Scroll to navigation

MAKE(1) Polecenia użytkownika MAKE(1)

NAZWA

make - narzędzie GNU make do obsługi grup programów

SKŁADNIA

make [OPCJA]... [OBIEKT]...

OPIS

Celem istnienia narzędzia make jest automatyczne określanie, które elementy dużego programu należy rekompilować oraz wydawanie fizycznych komend rekompilacji. Podręcznik ten opisuje implementację GNU make, napisaną przez Richarda Stallmana i Rolanda McGratha, a obecnie utrzymywaną przez Paula Smitha. Nasze przykłady to programy w C, gdyż są one bardzo popularne. Make może być jednak używany z dowolnym językiem programowania, którego kompilator można uruchomić z linii poleceń. W rzeczywistości, make nie jest ograniczone do programów. Np. można go używać do opisywania dowolnego zadania, w którym część plików musi być odświeżana automatycznie na podstawie innych za każdym razem gdy one się zmienią.

Aby przygotować się do używania make, należy utworzyć plik zwany makefile, który opisuje związki zależności między plikami danego programu oraz udostępnia komendy, wykonywane do odświeżania plików. W programie, zwykle plik wykonywalny jest aktualizowany z plików obiektów, które z kolei są tworzone przez kompilację plików źródłowych.

Gdy istnieje już potrzebny makefile, za każdą zmianą plików źródłowych wystarczy proste polecenie powłoki:

make

zajmie się ono wszelkimi niezbędnymi rekompilacjami. Program make używa opisu z Makefile oraz czasów modyfikacji plików i w ten sposób decyduje, który z nich odświeżyć. Dla każdego z wymagających odświeżenia plików wykonywane są komendy, zapisane w pliku makefile.

make wykonuje komendy w makefile w celu odświeżenia jednej lub więcej nazw, gdzie nazwa jest zwykle programem. Jeśli nie poda się opcji -f, make poszuka plików makefile w następującej kolejności: GNUmakefile, makefile i Makefile.

Zwykle, powinno się nazywać swoje makefile jako makefile lub Makefile (przy czym zalecamy Makefile, ponieważ pojawi się on wówczas na początku wypisywanej zawartości katalogu, obok innych ważnych plików takich jak README). W większości makefile nie zaleca się nazwy sprawdzanej jako pierwsza — GNUmakefile. Należy jej używać tylko w przypadku makefile, który jest typowy dla GNU make i nie zostałby zrozumiany przez inne wersje make. Jeśli makefile wyniesie „-”, odczytywane jest standardowe wejście.

make aktualizuje cel, jeśli zależy on od plików wstępnych, które zostały zmodyfikowane od czasu ostatniej modyfikacji celu oraz gdy cel nie istnieje.

OPCJE

Opcje te są ignorowane i istnieją dla zgodności z innymi wersjami make.
Bezwarunkowo tworzy wszystkie obiekty.
Zmienia przed odczytywaniem plików makefile katalog bieżący na katalog. Jeśli podanych jest wiele opcji -C to każda jest interpretowana względem poprzedniej: -C / -C etc jest równoważne -C /etc. Jest to zazwyczaj używane w rekurencyjnych wywołaniach make.
Wypisuje informacje diagnostyczne. Informacje te mówią, które pliki wybrano do odświeżania, które czasy modyfikacji były porównywane i z jakimi rezultatami, które pliki wymagają odświeżenia, które niejawne reguły są stosowane — wszystko co można wymyślić ciekawego o sposobie działania make.
Wyświetla informacje diagnostyczne oprócz zwykłych komunikatów przetwarzania. Jeśli pominie się FLAGI, to zachowanie jest takie samo, jak gdyby podano -d. FLAGAMI mogą być: a aby wyświetlać wszystkie informacje (odpowiednik -d), b — podstawowe, v — podstawowe, lecz bardziej szczegółowe, i — pokazuje operacje wyszukiwania wynikające z reguł pośrednich, j — szczegóły wywoływania poleceń oraz m — diagnostyka przy ponownym tworzeniu makefile. Aby wyłączyć wszystkie poprzednie opcje diagnostyki należy podać n.
Daje zmiennym środowiskowym pierwszeństwo nad zmiennymi plików makefile.
Jako makefile używa pliku.
Ignoruje wszelkie błędy komend wykonywanych przy odświeżaniu plików.
Podaje katalog, w którym szukać załączanych (included) plików makefile. Jeśli podanych jest kilka opcji -I, to są on przeszukiwane w podanej kolejności. W przeciwieństwie do innych flag make, katalogi podane flagami -I mogą następować bezpośrednio po fladze: -Idir jest równoważne -I dir. Składnia ta jest udostępniona dla kompatybilności z flagą -I preprocesora języka C.
Podaje dozwoloną liczbę zadań (komend), którą można wykonywać naraz. Jeśli jest więcej niż jedna opcja -j, ostatnia jest znacząca. Jeśli opcja -j jest podana bez argumentu, make nie będzie ograniczać liczby możliwych zadań. Gdy make wywołuje pod-make, wszystkie instancje make będą koordynowane, aby uruchomić podaną liczbę zadań jednocześnie; więcej informacji w rozdziale RÓWNOLEGŁE MAKE I JOBSERVER.
Internal option make uses to pass the jobserver pipe read and write file descriptor numbers to sub-makes; see the section PARALLEL MAKE AND THE JOBSERVER for details
Kontynuuje ile się da, po błędzie. Chociaż cel, który się nie powiódł i zależności na nim się opierające nie mogą być zbudowane, to można przetworzyć inne zależności celów.
Określa, że nie należy uruchamiać nowych zadań (komend) jeśli pracują już inne, a obciążenie wynosi co najmniej obciążenie (liczba zmiennoprzecinkowa). Bez argumentów, usuwany jest poprzedni limit.
Używa ostatniego mtime między dowiązaniem a celem.
Wypisuje komendy, które byłyby wykonywane, lecz nie wykonuje ich (z wyjątkiem pewnych okoliczności).
Nie odświeża pliku plik nawet jeśli jest starszy niż jego zależności i nie odświeża niczego na konto zmian pliku. Ogólnie, plik jest traktowany jako bardzo stary, a jego reguły są ignorowane.
Przy uruchamianiu wielu zadań równoległe za pomocą -j, upewnia się, że wynik wszystkich zadań jest łączony, zamiast przepleciony pomiędzy sobą. Jeśli nie poda się typu lub gdy wynosi on target, grupowany jest wynik całego przepisu dla wszystkich celów. Jeśli typ wynosi line, grupowany jest wynik każdego wiersza polecenia z przepisu. Jeśli typem jest recurse, grupowany jest wynik każdego rekurencyjnego make. Jeśli typ wynosi none, synchronizacja wyjścia jest wyłączona.
Wypisuje bazę danych (reguły i wartości zmiennych), które wynikają z odczytanych plików Makefile. Następnie wykonuje się w trybie normalnym, chyba że podano inaczej. Wypisuje to też informacje o wersji, podawane przez przełącznik -v (patrz niżej). Aby wypisać bazę danych bez odświeżania plików, proszę użyć make -p -f/dev/null.
„Tryb pytania”. Nie uruchamia żadnych komend i niczego nie wypisuje; zwraca tylko status zakończenia, który może być zerowy jeśli cele są świeże, lub niezerowy w innym przypadku.
Eliminuje używanie wbudowanych reguł niejawnych. Czyści też domyślną listę reguł przyrostkowych.
Wyłącza definiowanie wbudowanych zmiennych.
Ciche działanie; nie wypisuje wykonywanych komend.
Anuluje efekty opcji -k. Nie jest to zwykle potrzebne, poza make rekurencyjnym, gdzie -k może być dziedziczone z wyższych poziomów make poprzez MAKEFLAGS, lub w wypadku gdy ustawi się -k w MAKEFLAGS w swoim środowisku.
Dotyka plików (zaznacza je jako odświeżone, bez zmieniania zawartości), zamiast normalnego uruchamiania komend. Jest to używane do udawania, że komendy zostały wykonane w celu ogłupienia przyszłych wywołań make.
Wypisywana jest informacja o dyspozycji każdego celu (dlaczego cel jest przebudowywany i jakie polecenia są uruchamiane w celu przebudowania go).
Wyświetla wersję make, informację o prawach autorskich, listę autorów oraz zastrzeżenie o braku gwarancji.
Wypisuje komunikat, zawierający katalog bieżący przed i po działaniu. Może to być przydatne do śledzenia błędów w skomplikowanych zagnieżdżeniach rekursywnego make.
Wyłącza -w, nawet jeśli było ono włączone domyślnie.
Udaje, że cel plik został właśnie zmodyfikowany. Po użyciu z flagą -n, pokazuje to, co stałoby się, gdyby rzeczywiście zmodyfikowano ten plik. Bez opcji -n, jest to prawie równoważne uruchomieniu na podanym pliku komendy touch. Jedyną różnicą jest fakt, że czas modyfikacji jest tu zmieniany tylko w wyobraźni make.
Ostrzega przy odwołaniach do niezdefiniowanych zmiennych.

STATUS ZAKOŃCZENIA

GNU make kończy działanie z zerem, jeśli wszystkie pliki makefile zostały pomyślnie przeanalizowane i nie wystąpiły cele, których nie udało się zbudować. Status o wartości jeden zostanie zwrócony jeśli podano -q, a make stwierdził, że cel wymaga przebudowania. Status o wartości dwa oznacza wystąpienie błędów.

ZOBACZ TAKŻE

Pełna dokumentacja dla programu make jest utrzymywana jako podręcznik Texinfo. Jeśli programy info oraz make są właściwie zainstalowane, polecenie

info make

powinno dać dostęp do pełnego podręcznika. Dodatkowo, podręcznik jest również dostępny online pod adresem https://www.gnu.org/software/make/manual/html_node/index.html

RÓWNOLEGŁE MAKE I JOBSERVER

Przy użyciu opcji -j, użytkownik może poinstruować make, aby wykonywało zadania równolegle. Podając argument liczbowy do -j, można określić górny limit równoległych zadań do uruchomienia.

When the build environment is such that a top level make invokes sub-makes (for instance, a style in which each sub-directory contains its own Makefile), no individual instance of make knows how many tasks are running in parallel, so keeping the number of tasks under the upper limit would be impossible without communication between all the make instances running. While solutions like having the top level make serve as a central controller are feasible, or using other synchronization mechanisms like shared memory or sockets can be created, the current implementation uses a simple shared pipe.

This pipe is created by the top-level make process, and passed on to all the sub-makes. The top level make process writes N-1 one-byte tokens into the pipe (The top level make is assumed to reserve one token for itself). Whenever any of the make processes (including the top-level make) needs to run a new task, it reads a byte from the shared pipe. If there are no tokens left, it must wait for a token to be written back to the pipe. Once the task is completed, the make process writes a token back to the pipe (and thus, if the tokens had been exhausted, unblocking the first make process that was waiting to read a token). Since only N-1 tokens were written into the pipe, no more than N tasks can be running at any given time.

If the job to be run is not a sub-make then make will close the jobserver pipe file descriptors before invoking the commands, so that the command can not interfere with the jobserver, and the command does not find any unusual file descriptors.

USTERKI

Zob. rozdział „Problems and Bugs” w The GNU Make Manual.

AUTOR

Podręcznik ten został stworzony przez Dennisa Morse'a z Uniwersytetu Stanforda. Dalsze aktualizacje wprowadził Mike Frysinger. Podręcznik został przepisany przez Rolanda McGratha. Utrzymuje go Paul Smith.

PRAWA AUTORSKIE

Copyright © 1992-1993, 1996-2016 Free Software Foundation, Inc. Ten plik jest częścią GNU make.

GNU Make jest wolnym oprogramowaniem; można go dystrybuować i/lub modyfikować zgodnie z warunkami licencji GNU General Public License opublikowanej przez Free Software Foundation; w wersji 3 Licencji lub (wedle uznania) późniejszej.

GNU Make rozpowszechniany jest z nadzieją, iż będzie użyteczny - jednak BEZ JAKIEJKOLWIEK GWARANCJI, nawet domyślnej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ albo PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. W celu uzyskania bliższych informacji sięgnij do Powszechnej Licencji Publicznej GNU.

Wraz z make powinien być dostarczony egzemplarz Powszechnej Licencji Publicznej GNU (GNU General Public License) - zob. http://www.gnu.org/licenses/.

TŁUMACZENIE

Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Przemek Borys <pborys@dione.ids.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>

Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3 lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI.

Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej manpages-pl-list@lists.sourceforge.net.

28 lutego 2016 GNU