Format adresu¶

Adres gniazda domeny uniksowej jest reprezentowany przez następującą strukturę:

struct sockaddr_un {


    sa_family_t sun_family;               /* AF_UNIX */


    char        sun_path[108];            /* Ścieżka */
};

Pole sun_family zawsze zawiera AF_UNIX. W Linuksie sun_path ma rozmiar 108 bajtów, zob. też USTERKI poniżej.

Różne wywołania systemowe (np. bind(2), connect(2) i sendto(2)) przyjmują argument sockaddr_un jako wejście. Niektóre inne wywołania systemowe (np. getsockname(2), getpeername(2), recvfrom(2) i accept(2)) zwracają argument tego typu.

W strukturze sockaddr_un rozróżniane są trzy typy adresów:

ścieżka

gniazdo domeny uniksowej może zostać związane z zakończoną znakiem NULL nazwą ścieżki systemowej za pomocą bind(2). Jeśli adres ścieżki gniazda jest zwracany (przez jedno z ww. wywołań systemowych) to jego długością jest

offsetof(struct sockaddr_un, sun_path) + strlen(sun_path) + 1
    

a sun_path zawiera zakończoną null ścieżkę. (W Linuksie powyższe wyrażenie offsetof() jest równe tej samej wartości co sizeof(sa_family_t), lecz niektóre inne implementacje dołączają inne pola przed sun_path, więc bardziej przenośnie, wyrażenie offsetof() opisuje rozmiar struktury adresu).

Więcej informacji o ścieżkach gniazd znajduje się poniżej.

unnamed

Gniazdo strumieniowe niezwiązane z nazwą ścieżki za pomocą bind(2) nie jest nazwane. Podobnie dwa gniazda utworzone przez socketpair(2) nie są nazwane. Jeśli adres nienazwanego gniazda jest zwracany, to jego długością jest sizeof(sa_family_t), a zawartość sun_path nie powinna być sprawdzana.

abstract

adres gniazda abstrakcyjnego jest rozróżniany (od adresu ścieżki) po tym, że sun_path[0] jest bajtem NULL ('\0'). Adres gniazda znajduje się w przestrzeni nazw podanej w dodatkowych bajtach w sun_path, które są pokryte przez długość struktury adresu (Bajty NULL w nazwie nie mają żadnego specjalnego znaczenia). Nazwa nie ma żadnego powiązania z nazwą pliku w systemie plików. Zwracany adres gniazda abstrakcyjnego ma w polu addrlen ustawioną długość większą niż sizeof(sa_family_t) (tj. większą niż 2), a nazwa gniazda zawarta jest w pierwszych (addrlen - sizeof(sa_family_t)) bajtach pola sun_path.

Ścieżki gniazd¶

Przy przypisywaniu gniazda do ścieżki powinno się przestrzegać kilku zasad w celu maksymalnej przenośności i łatwości programowania:

•

Ścieżka w sun_path powinna być zakończona znakiem NULL.

•

Długość ścieżki, w tym kończący bajt null nie powinna przekraczać rozmiaru sun_path.

•

Argument addrlen opisujący obejmującą strukturę sockaddr_un powinien mieć wartość przynajmniej:

offsetof(struct sockaddr_un, sun_path)+strlen(addr.sun_path)+1
    

lub, prościej, addrlen powinien być podany jako sizeof(struct sockaddr_un).

W różnych implementacjach różnie obsługiwane są adresy gniazd domen Uniksa, które nie przestrzegają powyższych zaleceń. Na przykład niektóre (lecz nie wszystkie) implementacje dodają kończący znak null, jeśli nie jest on obecny w przekazanej sun_path.

Przy programowaniu przenośnych aplikacji proszę wziąć pod uwagę, że niektóre implementację mają sun_path o długości zaledwie 92 bajtów.

Różne wywołania systemowe (accept(2), recvfrom(2), getsockname(2), getpeername(2)) zwracają struktury adresów gniazd. Gdy chodzi o gniazda domeny Uniksa, wartość-rezultat argumentu addrlen umieszczonego w wywołaniu powinna być zainicjowana jw. Gdy jest zwracany, argument ten jest ustawiany aby przedstawiać aktualny rozmiar struktury adresu. Wywołujący powinien sprawdzić wartość zwracaną w tym argumencie, jeśli wartość wyjściowa przekracza wartość wejściową, to nie ma gwarancji, że kończący znak null jest obecny w sun_path (zob PROBLEMY).

Własność i uprawnienia ścieżki gniazd¶

W implementacji Linuksa, ścieżki gniazd honorują uprawnienia katalogów, w których się znajdują. Utworzenie nowego gniazda nie powiedzie się, jeśli proces nie ma uprawnień zapisu i wyszukiwania (wykonania) w katalogu, w którym tworzone jest gniazdo.

W Linuksie, łączenie z gniazdem strumieniowym wymaga uprawnień zapisu w stosunku do tego gniazda; wysłanie datagramu do gniazda datagramowego również wymaga uprawnień zapisu gniazda. POSIX nie zabiera głosu w sprawie efektu uprawnień pliku gniazda i w niektórych systemach (np. starszych wersjach BSD) uprawnienia gniazd są ignorowane. Przenośne programy nie powinny opierać się na tym zachowaniu w celu zapewnienia bezpieczeństwa.

Przy tworzeniu nowego gniazda, właściciel i grupa pliku gniazda są ustawiani zgodnie ze zwykłymi zasadami. Plik gniazda ma włączone wszystkie uprawnienia, poza tym wyłączonymi przez proces umask(2).

Właściciela, grupę i uprawnienia ścieżki gniazda można zmienić (za pomocą chown(2) i chmod(2)).

Gniazda abstrakcyjne¶

Uprawnienia gniazd nie mają znaczenia dla gniazd abstrakcyjnych: proces umask(2) nie ma wpływu przy kojarzeniu z gniazdem abstrakcyjnym, a zmiana własności i uprawnień obiektu (za pomocą fchown(2) i fchmod(2)) nie wpływa na dostępność gniazda.

Gniazda abstrakcyjne automatycznie znikają po zamknięciu wszystkich otwartych odniesień do takich gniazd.

Przestrzeń nazw gniazd abstrakcyjnych jest nieprzenośnym rozszerzeniem systemu Linux.

Opcje gniazda¶

Ze względów historycznych następujące opcje gniazd są podawane przy typie SOL_SOCKET, pomimo że są one specyficzne dla AF_UNIX. Można je ustawić za pomocą setsockopt(2), a odczytać za pomocą getsockopt(2), podając SOL_SOCKET jako rodzinę gniazd.

SO_PASSCRED

Włączenie tej opcji gniazda powoduje przekazanie uwierzytelnień wysyłającego procesu w pomocniczej wiadomości SCM_CREDENTIALS, w każdej kolejnej odebranej wiadomości. Zwracanymi uwierzytelnieniami są te określone przez nadawcę za pomocą SCM_CREDENTIALS lub, jeśli nadawca nie określił danych pomocniczych SCM_CREDENTIALS, wartość domyślna zawierająca: identyfikator procesu, rzeczywisty identyfikator użytkownika i rzeczywisty identyfikator grupy nadawcy.

Przy włączonej tej opcji i niepołączonym jeszcze gnieździe, unikatowa nazwa gniazda z abstrakcyjnej przestrzeni nazw jest generowana automatycznie.

Podana wartość jest argumentem do setsockopt(2), a zwracana jako wynik getsockopt(2) jest flaga logiczna będąca liczbą całkowitą.

SO_PASSSEC

Włącza odbiór etykiety bezpieczeństwa SELinux drugiego gniazda w pomocniczym komunikacie typu SCM_SECURITY (zob. niżej).

Podana wartość jest argumentem do setsockopt(2), a zwracana jako wynik getsockopt(2) jest flaga logiczna będąca liczbą całkowitą.

Opcja SO_PASSSEC jest obsługiwana w datagramowych gniazdach domeny uniksowej od Linuksa 2.6.18; obsługę w gniazdach strumieniowych domeny uniksowej dodano w jądrze Linux 4.2.

SO_PEEK_OFF

Patrz socket(7).

SO_PEERCRED

Jest to opcja gniazda tylko do odczytu, która zwraca uwierzytelnienia drugiego procesu skojarzonego z tym gniazdem. Zwracanymi uwierzytelnieniami są te, które obowiązywały w momencie wywołania connect(2) lub socketpair(2).

Argumentem do getsockopt(2) jest wskaźnik do struktury ucred; należy zdefiniować makro testowe _GNU_SOURCE aby pozyskać definicję tej struktury z <sys/socket.h>.

Opcji tej można używać wyłącznie w połączonych gniazdach strumieniowych AF_UNIX oraz w parze gniazda strumieniowego i datagramowego AF_UNIX utworzonej za pomocą socketpair(2).

SO_PEERSEC

Ta opcja gniazda tylko do odczytu zwraca kontekst bezpieczeństwa drugiego gniazda skojarzonego z tym gniazdem. Domyślnie będzie to taka sama wartość jak wartość kontekstu procesu tworzącego drugie gniazdo, chyba że zostanie przesłoniona zasadami lub procesem z wymaganymi uprawnieniami.

Argumentem do getsockopt(2) jest wskaźnik do bufora określonej długości w bajtach, którego łańcuch kontekstu bezpieczeństwa ma zostać skopiowany. Jeśli długość bufora jest mniejsza niż długość łańcucha kontekstu bezpieczeństwa, to getsockopt(2) zwróci -1, ustawi errno na ERANGE i zwróci wymaganą długość za pomocą optlen. Wywołujący powinien początkowo przydzielić co najmniej NAME_MAX bajtów dla bufora, choć nie ma gwarancji, że będzie to wielkość wystarczająca. Może zajść konieczność dostosowania wielkości bufora do zwróconej długości i wykonanie drugiego podejścia.

Łańcuch kontekstu bezpieczeństwa może zawierać kończący znak null w zwracanej długości, ale nie jest to gwarantowane. Kontekst bezpieczeństwa "foo" może być reprezentowany jako {'f','o','o'} o długości 3 lub {'f','o','o','\0'} o długości 4, oba te warianty są uważane za równorzędne. Łańcuch jest drukowalny, nie zawiera znaków null innych niż kończące łańcuch oraz ma nieokreślone kodowanie (w szczególności, nie gwarantuje się kodowania ASCII lub UTF-8).

Użycie tej opcji do gniazd w rodzinie adresowej AF_UNIX jest obsługiwane od Linuksa 2.6.2 w przypadku skojarzonych gniazd strumieniowych, a od Linuksa 4.18 również dla par gniazd strumieniowych i datagramowych utworzonych za pomocą socketpair(2).

Automatyczne przypisywanie adresów¶

Jeśli w wywołaniu bind(2) podane zostanie addrlen równe sizeof(sa_family_t) lub opcja SO_PASSCRED gniazda była ustawiona dla gniazda nieprzypisanego do adresu, wtedy gniazdo jest automatycznie przypisywane do adresu abstrakcyjnego. Adres ten składa się z bajtu NULL, po którym następuje 5 bajtów ze zbioru znaków [0-9a-f]. W związku z tym liczba automatycznie przypisywanych adresów jest ograniczona do 2^20. (W Linuksie 2.1.15, w którym dodano możliwość automatycznego przypisywania adresów, i w kolejnych wersjach używane było 8 bajtów, a limit wynosił 2^32 adresów. Zostało to zmienione na 5 bajtów w Linuksie 2.3.15).

API gniazd¶

W kolejnych paragrafach opisano pewne szczegóły implementacji API gniazd domeny UNIX specyficzne dla Linuksa oraz cechy niewspierane.

Gniazda z domeny uniksowej nie obsługują zawiadomienia o danych autonomicznych (flaga MSG_OOB funkcji send(2) i recv(2)).

Flaga MSG_MORE funkcji send(2) nie jest obsługiwana dla gniazd domeny uniksowej.

Przed Linuksem 3.4, użycie MSG_TRUNC w argumencie flags funkcji recv(2) nie było obsługiwane dla gniazd domeny uniksowej.

Opcja SO_SNDBUF działa w przypadku gniazd domeny uniksowej, ale opcja SO_RCVBUF już nie. Dla gniazd datagramowych wartość SO_SNDBUF nakłada górny limit na rozmiar wychodzących datagramów. Limit ten jest liczony jako podwojona (patrz socket(7)) wartość opcji minus 32 bajty wymagane na informacje niebędące danymi.

Komunikaty pomocnicze¶

Dane pomocnicze są wysyłane i odbierane za pomocą sendmsg(2) i recvmsg(2). Ze względów historycznych komunikaty pomocnicze poniższych typów są podawane przy typie SOL_SOCKET, pomimo że są one specyficzne dla AF_UNIX. Aby je wysłać, należy ustawić pole cmsg_level struktury cmsghdr na SOL_SOCKET, a pole cmsg_type na typ. Więcej informacji można znaleźć w cmsg(3).

SCM_RIGHTS

Odbieranie od innego procesu lub wysyłanie do niego zbioru otwartych deskryptorów plików. Porcja danych zawiera tablicę liczb całkowitych będących deskryptorami plików.

Potocznie, operacja ta jest nazywana "przekazaniem deskryptora pliku" do innego procesu. Jednak przyglądając się bliżej, można dostrzec że przekazywana jest referencja do otwartego deskryptora pliku (zob. open(2)), a w procesie odbierającym prawdopodobnie użyty zostanie inny numer deskryptora pliku. Operacja ta jest semantycznie równoważna duplikacji (dup(2)) deskryptora plików na tablicę deskryptora pliku innego procesu.

Jeśli bufor używany do odebrania danych pomocniczych zawierających deskryptory plików jest zbyt mały (lub jest nieobecny), to dane pomocnicze są przycinane (lub odrzucane), a nadmiarowe deskryptory plików są automatycznie zamykane przez proces odbierający.

Jeśli liczba deskryptorów plików otrzymana w danych pomocniczych spowodowałaby wykroczenie przez proces poza jego limit zasobów RLIMIT_NOFILE (zob. getrlimit(2)), to nadmiarowe deskryptory plików zostaną automatycznie zamknięte przez proces odbierający.

Stała jądra SCM_MAX_FD określa limit liczby deskryptorów plików w tablicy. Próba wysłania tablicy większej od limitu spowoduje błąd EINVAL sendmsg(2). SCM_MAX_FD ma wartość 253 (lub 255 przed Linuksem 2.6.38).

SCM_CREDENTIALS

Odbieranie lub wysyłanie uwierzytelnień uniksowych. Może służyć do autoryzacji. Uwierzytelnienia są przekazywane jako komunikat pomocniczy typu struct ucred, zdefiniowanego w <sys/socket.h> następująco:

struct ucred {


    pid_t pid;  /* identyfikator procesu wysyłającego */


    uid_t uid;  /* ident. użytkownika procesu wysyłającego */


    gid_t gid;  /* ident. grupy procesu wysyłającego */
};
    

Począwszy od wersji 2.8 biblioteki glibc, aby uzyskać dostęp do definicji powyższej struktury, należy zdefiniować makro _GNU_SOURCE (przed dołączeniem jakichkolwiek plików nagłówkowych).

Jądro sprawdza uwierzytelnienia podane przez wysyłającego. Proces uprzywilejowany może podać wartości, które różnią się od jego własnych. W pozostałych przypadkach wysyłający musi podać swój własny identyfikator procesu (o ile nie ma ustawionego znacznika CAP_SYS_ADMIN, w przypadku którym można podać identyfikator dowolnego istniejącego procesu), swój własny, rzeczywisty identyfikator użytkownika, efektywny identyfikator użytkownika lub ustawiony identyfikator użytkownika (o ile nie ma ustawionego znacznika CAP_SETUID) oraz swój własny identyfikator grupy, efektywny identyfikator grupy lub ustawiony identyfikator grupy (o ile nie ma ustawionego znacznika CAP_SETGID).

Aby otrzymać komunikat typu struct ucred, dla gniazda musi być włączona opcja SO_PASSCRED.

SCM_SECURITY

Otrzymuje kontekst bezpieczeństwa SELinux (etykietę bezpieczeństwa) drugiego gniazda. Otrzymywane dane pomocnicze są łańcuchem zakończonym znakiem null, zawierającym kontekst bezpieczeństwa. Dla tych danych odbiorca powinien przydzielić co najmniej NAME_MAX bajtów w porcji danych komunikatu pomocniczego.

Do otrzymania kontekstu bezpieczeństwa konieczne jest włączenie w gnieździe opcji SO_PASSSEC (zob. wyżej).

Przy wysyłaniu danych pomocniczych za pomocą sendmsg(2), w wysłanym komunikacie można podać tylko po jednej pozycji dla każdego z powyższych typów.

Przy wysyłaniu danych pomocniczych konieczne jest przesłanie choć jednego bajta rzeczywistych danych. W Linuksie jest to wymagane do poprawnego wysłania danych pomocniczych za pomocą gniazda strumieniowego domeny uniksowej. Przy wysyłaniu danych pomocniczych za pomocą gniazda datagramowego domeny uniksowej, na Linuksie nie ma konieczności wysyłania jakichkolwiek rzeczywistych danych. Przenośne aplikacje powinny jednak również wysyłać choć jeden bajt rzeczywistych danych przy wysyłaniu danych pomocniczych za pomocą gniazda datagramowego.

Przy odbieraniu z gniazda strumieniowego, dane pomocnicze stanowią w pewien sposób barierę dla odbieranych danych. Proszę przyjąć przykładowo, że nadawca transmituje:

Przyjmijmy, że odbiorca wykonuje teraz wywołania recvmsg(2), każde z buforem o wielkości 20 bajtów. Pierwsze wywołanie otrzyma pięć bajtów danych, razem z danymi pomocniczymi wysłanymi przez drugie wywołanie sendmsg(2). Następne wywołanie otrzyma pozostałe cztery bajty danych.

Jeśli przestrzeń przydzielona do otrzymywanych danych pomocniczych jest zbyt mała, to dane pomocnicze są przycinane do liczby nagłówków mieszczących się w udostępnionym buforze (lub, w przypadku listy deskryptora pliku SCM_RIGHTS, sama lista deskryptorów pliku może zostać przycięta). Jeśli dla przychodzących danych pomocniczych nie udostępniono bufora (np. pole msg_control struktury msghdr przekazanej do recvmsg(2) wynosi NULL), to przychodzące dane pomocnicze są odrzucane. W obu tych przypadkach, flaga MSG_CTRUNC zostanie ustawiona na wartość msg.msg_flags zwróconą przez recvmsg(2).

Kontrolki systemowe (ioctl)¶

Następujące wywołania ioctl(2) zwracają informacje w parametrze value. Poprawna składnia to:

int value;
error = ioctl(unix_socket, ioctl_type, &value);

ioctl_type może przyjmować wartość:

SIOCINQ

Dla gniazd SOCK_STREAM, wywołanie to zwraca liczbę nieprzeczytanych jeszcze bajtów znajdujących się w buforze odbierającym. Gniazdo nie może się znajdować w stanie "LISTEN"; w przeciwnym wypadku zostanie zwrócony błąd (EINVAL). SIOCINQ jest zdefiniowany w <linux/sockios.h>. Alternatywnie można użyć synonimu FIONREAD zdefiniowanego w <sys/ioctl.h>. Dla gniazd SOCK_DGRAM, zwracana wartość jest taka sama jak w przypadku datagramowych gniazd domeny Internet; zob. udp(7).

Przykładowe wyjście¶

$ ./server &
[1] 25887
$ ./client 3 4
Wynik = 7
$ ./client 11 -5
Wynik = 6
$ ./client DOWN
Wynik = 0
[1]+  Done                    ./server
$

Kod źródłowy programu¶

/*


 * Plik connection.h


 */
#define SOCKET_NAME "/tmp/9Lq7BNBnBycd6nxy.socket"
#define BUFFER_SIZE 12
/*


 * Plik server.c


 */
#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>
#include <string.h>
#include <sys/socket.h>
#include <sys/un.h>
#include <unistd.h>
#include "connection.h"
int
main(int argc, char *argv[])
{


    struct sockaddr_un name;


    int down_flag = 0;


    int ret;


    int connection_socket;


    int data_socket;


    int result;


    char buffer[BUFFER_SIZE];


    /* Tworzenie lokalnego gniazda. */


    connection_socket = socket(AF_UNIX, SOCK_SEQPACKET, 0);


    if (connection_socket == -1) {


        perror("socket");


        exit(EXIT_FAILURE);


    }


    /*


     * Dla przenośności wyczyść całą strukturę, ponieważ niektóre


     * implementacje mają dodatkowe (niestandardowe) pola


     * w strukturze.


     */


    memset(&name, 0, sizeof(name));


    /* Wiązanie gniazda z nazwą gniazda. */


    name.sun_family = AF_UNIX;


    strncpy(name.sun_path, SOCKET_NAME, sizeof(name.sun_path) - 1);


    ret = bind(connection_socket, (const struct sockaddr *) &name,


               sizeof(name));


    if (ret == -1) {


        perror("bind");


        exit(EXIT_FAILURE);


    }


    /*


     * Przygotowywanie do akceptowania połączeń. Rozmiar bufora jest


     * ustawiany na 20. Podczas przetwarzania jednego żądania, inne


     * mogą czekać.


     */


    ret = listen(connection_socket, 20);


    if (ret == -1) {


        perror("listen");


        exit(EXIT_FAILURE);


    }


    /* To główna pętla do obsługi połączeń. */


    for (;;) {


        /* Czekanie na połączenie przychodzące. */


        data_socket = accept(connection_socket, NULL, NULL);


        if (data_socket == -1) {


            perror("accept");


            exit(EXIT_FAILURE);


        }


        result = 0;


        for (;;) {


            /* Czekanie na następny pakiet danych. */


            ret = read(data_socket, buffer, sizeof(buffer));


            if (ret == -1) {


                perror("read");


                exit(EXIT_FAILURE);


            }


            /* Upewnienie się, że bufor kończy się 0. */


            buffer[sizeof(buffer) - 1] = 0;


            /* Obsługa poleceń. */


            if (!strncmp(buffer, "DOWN", sizeof(buffer))) {


                down_flag = 1;


                break;


            }


            if (!strncmp(buffer, "END", sizeof(buffer))) {


                break;


            }


            /* Dodawanie otrzymanej sumy. */


            result += atoi(buffer);


        }


        /* Wysyłanie wyniku. */


        sprintf(buffer, "%d", result);


        ret = write(data_socket, buffer, sizeof(buffer));


        if (ret == -1) {


            perror("write");


            exit(EXIT_FAILURE);


        }


        /* Zamknięcie gniazda. */


        close(data_socket);


        /* Wyjście po poleceniu DOWN. */


        if (down_flag) {


            break;


        }


    }


    close(connection_socket);


    /* Usunięcie gniazda. */


    unlink(SOCKET_NAME);


    exit(EXIT_SUCCESS);
}
/*


 * Plik client.c


 */
#include <errno.h>
#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>
#include <string.h>
#include <sys/socket.h>
#include <sys/un.h>
#include <unistd.h>
#include "connection.h"
int
main(int argc, char *argv[])
{


    struct sockaddr_un addr;


    int ret;


    int data_socket;


    char buffer[BUFFER_SIZE];


    /* Tworzenie lokalnego gniazda. */


    data_socket = socket(AF_UNIX, SOCK_SEQPACKET, 0);


    if (data_socket == -1) {


        perror("socket");


        exit(EXIT_FAILURE);


    }


    /*


     * Dla przenośności wyczyść całą strukturę, ponieważ niektóre


     * implementacje mają dodatkowe (niestandardowe) pola


     * w strukturze.


     */


    memset(&addr, 0, sizeof(addr));


    /* Łączenie gniazda z adresem gniazda. */


    addr.sun_family = AF_UNIX;


    strncpy(addr.sun_path, SOCKET_NAME, sizeof(addr.sun_path) - 1);


    ret = connect(data_socket, (const struct sockaddr *) &addr,


                   sizeof(addr));


    if (ret == -1) {


        fprintf(stderr, "Serwer jest wyłączony.\n");


        exit(EXIT_FAILURE);


    }


    /* Wysyłanie argumentów. */


    for (size_t i = 1; i < argc; ++i) {


        ret = write(data_socket, argv[i], strlen(argv[i]) + 1);


        if (ret == -1) {


            perror("write");


            break;


        }


    }


    /* Żądanie wyniku. */


    strcpy(buffer, "END");


    ret = write(data_socket, buffer, strlen(buffer) + 1);


    if (ret == -1) {


        perror("write");


        exit(EXIT_FAILURE);


    }


    /* Otrzymanie wyniku. */


    ret = read(data_socket, buffer, sizeof(buffer));


    if (ret == -1) {


        perror("read");


        exit(EXIT_FAILURE);


    }


    /* Upewnienie się, że bufor kończy się 0. */


    buffer[sizeof(buffer) - 1] = 0;


    printf("Wynik = %s\n", buffer);


    /* Zamknięcie gniazda. */


    close(data_socket);


    exit(EXIT_SUCCESS);
}

Przykłady użycia SCM_RIGHTS można znaleźć w podręcznikach cmsg(3) i seccomp_unotify(2).