line-discard (C-u)

Usuwa wstecz od punktu do początku wiersza. Usuwany tekst jest zachowywany na stosie usunięć.

kill-whole-line

Usuwa wszystkie znaki bieżącego wiersza, bez względu na położenie punktu.

kill-word (M-d)

Usuwa od punktu do końca bieżącego słowa, lub jeśli użyte pomiędzy słowami, do końca następnego słowa. Granice słów są takie same, jak używane przez forward-word.

backward-kill-word (M-Rubout)

Usuwa słowo sprzed punktu. Granice słów są takie same, jak używane przez backward-word.

shell-kill-word

Usuwa od kursora do końca bieżącego słowa lub, jeśli kursor znajduje się pomiędzy słowami, do końca następnego słowa. Granice słów są takie same, jak używane przez shell-forward-word.

shell-backward-kill-word

Usuwa słowo sprzed punktu. Granice słów są takie same, jak używane przez shell-backward-word.

unix-word-rubout (C-w)

Usuwa słowo sprzed punktu, jako separatora słów używając białych znaków. Usunięty tekst zachowywany jest na stosie usunięć.

unix-filename-rubout

Usuwa słowo sprzed punktu, jako separatora słów używając białych znaków i ukośnika.Usunięty tekst zachowywany jest na stosie usunięć.

delete-horizontal-space (M-\)

Usuwa wszystkie spacje i tabulatory wokół punktu.

kill-region

Usuwa tekst w bieżącym obszarze.

copy-region-as-kill

Kopiuje tekst obszaru do bufora usuwania.

copy-backward-word

Kopiuje słowo sprzed punktu do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak dla backward-word.

copy-forward-word

Kopiuje słowo występujące po punkcie do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak dla forward-word.

yank (C-y)

Wkleja wierzchołek stosu usunięć do bufora w punkcie (w miejscu kursora).

yank-pop (M-y)

Obraca stos usunięć i wkleja nowy wierzchołek. Działa tylko następując po yank lub yank-pop.

Argumenty numeryczne¶

digit-argument (M-0, M-1, ..., M--)

Dodaje tę cyfrę do już składanego argumentu lub rozpoczyna nowy argument. M-- rozpoczyna argument ujemny.

universal-argument

Jest to inna metoda podawania argumentu. Jeżeli po tym poleceniu występuje jedna lub więcej cyfr, z opcjonalnym początkowym znakiem minus, to cyfry te definiują argument. Jeżeli po poleceniu występują cyfry, to powtórne wykonanie universal-argument kończy argument numeryczny, ale w przeciwnym wypadku jest ignorowane. W przypadku specjalnym, jeżeli bezpośrednio po tym poleceniu występuje znak nie będący ani cyfrą ani znakiem minus, to argument licznik dla następnego polecenia mnożony jest przez cztery. Argument licznik [zwykle powtórzeń] wynosi początkowo cztery, toteż wykonanie tej funkcji po raz pierwszy nadaje mu wartość cztery, po raz drugi szesnaście, i tak dalej.

Uzupełnianie¶

complete (TAB)

Usiłuje przeprowadzić uzupełnianie tekstu przed punktem. Bash próbuje uzupełniania traktując tekst kolejno: jako zmienną (jeżeli tekst zaczyna się od $), nazwę użytkownika (jeśli tekst zaczyna się od ~), nazwę hosta (jeśli tekst zaczyna się od @) lub polecenie (łącznie z aliasami i funkcjami). Jeżeli żadne z powyższych nie daje dopasowania, to próbowane jest uzupełnianie nazw plików.

possible-completions (M-?)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu przed punktem.

insert-completions (M-*)

Wstawia przed punktem wszystkie uzupełnienia tekstu, które zostałyby wygenerowane przez possible-completions.

menu-complete

Podobne do complete, ale zastępuje słowo, jakie ma zostać uzupełnione pojedynczym uzupełnieniem z listy możliwych. Powtarzane wykonanie menu-complete powoduje krokowe przechodzenie przez listę możliwych uzupełnień i wstawianie każdego z nich po kolei (zamiast uzupełnianego słowa). Na końcu listy uzupełnień emitowany jest sygnał dźwiękowy (zależny od ustawienia bell-style) i przywracany jest pierwotny tekst. Argument n przesuwa n pozycji w przód na liście dopasowań; do przesuwania się wstecz można użyć argumentu ujemnego. Polecenie w zamierzeniu ma być przypisane do klawisza TAB, ale domyślnie nie jest przypisane.

menu-complete-backward

Podobne do menu-complete, ale przemieszcza się wstecz po liście możliwych uzupełnień, identycznie gdyby menu-complete podano ujemny argument. To polecenie jest domyślnie nieprzypisane.

delete-char-or-list

Usuwa znak pod kursorem, jeśli nie jest to początek bądź koniec wiersza (jak delete-char). Na końcu wiersza, zachowuje się identycznie jak possible-completions. To polecenie jest domyślnie nieprzypisane.

complete-filename (M-/)

Usiłuje wykonać uzupełnianie nazw plików na tekście sprzed kursora.

possible-filename-completions (C-x /)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę pliku.

complete-username (M-~)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę użytkownika.

possible-username-completions (C-x ~)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę użytkownika.

complete-variable (M-$)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną powłoki.

possible-variable-completions (C-x $)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną powłoki.

complete-hostname (M-@)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.

possible-hostname-completions (C-x @)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.

complete-command (M-!)

Usiłuje uzupełnić tekst sprzed punktu, traktując go jak nazwę polecenia. Uzupełnianie polecenia próbuje dopasować tekst kolejno do aliasów, słów zastrzeżonych, funkcji powłoki, poleceń wbudowanych powłoki i wreszcie nazw plików wykonywalnych.

possible-command-completions (C-x !)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę polecenia.

dynamic-complete-history (M-TAB)

Usiłuje uzupełnić tekst sprzed kursora, w celu odnalezienia możliwych uzupełnień porównując go z wierszami listy historii.

dabbrev-expand

Usiłuje wykonać uzupełnienie menu na tekście sprzed kursora, w celu odnalezienia możliwych uzupełnień porównując go z wierszami listy historii.

complete-into-braces (M-{)

Wykonuje uzupełnianie nazwy pliku i wstawia listę możliwych uzupełnień ujętą w nawiasy klamrowe, tak że jest ona dostępna dla powłoki (zobacz powyżej Interpretacja nawiasów).

Makra klawiaturowe¶

start-kbd-macro (C-x ()

Rozpoczyna zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym.

end-kbd-macro (C-x ))

Zatrzymuje zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym i przechowuje definicję.

call-last-kbd-macro (C-x e)

Ponownie wykonuje zdefiniowane makro klawiaturowe, powodując pojawianie się znaków makra tak, jakby zostały wpisane z klawiatury.

print-last-kbd-macro ()

Wypisuje ostatnie makro klawiaturowe, w formacie przeznaczonym do pliku inputrc.

Różne¶

re-read-init-file (C-x C-r)

Odczytuje zawartość pliku inputrc i dołącza wszystkie znalezione tam przypisania klawiszy i zmiennych.

abort (C-g)

Zaniechuje bieżącego polecenia edycji i emituje sygnał dźwiękowy terminala (zgodnie z ustawieniami bell-style).

do-uppercase-version (M-a, M-b, M-x, ...)

Jeżeli poprzedzony przedrostkiem meta znak x jest małą literą, uruchamia plecenie, które jest przypisane do odpowiedniej wielkiej litery.

prefix-meta (ESC)

Poprzedza przedrostkiem meta następny wpisany znak. ESC f jest równoważne Meta-f.

undo (C-_, C-x C-u)

Krokowe cofnięcie operacji, pamiętane odrębnie dla każdego wiersza.

revert-line (M-r)

Cofa wszystkie zmiany wykonane na tym wierszu. Podobne do wykonania polecenia undo wystarczająco wiele razy, by przywrócić wiersz do stanu początkowego.

tilde-expand (M-&)

Wykonuje interpretację tyldy w odniesieniu do bieżącego słowa.

set-mark (C-@, M-<spacja>)

stawia znacznik (mark) w bieżącym punkcie. Jeżeli podano argument numeryczny, znacznik jest ustawiany na takiej pozycji.

exchange-point-and-mark (C-x C-x)

Zamień punkt ze znacznikiem. Aktualna pozycja kursora ustawiana jest na zapamiętaną, a dotychczasowa pozycja zachowywana jako znacznik.

character-search (C-])

Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na następne wystąpienie tego znaku. Licznik ujemny wyszukuje poprzednie wystąpienia.

character-search-backward (M-C-])

Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na poprzednie wystąpienie tego znaku. Licznik ujemny wyszukuje kolejne wystąpienia.

skip-csi-sequence

Odczytuje wystarczająco wiele znaków, aby pobrać sekwencje wielu klawiszy, np. zdefiniowaną przez klawisze takie jak Home i End. Takie sekwencje zaczynają się znacznikiem sekwencji kontrolnej (Control Sequence Indicator - CSI), z reguły ESC-[. Jeśli taka sekwencja jest przypisana do "\[", to klawisze wchodzące w skład tej sekwencji nie będą działać (chyba że zostały jawnie przypisane do polecenia readline) zamiast wstawiać niepowiązane znaki do bufora edycyjnego. Domyślnie, to polecenie jest nieprzypisane, ale przypisanie powinno przeważnie odnosić się do ESC-[.

insert-comment (M-#)

Bez argumentu numerycznego, na początek bieżącego wiersza wstawiana jest wartość zmiennej comment-begin readline. Jeśli podano numeryczny argument, to polecenia działa jak przełącznik: jeśli znaki na początku wiersza nie pasują do wartości comment-begin, to wartość jest wstawiana, w przeciwnym wypadku znaki w comment-begin są usuwane z początku każdego wiersza. W każdym przypadku wiersz jest akceptowany tak, jakby wprowadzono znak nowej linii. Domyślna wartość comment-begin powoduje, że polecenie to czyni bieżący wiersz komentarzem powłoki. Jeśli numeryczny argument powoduje usunięcie znaku komentarza, to dany wiersze będzie wykonany przez powłokę.

glob-complete-word (M-g)

Słowo sprzed kursora jest traktowane jako wzorzec rozwijania nazw plików, bez jawnego dodania gwiazdki (asterysku). Ten wzorzec może zostać użyty do wygenerowania listy pasujących nazw plików do możliwych uzupełnień.

glob-expand-word (C-x *)

Słowo sprzed kursora traktowane jest jak wzorzec rozwijania nazw plików i wstawiana jest lista pasujących nazw, zastępując słowo-wzorzec. Jeśli podano numeryczny argument, to przed rozwijaniem nazw plików dodawana jest gwiazdka (asterysk).

glob-list-expansions (C-x g)

Wyświetlana jest lista rozwinięć, jakie zostałyby utworzone przez glob-expand-word, a wiersz jest ponownie wyświetlany. Jeśli podano numeryczny argument, to przed rozwijaniem nazw plików dodawana jest gwiazdka (asterysk).

dump-functions

Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie funkcje i ich przypisania klawiszy. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

dump-variables

Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie ustawialne zmienne readline i ich wartości. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

dump-macros

Wypisuje wszystkie sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie dają w wyniku. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

display-shell-version (C-x C-v)

Wyświetla informację o wersji aktualnego egzemplarza bash.

Programowalne uzupełnianie¶

Gdy następuje próba uzupełnienia słowa dla argumentu polecenia, dla którego zdefiniowano specyfikację uzupełniania (completion specification, compspec) przy pomocy wbudowanego polecenia complete (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej), wywoływane są usługi programowalnego uzupełniania.

Po pierwsze, identyfikowana jest nazwa polecenia. Jeśli słowo polecenia jest łańcuchem pustym (próba uzupełniania następuje na początku pustego wiersza), używany jest każdy compspec zdefiniowany opcją -E do complete. Jeżeli dla tego polecenia zdefiniowano compspec, to compspec jest używane do utworzenia listy możliwych uzupełnień słowa. Jeżeli słowo polecenia jest pełną nazwą ścieżkową, to najpierw szukane jest compspec dla pełnej nazwy. Jeśli nie zostanie odnalezione, to następuje próba znalezienia compspec dla części występującej po ostatnim ukośniku. Jeśli powyższe wyszukiwania nie dają wyniku w compspec, to jako domyślne używane są compspec zdefiniowane opcją -D do complete.

Po odnalezieniu compspec, jest ono używane do utworzenia listy pasujących słów. Jeżeli compspec nie zostało znalezione, to wykonywane jest domyślne uzupełnianie basha, jak opisano powyżej w Uzupełnianie.

Na początek, używane są akcje określone przez compspec. Zwracane są wyłącznie dopasowania poprzedzone dopasowywanym słowem. Gdy do uzupełniania nazw plików lub katalogów użyto opcji -f lub -d, do filtrowania dopasowań wykorzystywana jest zmienna powłoki FIGNORE.

W następnej kolejności tworzone są ewentualne uzupełnienia określone przez wzorzec rozwinięcia nazw plików opcji -G. Słowa tworzone przez wzorzec nie muszą pasować do uzupełnianego słowa. Zmienna powłoki GLOBIGNORE nie jest używana do filtrowania dopasowań, ale zmienna FIGNORE jest używana.

Następnie, brany jest pod uwagę łańcuch podany jako argument opcji -W. Łańcuch jest najpierw rozbijany przy zastosowaniu znaków ze zmiennej specjalnej IFS jako separatorów. Honorowane jest cytowanie powłoki. Później każde ze słów interpretowane jest z wykorzystaniem interpretacji nawiasów, interpretacji tyld, podstawiania parametrów, interpretacji zmiennych i wyrażeń arytmetycznych i podstawiania wyników poleceń, jak opisano powyżej w sekcji INTERPRETACJA. Wyniki są rozbijane z zastosowaniem reguł opisanych powyżej w sekcji Podział na słowa. Wyniki interpretacji są dopasowywane przedrostkiem z uzupełnianym słowem, a pasujące słowa stają się możliwymi uzupełnieniami.

Po utworzeniu tych dopasowań, wywoływana jest funkcja lub polecenie określone opcjami -F i -C. Podczas wywoływania polecenia czy funkcji, zmiennym COMP_LINE, COMP_POINT, COMP_KEY i COMP_TYPE przypisywane są wartości, jak opisano to powyżej w sekcji Zmienne powłoki. Jeżeli wywoływana jest funkcja powłoki, ustawiane są również zmienne COMP_WORDS i COMP_CWORD. Kiedy wywoływana jest funkcja czy polecenie, pierwszym argumentem ($1) staje się nazwa polecenia, którego argumenty są uzupełniane, drugim argumentem ($2) -- uzupełniane słowo, a trzecim słowem ($3) poprzedzające w wierszu poleceń słowo aktualnie uzupełniane. Nie jest wykonywane żadne filtrowanie utworzonych uzupełnień stosownie do uzupełnianego słowa. Funkcja czy polecenie mają pełną swobodę tworzenia dopasowań.

W pierwszej kolejności wywoływana jest funkcja określona przez -F. Do tworzenia dopasowań może ona korzystać z dowolnych możliwości powłoki, łącznie z opisanym poniżej poleceniem wbudowanym compgen. Funkcja musi umieścić możliwe uzupełnienia w zmiennej tablicowej COMPREPLY, jedno na element tablicy.

Następnie, wywoływane jest polecenie określone opcją -C, działające w środowisku równoważnym podstawianiu poleceń. Powinno ono wypisać listę uzupełnień, po jednym w wierszu, na standardowe wyjście. Jeżeli jest to niezbędne, do utworzenia znaku nowej linii można użyć odwróconego ukośnika.

Po utworzeniu wszelkich możliwych uzupełnień, do listy tej stosowany jest filtr określony opcją -X. Filtr jest takim wzorcem, jak używany przy rozwijaniu nazw ścieżkowych. Znak & we wzorcu zastępowany jest tekstem uzupełnianego słowa. Literał & można otrzymać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik zostanie usunięty przed próbą dopasowania. Wszystkie uzupełnienia pasujące do wzorca będą usunięte z listy. Początkowy ! daje zaprzeczenie wzorca. Będą wówczas usuwane uzupełnienia nie pasujące do wzorca. Jeśli włączona jest opcja powłoki nocasematch, to dopasowanie jest wykonywane bez uwzględniania wielkości liter.

Na koniec, do każdego elementu listy dodawane są przedrostek i przyrostek określone opcjami -P i -S, a wynik zwracany jest do kodu uzupełniania readline jako lista możliwych uzupełnień.

Jeśli poprzednio zastosowane działania nie utworzyły żadnych dopasowań, zaś przy definiowaniu compspec podano opcję -o dirnames polecenia complete, to dokonywana jest próba uzupełnienia nazwy katalogu.

Jeśli do complete podano opcję -o plusdir gdy istnieje zdefiniowane compspec, to próba dopasowania nazw katalogów jest przeprowadzana, a ewentualne dopasowania są dodawane do wyników innych akcji.

Domyślnie, jeżeli znaleziono compspec, to cokolwiek ono utworzy zwracane jest do kodu uzupełniającego jako pełny zestaw możliwych uzupełnień. Nie są próbowane domyślne uzupełnienia bash, a domyślne uzupełnianie nazw ścieżkowych przez readline jest wyłączone. Jeśli przy definiowaniu compspec podano opcję -o bashdefault, to jeżeli compspec nie utworzy żadnych uzupełnień, wykonane zostanie domyślne uzupełnienia bash. Jeśli przy definiowaniu compspec podano opcję -o default polecenia complete, to jeżeli compspec nie utworzy żadnych uzupełnień, wykonane zostanie domyślne uzupełnianie z readline (i, jeśli próbowano domyślnych uzupełnień bash, także one).

Gdy compspec informuje o żądaniu uzupełnienia nazwy katalogu, funkcje programowalnego uzupełnienia wymuszają na readline dodanie ukośnika, do uzupełnianych nazw będących dowiązaniami symbolicznymi do katalogów, które są przedmiotem wartości zmiennej mark-direstories readline, niezależnie od ustawienia zmiennej mark-symlinked-directories readline.

Istnieje pewna obsługa uzupełnień modyfikowanych dynamicznie. Jest to szczególnie użyteczne w kombinacji z domyślnym uzupełnianiem z opcją complete -D. W przypadku funkcji powłoki, wykonywanych jako odpowiedzialne za uzupełnianie, możliwe jest poinformowanie że uzupełnienie powinno być ponowione za pomocą kodu zakończenia równego 124. Jeśli funkcja powłoki zwróci 124 i zmieni powiązany compspec poleceniem, którego próbę uzupełnienia podjęto (podanego jako pierwszy argument gdy funkcja jest wykonywana), programowalne uzupełnianie rozpoczyna od początku, próbując znaleźć nowy compspec dla polecenia. Pozwala na ustawianie uzupełnień budowanych dynamicznie po wykonanej próbie uzupełnienia, zamiast ładowania ich wszystkich naraz.

Przykładowo, przyjmując że istnieje biblioteka składająca się z compspec, każda przechowywana w pliku odpowiadającym nazwie polecenia, to następująca domyślna funkcja uzupełnienia załaduje uzupełnienia dynamicznie:

_completion_loader()
{
. "/etc/bash_completion.d/$1.sh" >/dev/null 2>&1 && return 124
}
complete -D -F _completion_loader -o bashdefault -o default

Desygnatory zdarzeń (Event Designators)¶

Desygnator zdarzenia jest odwołaniem do pozycji wiersza poleceń na liście historii. O ile odwołanie nie jest absolutne, zdarzenia są relatywne w stosunku do bieżącej pozycji w liście historii.

!

Rozpoczyna podstawianie historii, z wyjątkiem sytuacji, gdy występuje po nim odstęp, znak nowej linii, = lub ( (gdy włączono opcję powłoki extglob używając wbudowanego shopt).

!n

Wskazuje na n-ty wiersz poleceń.

!-n

Wskazuje na wiersz poleceń bieżący minus n.

!!

Wskazuje na poprzednie polecenie. jest to synonim `!-1'.

!łańcuch

Wskazuje na ostatnie poleceniem rozpoczynające się od łańcucha.

!?łańcuch[?]

Wskazuje na ostatnie polecenie poprzedzające bieżącą pozycję w liście historii, zawierające łańcuch. Kończące ? można pominąć jeśli bezpośrednio po łańcuchu występuje znak nowej linii.

^łańcuch1^łańcuch2^

Szybkie podstawianie. Powtarza ostatnie polecenie, wymieniając łańcuch1 na łańcuch2. Równoważnik ,,!!:s/łańcuch1/łańcuch/” (zobacz poniżej Modyfikatory).

!#

Cały wiersz poleceń wpisany do tego momentu.

Desygnatory słów (Word Designators)¶

Desygnatory słów służą do wybierania ze zdarzenia żądanych słów. Dwukropek : oddziela określenie zdarzenia od desygnatora słowa. Może być pominięty jeśli desygnator słowa rozpoczyna się od ^, $, *, - lub %. Słowa numerowane są od początku wiersza, przy czym pierwsze ma numer 0 (zero). Słowa są wstawiane do bieżącego wiersza, rozdzielane pojedynczymi spacjami.

0 (zero)

Słowo zerowe. Dla powłoki jest to słowo polecenia.

n

n-te słowo.

^

Pierwszy argument. To znaczy, słowo 1.

$

Ostatnie słowo. Jest to zwykle ostatni argument, ale jest interpretowany jako zerowe słowo, gdy jest tylko jedno słowo w wierszu.

%

Słowo dopasowane przez ostatnie wyszukanie `?łańcuch?'.

x-y

Zakres słów; `-y' jest skróconym `0-y'.

*

Wszystkie słowa prócz zerowego. jest to synonim dla `1-$'. Nie jest błędem użycie * jeśli w zdarzeniu jest tylko jedno słowo; w tym przypadku zwracany jest łańcuch pusty.

x*

Skrót od x-$.

x-

Skrót od x-$ podobnie jak x*, ale pomija ostatnie słowo.

jeśli desygnator słowa podano bez określenia zdarzenia, za zdarzenie przyjmowane jest poprzednie polecenie.

Modyfikatory¶

Po opcjonalnym desygnatorze słowa może pojawić się sekwencja jednego lub więcej poniższych modyfikatorów, każdy poprzedzony dwukropkiem `:'.

h

Usuwa końcową składową nazwy pliku, pozostawiając tylko początek.

t

Usuwa wszystkie początkowe składowe nazwy pliku, pozostawiając koniec.

r

Usuwa kończący przyrostek postaci .xxx, pozostawiając główną część nazwy (basename).

e

Usuwa wszystko prócz końcowego przyrostka.

p

Wypisuje nowe polecenie, ale go nie wykonuje.

q

Cytuje podstawiane słowa, zabezpieczając je przed dalszym podstawianiem.

x

Cytuje podstawiane słowa jak q, ale rozbija na słowa w miejscach odstępów i znaków nowej linii.

s/stary/nowy/

Zastępuje nowym pierwsze wystąpienie starego w wierszu zdarzenia. Zamiast / może zostać użyty dowolny ogranicznik. Końcowy ogranicznik jest opcjonalny jeżeli jest ostatnim znakiem wiersza zdarzenia. Separator może być cytowany w nowym i starym przy pomocy pojedynczego odwrotnego ukośnika. Jeżeli w nowym pojawia się &, to jest zastępowany starym. Pojedynczy odwrotny ukośnik będzie cytował &. Jeżeli stary jest pusty, to ustawiany jest na ostatni podstawiany stary lub, jeśli nie było poprzednich podstawień historii, ostatni łańcuch w wyszukiwaniu !?łańcuch[?].

&

Powtarza poprzednie podstawienie.

g

Powoduje, że zmiany zostaną zastosowane do całego wiersza zdarzenia. Używany w połączeniu z `:s' (np. `:gs/stary/nowy/') lub `:&'. Jeśli użyty z `:s', to zamiast / można posłużyć się dowolnym separatorem, a ostatni separator jest opcjonalny jeżeli jest ostatnim znakiem wiersza zdarzenia.

G

Stosuje następujący po nim modyfikator "s" raz do każdego słowa w wierszu zdarzenia.