Wypisywanie montowań¶

Tryby wypisywania są utrzymywane tylko dla wstecznej kompatybilności.

Aby uzyskać spójniejsze i dające się konfigurować wyjście, proszę korzystać z findmnt(8), w szczególności w swoich skryptach. Proszę zauważyć, że znaki kontrolne w nazwach punktów montowania są zastępowane znakiem "?".

Poniższe polecenie wypisze wszystkie zamontowane systemy plików (typu typ):

Opcja -l ujmuje w zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.

Wskazywanie urządzenia i systemu plików¶

Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia blokowego), jak np. /dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w przypadku montowania NFS, urządzenie może wyglądać tak: knuth.cwi.nl:/katalog.

Nazwy urządzeń partycji dysku są niestabilne i mogą ulec zmianie na skutek zmiany konfiguracji sprzętu albo dodaniu lub usunięciu urządzenia. Z tego względu usilnie zaleca się używanie UUID lub LABEL (etykiet) do identyfikowania systemów plików i partycji. Obecnie obsługiwane są następujące identyfikatory (znaczniki):

LABEL=etykieta

UUID=uuid

PARTLABEL=etykieta

PARTUUID=uuid

ID=id

Polecenie lsblk --fs udostępni przegląd systemów plików, etykiet (LABEL) oraz UUID-ów dla dostępnych urządzeń blokowych. Polecenie blkid -p <urządzenie> wypisze szczegóły o systemie plików na podanym urządzeniu.

Proszę nie zapomnieć o tym, że nie ma gwarancji, iż etykiety i UUID-y są faktycznie unikalne, szczególnie jeśli kopiuje się, współdzieli lub przenosi urządzenie. Polecenie lsblk -o +UUID,PARTUUID pozwoli na zweryfikowanie unikalności UUID-ów w bieżącym systemie.

Zalecaną metodą jest używanie znaczników (np. UUID=uuid) zamiast dowiązań symbolicznych /dev/disk/by-{label,uuid,id,partuuid,partlabel} udev w pliku /etc/fstab. Znaczniki są bardziej czytelne, solidne i przenośne. Polecenie mount(8) korzysta wewnętrznie z dowiązań symbolicznych udev, tak więc ich używanie w /etc/fstab nie daje żadnej przewagi nad znacznikami. Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z podręcznikiem libblkid(3).

System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego montowania, zamiast nazwy urządzenia, można użyć dowolnego słowa kluczowego, np. proc (zwyczajowy wybór none jest mniej udany: komunikat błędu "none jest już zamontowany" od umount może być mylący).

Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts¶

Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, gdzie są zazwyczaj montowane które urządzenia i przy użyciu jakich opcji. Domyślne położenie pliku fstab(5) można przesłonić opcją wiersza poleceń --fstab ścieżka (więcej szczegółów poniżej).

Polecenie

(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów plików wymienionych w fstab (odpowiedniego typu i/lub posiadające, lub nie, odpowiednie opcje), poza tymi, których wpisy zawierają słowo kluczowe noauto. Podanie opcji -F spowoduje, że mount się rozdzieli na kilka procesów, tak że systemy plików będą montowane równocześnie.

Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab lub mtab, wystarczy podać w wierszu poleceń tylko nazwę urządzenia lub tylko punkt montowania.

Programy mount i umount(8) tradycyjnie opiekowały się listą obecnie zamontowanych systemów plików w pliku /etc/mtab. Obsługa klasycznego pliku /etc/mtab domyślnie jest całkowicie wyłączona przy kompilacji, ponieważ na aktualnych systemach linuksowych lepiej uczynić /etc/mtab dowiązaniem symbolicznym do /proc/mounts. Zwykły plik mtab funkcjonujący w przestrzeni użytkownika nie działa stabilnie z przestrzeniami nazw, kontenerami i innymi zaawansowanymi funkcjami systemu Linux. Jeśli obsługa klasycznego pliku mtab jest włączona, możliwe jest korzystanie z niego lub z dowiązania symbolicznego.

Jeśli nie poda się argumentów do mount, wypisywana jest lista zamontowanych systemów plików.

Aby przesłonić opcje montowania z /etc/fstab konieczne jest użycie opcji -o:

po czym opcje montowania z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z /etc/fstab. To domyślne zachowanie można zmienić opcją wiersza poleceń --options-mode. Zwykłym zachowaniem jest działanie ostatniej opcji, jeśli występują sprzeczne.

Program mount nie odczytuje pliku /etc/fstab jeśli podano urządzenie (lub LABEL, UUID, ID, PARTUUID lub PARTLABEL) oraz katalog. Na przykład, aby zamontować urządzenie foo w /katalogu:

To domyślne zachowanie można zmienić opcją wiersza poleceń --options-source-force, aby zawsze odczytywać konfigurację z fstab. W przypadku zwykłych użytkowników, mount zawsze odczytuje konfigurację fstab.

Montowanie przez zwykłych użytkowników¶

Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak jeśli fstab w danym wierszu zawiera opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu wpisowi system plików.

Tak więc, jeśli mamy wiersz

to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na włożonym CD-ROM-ie, posługując się poleceniem

Proszę zauważyć, że mount jest bardzo restrykcyjny w przypadku zwykłych użytkowników; wszystkie ścieżki podane w wierszu poleceń są weryfikowane, przed przetworzeniem fstab lub wykonaniem programu pomocniczego. Usilnie zaleca się używanie prawidłowego punktu montowania przy podawaniu systemu plików, w innym przypadku mount może zwrócić błąd. Złym pomysłem jest na przykład użycie źródła CIFS lub NFS w wierszu poleceń.

Od util-linux 2.35, mount nie wychodzi, w przypadku gdy uprawnienia użytkownika są niezgodnie z wewnętrznymi regułami bezpieczeństwa libmount. Program porzuca wówczas uprawnienia suid i kontynuuje jako zwykły użytkownik. To zachowanie pozwala na obsługę przypadków, gdy uprawnienia roota nie są wymagane (np. systemy plików w przestrzeni użytkownika, przestrzeń nazw użytkownika itp).

Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który zamontował system plików może ponownie go odmontować. Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w odpowiednim wierszu fstab należy zamiast user wpisać users. Opcja owner przypomina opcję user, poza tym, że dany użytkownik musi być właścicielem odpowiedniego pliku specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd, jeśli skrypt zgłoszeniowy (logowania) czyni danego użytkownika korzystającego z konsoli, właścicielem tego urządzenia. Opcja group jest podobna, z tym ograniczeniem, że użytkownik musi być członkiem grupy pliku specjalnego.

Opcja montowania user jest akceptowana, gdy nie określa żadnej nazwy użytkownika. Jeśli użyje się jej w postaci user=ktoś, opcja zostanie po cichu zignorowana i będzie widoczna tylko dla zewnętrznych programów pomocniczych (/sbin/mount.<typ>), ze względu na kompatybilność z niektórymi sieciowymi systemami plików.

Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount)¶

Możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w innym miejscu. Służy do tego wywołanie:

lub za pomocą tego wpisu fstab:

Po tym wywołaniu ta sama zawartość jest dostępna w dwóch miejscach.

Ważne jest zrozumienie, że w wirtualnym systemie plików jądra (VFS) operacja ta nie tworzy żadnego węzła gorszego sortu, czy specjalnego typu. Jest to jedynie inny sposób na dołączenie systemu plików. Informacja o tym, że system plików został podpięty za pomocą "bind" nie jest nigdzie przechowywana. Stary-katalog i nowy-katalog są niezależne od siebie, a stary-katalog może być odmontowany.

Można również zamontować ponownie pojedynczy plik (na pojedynczym pliku). Jest także możliwe użycie montowania "bind" do utworzenia punktu montowania ze zwykłego katalogu, na przykład:

Wywołanie montowania przez podpięcie dołącza tylko (część) pojedynczego systemu plików, bez możliwych montowań znajdujących się poniżej. Cała hierarchia plików, uwzględniając takie montowania, może być dołączana w drugie miejsce za pomocą:

Proszę zauważyć, że opcje montowania systemu plików zarządzane przez jądro pozostaną takie same, jak te pierwotnego punktu montowania. Opcje montowania w przestrzeni użytkownika (np. _netdev) nie zostaną skopiowane przez mount i trzeba je jawnie podać w wierszu polecenia mount.

Od util-linux 2.27 mount pozwala zmieniać opcje montowania przez przekazanie ich razem z --bind np.:

Opcja ta nie jest obsługiwana przez jądro Linux, jest zaimplementowana w przestrzeni użytkownika przez dodatkowe przemontowanie za pomocą wywołania systemowego mount(2). To rozwiązanie nie jest nierozdzielne (atomowe).

Alternatywnym (klasycznym) sposobem utworzenia montowania przez podpięcie, tylko do odczytu, jest operacja przemontowania np.:

Proszę zauważyć, że tego typu montowanie utworzy punkt montowania tylko do odczytu (wpis VFS), ale oryginalny superblok systemu plików wciąż będzie zapisywalny, tzn. stary-katalog będzie zapisywalny, a nowy-katalog tylko do odczytu.

Można również zmienić następujące znaczniki wejściowe wirtualnego systemu plików: nosuid, nodev, noexec, noatime, nodiratime, relatime i nosymfollow operacją "remount,bind". Inne znaczniki (np. zależne od systemu plików) są po cichu ignorowane. Klasyczne wywołanie systemowe mount(2) nie pozwala zmieniać opcji montowania rekurencyjnie (np. za pomocą -o rbind,ro). Zachowanie rekurencyjne umożliwia nowe wywołanie systemowe jądra mount_setattr(2), które jest obsługiwane od biblioteki libmount z util-linux v2.39 przez nowy, eksperymentalny argument "recursive" opcji (np. -o rbind,ro=recursive). Więcej informacji w rozdziale OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW.

Od util-linux 2.31, mount ignoruje flagę bind z /etc/fstab podczas operacji remount (jeśli podano "-o remount" w wierszu polecenia). Jest to konieczne do uzyskania pełnej kontroli nad opcjami montowania przy przemontowywaniu za pomocą wiersza poleceń. W poprzednich wersjach flaga bind była zawsze stosowana i nie dało się zmienić opcji montowania bez interakcji z semantyką bind. To zachowanie mount nie wpływa na sytuację, gdy "remount,bind" podano w pliku /etc/fstab.

Od util-linux 2.39, mount może korzystać z nowego API montowań jądra, jeśli takie jest dostępne. Ten nowy interfejs jądra udostępnia precyzyjniejszy sposób na pracę z atrybutami punktów montowań. Przykładowo, operacja -o bind,rw utworzy węzeł w trybie do odczytu i zapisu nawet, gdy pierwotny węzeł był tylko do odczytu. Było to niewykonalne za pomocą starego, klasycznego wywołania systemowego mount(2), ponieważ flaga tylko do odczytu VFS była dziedziczona z pierwotnego węzła.

Operacja przenoszenia¶

Przenosi nierozdzielne (atomowo) zamontowane drzewo w inne miejsce. Wywołaniem jest:

Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w starym-katalogu, w nowym-katalogu. Fizyczne położenie plików nie zmienia się. Istotne jest, że stary-katalog musi być punktem montowania.

Proszę zauważyć, że przeniesienie punktu montowania leżącego pod współdzielonym punktem montowania jest nieprawidłowe i niewspierane. Proszę użyć findmnt -o TARGET,PROPAGATION, aby sprawdzić bieżące flagi propagacji.

Współdzielone operacje na poddrzewach¶

Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako współdzielone (shared), prywatne (private), podrzędne (slave) i niepodpinalne (unbindable). Montowania współdzielone udostępniają możliwość tworzenia kopii takich montowań tak, że montowania i odmontowania którejkolwiek z kopii dotyczy ich wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują montowania i odmontowywania z montowania nadrzędnego, ale nie działa to w drugą stronę. Montowania prywatne nie posiadają powyższych właściwości. Montowanie niepodpinalne jest montowaniem prywatnym, które nie może zostać sklonowane za pomocą operacji podpięcia (bind). Szczegółowe wyjaśnienia można znaleźć w pliku dokumentacji w Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w drzewie źródeł jądra; zob. też mount_namespaces(7).

Obsługiwane są następujące operacje:

mount --make-shared punkt-montowania
mount --make-slave punkt-montowania
mount --make-private punkt-montowania
mount --make-unbindable punkt-montowania

Następujące polecenia pozwalają na rekurencyjną zmianę typu wszystkich montowań pod danym punktem montowania.

mount --make-rshared punkt-montowania
mount --make-rslave punkt-montowania
mount --make-rprivate punkt-montowania
mount --make-runbindable punkt-montowania

mount nie odczytuje fstab(5) gdy żądana jest operacja --make-*. Wszystkie potrzebne informacje trzeba podać w wierszu polecenia.

Proszę zauważyć, że jądro Linux nie pozwala zmieniać wielu flag propagacji pojedynczym wywołaniem systemowym mount(2), flag tych nie można również łączyć z innymi opcjami i operacjami montowania.

Od util-linux 2.23 polecenia mount można użyć do wykonania wielu zmian propagacji (topologii) jednocześnie, jednym wywołaniem mount(8) oraz łączenia ich również z innymi operacjami montowania. Flagi propagacji korzystają z dodatkowych wywołań systemowych mount(2), wykonywanych po pomyślnym zakończeniu wcześniejszych poleceń montowania. Proszę zauważyć, że w tym wypadku polecenie nie jest nierozdzielne (atomowe). Flagi propagacji można podać w fstab(5) jako opcje montowania (private, slave, shared, unbindable, rprivate, rslave, rshared, runbindable).

Na przykład:

mount --make-private --make-unbindable /dev/sda1 /foo

jest tym samym co:

mount /dev/sda1 /foo
mount --make-private /foo
mount --make-unbindable /foo

Uwagi nt. wirtualnego systemu plików (VFS)¶

Wirtualny system plików (ang. Virtual File System - VFS) jest warstwą abstrakcji w jądrze, która udostępnia interfejs systemu plików programom w przestrzeni użytkownika. Zapewnia również abstrakcję wewnątrz jądra, pozwalającą na współistnienie różnych implementacji systemu plików. Część z opcji montowania tyczy się tylko tej warstwy.

Opcje nosuid, noexec, nodiratime, relatime, noatime, strictatime i nosymfollow są interpretowane tylko przez warstwę wirtualnego systemu plików jądra i są stosowane wobec węzła punktu montowania, a nie do samego systemu plików. Pełny przegląd opcji systemów plików i VFS da polecenie:

findmnt -o TARGET,VFS-OPTIONS,FS-OPTIONS

Od v2.39 libmount może korzystać z nowego interfejsu montowania jądra, aby ustawiać atrybuty VFS rekurencyjnie. Ze względu na kompatybilność wsteczną, funkcja ta nie jest domyślnie włączona, nawet gdy zażądano operacji rekurencyjnej (takiej jak rbind). Można korzystać z nowego argumentu opcji "recursive" np.:

mount -orbind,ro=recursive,noexec=recursive,nosuid /foo /bar

To rekurencyjnie podpina systemy plików z /foo do /bar; czyniąc /bar i wszystkie jego podmontowania dostępnymi tylko do odczytu oraz "noexec", lecz jedynie /bar będzie "nosuid". Opcjonalny argument "recursive" do opcji montowania VFS jest EKSPERYMENTALNY.

Uwagi nt. ustawienia tylko do odczytu¶

Ustawienie tylko do odczytu (ro lub rw) jest interpretowane przez wirtualny system plików i przez system plików, a zależy to od sposobu w jaki podano opcję w wierszu polecenia mount(8). Ze względu na kompatybilność wsteczną, domyślnym zachowanie jest użycie go do obu warstw, podczas standardowych operacji montowania.

Operacja "-o bind,remount,ro" jest stosowana tylko wobec punktu montowania VFS, natomiast operacja "-o remount,ro" jest stosowana wobec VFS oraz superbloku systemu plików. Takie zachowanie pozwala na tworzenie punktów montowania tylko do odczytu, pozwalając przy tym na zapisywanie do systemu plików z innego punktu montowania.

Od wersji 2.41, libmount ma możliwość używania opcjonalnych argumentów vfs i fs (np. ro=fs) określających do czego stosowane ma być ustawienie tylko do odczytu. Na przykład polecenie:

zamontuje system plików do odczytu i zapisu na poziomie superbloku, lecz węzeł /A będzie ustawiony jako tylko do odczytu. W poprzednich wersjach, to uzyskania tego samego rezultatu konieczne było przeprowadzenie dodatkowej operacji "-o bind,remount,ro".

Ogólne opcje montowania¶

Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów plików faktycznie je honoruje, np. opcja sync wpływa tylko na systemy plików ext2, ext3, ext4, fat, vfat, ufs i xfs):

async

atime

noatime

auto

noauto

context=kontekst, fscontext=kontekst, defcontext=kontekst i rootcontext=kontekst

mount -t tmpfs none /mnt -o \
'context="system_u:object_r:tmp_t:s0:c127,c456",noexec'

Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z selinux(8).

defaults

dev

nodev

diratime

nodiratime

dirsync

exec

noexec

group

iversion

noiversion

mand

nomand

_netdev

nofail

relatime

norelatime

strictatime

nostrictatime

lazytime

nolazytime

suid

nosuid

silent

loud

owner

remount

ro[=(recursive|vfs|fs)]

rw[=(recursive|vfs|fs)]

sync

user

nouser

users

X-*

x-*

X-mount.auto-fstypes=lista

X-mount.mkdir[=tryb]

X-mount.nocanonicalize[=typ]

X-mount.noloop

X-mount.subdir=*katalog

X-mount.owner=nazwa-użytkownika|UID, X-mount.group=grupa|GID

X-mount.mode=tryb

X-mount.idmap=ident-typu:ident-montowania:ident-pierwotny:zakres-ident [ident-typu:ident-montowania:ident-pierwotny:zakres-ident], X-mount.idmap=plik

nosymfollow

Opcje montowania do adfs¶

uid=wartość i gid=wartość

ownmask=wartość i othmask=wartość

Opcje montowania do affs¶

uid=wartość i gid=wartość

setuid=wartość i setgid=wartość

mode=wartość

protect

usemp

verbose

prefix=łańcuch

volume=łańcuch

reserved=wartość

root=wartość

bs=wartość

grpquota|noquota|quota|usrquota

Opcje montowania do debugfs¶

System plików debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w /sys/kernel/debug. Z jądrem w wersji 3.4 debugfs ma następujące opcje:

uid=n, gid=n

mode=wartość

Opcje montowania do devpts¶

devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts. W celu uzyskania pseudoterminala, proces otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer pseudoterminala; podporządkowany pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.

uid=wartość i gid=wartość

mode=wartość

newinstance

ptmxmode=wartość

Opcje montowania do fat¶

(Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików msdos, umsdos i vfat).

blocksize={512|1024|2048}

uid=wartość i gid=wartość

umask=wartość

dmask=wartość

fmask=wartość

allow_utime=wartość

Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest zapisywalny, to dozwolone jest również utime(2) tj. ~dmask & 022)

Zwykle utime(2) sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub czy posiada przywilej CAP_FOWNER. Jednak systemy plików FAT nie posiadają na dysku UID ani GID, więc zwykłe sprawdzenie jest zbyt mało elastyczne. Opcja jest remedium na tę sytuację.

check=wartość

codepage=wartość

conv=tryb

cvf_format=moduł

cvf_option=opcja

debug

discard

dos1xfloppy

errors={panic|continue|remount-ro}

fat={12|16|32}

iocharset=wartość

nfs={stale_rw|nostale_ro}

tz=UTC

time_offset=minuty

quiet

rodir

showexec

sys_immutable

flush

usefree

dots, nodots, dotsOK=[yes|no]

Opcje montowania do hfs¶

creator=cccc, type=cccc

uid=n, gid=n

dir_umask=n, file_umask=n, umask=n

session=n

part=n

quiet

Opcje montowania do hpfs¶

uid=wartość i gid=wartość

umask=wartość

case={lower|asis}

conv=tryb

nocheck

Opcje montowania do iso9660¶

ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików na CD-ROM-ach (system ten jest również wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz również system plików udf).

Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3 (tzn. występują DOS-owe ograniczenia długości nazw plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi literami. Poza tym nie ma pola właściciela, ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla urządzeń znakowych/blokowych, itd.

Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te uniksopodobne właściwości. Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim rozszerzenia, które uzupełniają wszystkie informacje. Gdy używane jest Rock Ridge, system plików jest nieodróżnialny od normalnego uniksowego systemu plików (poza tym, że jest tylko do odczytu, oczywiście).

norock

nojoliet

check={r[elaxed]|s[trict]}

uid=wartość i gid=wartość

map={n[ormal]|o[ff]|a[corn]}

mode=wartość

unhide

block={512|1024|2048}

conv=tryb

cruft

session=x

sbsector=xxx

Poniższe opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy używaniu płyt zakodowanych przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.

iocharset=wartość

utf8

Opcje montowania do jfs¶

iocharset=nazwa

resize=wartość

nointegrity

integrity

errors={continue|remount-ro|panic}

noquota|quota|usrquota|grpquota

Opcje montowania do msdos¶

Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i ustawia system plików na tylko do odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu przez ponowne zamontowanie.

Opcje montowania do ncpfs¶

Tak jak przy nfs, implementacja ncpfs oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data) wywołania systemowego mount(2). Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca wersja mount (2.12) nic nie wie o ncpfs.

Opcje montowania do ntfs¶

iocharset=nazwa

nls=nazwa

utf8

uni_xlate={0|1|2}

posix=[0|1]

uid=wartość, gid=wartość oraz umask=wartość

Opcje montowania do overlay¶

Od Linuksa 3.18 pseudosystem plików overlay implementuje łączone montowanie dla innych systemów plików.

Overlay łączy dwa systemy plików – górny i dolny. Gdy jakaś nazwa istnieje w obu systemach plików, widoczny jest obiekt z górnego, a obiekt z dolnego jest albo ukryty, albo, w przypadku katalogów, łączony z górnym obiektem.

Dolnym systemem plików może być dowolny, obsługiwany przez Linuksa system plików. Nie musi być on zapisywalny. Dolny system plików może być nawet kolejnym systemem typu overlay. Górny system plików zwykle jest zapisywalny i jeśli tak jest, musi obsługiwać tworzenie rozszerzonych atrybutów trusted.* oraz zapewniać prawidłowe d_type w odpowiedziach readdir; z tego powodu NFS jest nieodpowiedni.

Overlay tylko o odczytu utworzony z dwóch systemów plików będących tylko do odczytu może korzystać z dowolnego typu systemu plików. Opcje lowerdir i upperdir są łączone do złączonego katalogu za pomocą:

mount -t overlay  overlay  \


  -olowerdir=/dolny,upperdir=/górny,workdir=/katal-rob  /połączone

lowerdir=katalog

upperdir=katalog

workdir=katalog

userxattr

redirect_dir={on|off|follow|nofollow}

index={on|off}

uuid={on|off}

nfs_export={on|off}

xino={on|off|auto}

metacopy={on|off}

volatile

Opcje montowania do reiserfs¶

Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.

conv

hash={rupasov|tea|r5|detect}

hashed_relocation

no_unhashed_relocation

noborder

nolog

notail

replayonly

resize=liczba

user_xattr

acl

barrier=none / barrier=flush

Opcje montowania do ubifs¶

UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach UBI. Proszę zauważyć, że atime nie jest obsługiwane i jest zawsze wyłączone.

Nazwa urządzenia może zostać podana jako

Zamiast : można użyć separatora !.

Dostępne są następujące opcje montowania:

bulk_read

no_bulk_read

chk_data_crc

no_chk_data_crc.

compr={none|lzo|zlib}

Opcje montowania do udf¶

UDF jest uniwersalnym formatem dysku ("Universal Disk Format") zdefiniowanym przez Optical Storage Technology Association (OSTA) i jest używany często na DVD-ROM-ach, nierzadko w postaci hybrydowego systemu plików UDF/ISO-9660. Jest on jednak w pełni użyteczny jako samodzielny system plików na płytach, pendrivach i innych urządzeniach blokowych. Zob. też iso9660.

uid=

gid=

umask=

mode=

dmode=

bs=

unhide

undelete

adinicb

noadinicb

shortad

longad

nostrict

iocharset=

utf8

Opcje montowania służące do debugowania i odzyskiwania¶

novrs

session=

anchor=

lastblock=

Nieużywane, historyczne opcje montowania, które mogą się pojawiać i należy je usuwać¶

uid=ignore

gid=ignore

volume=

partition=

fileset=

rootdir=

Opcje montowania do ufs¶

ufstype=wartość

onerror=wartość

Opcje montowania do umsdos¶

Zobacz opcje do msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.

Opcje montowania do vfat¶

Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje do fat. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez vfat. Ponadto istnieją

uni_xlate

posix

nonumtail

utf8

shortname=tryb

Opcje montowania do usbfs¶

devuid=uid i devgid=gid i devmode=tryb

busuid=uid i busgid=gid i busmode=tryb

listuid=uid i listgid=gid i listmode=tryb